Ta książka tylko mnie sfrustrowała.
Nawet nieźle się czytało, dopóki miałam nadzieję na jakieś sensowne rozwiązanie. Zamknęłam książkę z poczuciem, że autorka nie miała konkretnego pomysłu, tylko jakiś jego skrawek i zabrnęła w ślepy punkt. NIe chodzi mi nawet o podanie rozwiązania, ale chociaż kilku elementów, które pozwiliłby DOMYŚLIĆ się co MOGŁO się wydarzyć. a tak to tylko zostajemy z urywkiem historii, bez konkretnej wizji, nawet najprostszej.

Ta książka tylko mnie sfrustrowała.
Nawet nieźle się czytało, dopóki miałam nadzieję na jakieś sensowne rozwiązanie. Zamknęłam książkę z poczuciem, że autorka nie miała konkretnego pomysłu, tylko jakiś jego skrawek i zabrnęła w ślepy punkt. NIe chodzi mi nawet o podanie rozwiązania, ale chociaż kilku elementów, które pozwiliłby DOMYŚLIĆ się co MOGŁO się wydarzyć. a tak to...

Bardzo podobała mi się ta powieść. A najbardziej podobało mi się w niej to, kiedy wyobrażałam sobie, co otrzymały osoby, które spodziewały się, że będzie to typowa dystopia: zamiast walki o zasoby w na wpół wymarłych miastach - rozważania o człowieczeństwie, wiedzy, płci i o tym, czego można użyć zamiast nici do zszycia ubrań. Jestem pewna, że - pomijając pierwszą połowę książki - życie w "prawdziwej" rzeczywistości postapokaliptycznej wyglądałoby (wyglądać będzie?) właśnie tak.

Bardzo podobała mi się ta powieść. A najbardziej podobało mi się w niej to, kiedy wyobrażałam sobie, co otrzymały osoby, które spodziewały się, że będzie to typowa dystopia: zamiast walki o zasoby w na wpół wymarłych miastach - rozważania o człowieczeństwie, wiedzy, płci i o tym, czego można użyć zamiast nici do zszycia ubrań. Jestem pewna, że - pomijając pierwszą połowę...

"Ja, która nie poznałam mężczyzn" to opowieść o wyjątkowej podróży przez tajemniczy dystopijny świat, w którym bezimienna bohaterka i jej towarzyszki uwalniają się z podziemnego więzienia po tym, jak nagle rozlega się alarm, a strażnicy znikają. Ich wyzwolenie otwiera drzwi do nieznanych przestrzeni, które okazują się równie zagadkowe i niebezpieczne jak poprzednie więzienie. Czy takiej wolności pragnęły więzione kobiety?

Główna bohaterka, która od dziecka przebywa w izolacji w podziemnym więzieniu i jest nazywana bezimienną dziewczynką, bo nikt nie poznał nadanego jej imienia, po latach wychodzi na powierzchnię wraz z innymi trzydziestoma dziewięcioma kobietami, aby odkryć, że świat zewnętrzny nie jest taki, jak go sobie wyobrażały. I nie chodzi tu tylko o brak w owym świecie mężczyzn. Nie ma miast i w ogóle śladów cywilizacji, są tylko kolejne strażnice, a w nich ciała kolejnych kobiet. Ich wyzwolenie jest początkiem nowej, niezbadanej podróży przez tajemnicze tereny.

Autorka zręcznie ukazuje nie tylko fizyczną pustkę tego nowego świata, ale także jego zagadkowość, co prowokuje do głębszych refleksji nad kondycją ludzkości i jej relacją ze światem. Jednym z najbardziej poruszających aspektów opowieści są opisy codziennych rytuałów kobiet. Autorka pokazuje, jak w skrajnych warunkach nawet najbardziej prozaiczne czynności stają się symbolicznymi gestami, które nadają sens życiu bohaterki i jej towarzyszek. To właśnie te momenty ukazują siłę ludzkiego ducha w obliczu beznadziei i znużenia.

Powieść dotyka tematów samotności, kobiecej przyjaźni, egzystencjalnych dylematów i poszukiwania sensu w nowej rzeczywistości. Autorka zręcznie prowadzi narrację z perspektywy głównej bohaterki, której życie to monotonia i bezcelowość, jednak w jej wnętrzu kryje się fascynujący wewnętrzny świat. Bohaterka pozbawiona kontaktu ze światem zewnętrznym staje w obliczu pytań o własną tożsamość i sens istnienia względem nowych, niezbadanych przestrzeni. Czy samotność może być jedynym towarzyszem człowieka w obliczu takiej tajemnicy? Czy możliwe jest odnalezienie się w świecie pozbawionym nadziei? Te pytania, razem z innymi egzystencjalnymi dylematami, towarzyszą czytelnikowi na każdym kroku, prowokując go do refleksji nad własnym życiem i jego wartościami. Autorka stawia również pytania o naturę ludzką i moralność. Czy człowiek może zachować swoją godność i moralność w ekstremalnych warunkach, pozbawiony wszelkich wygód i kontaktu z resztą świata? Książka skłania czytelnika do zastanowienia się nad tym, co naprawdę definiuje ludzką egzystencję i czy istnieje coś, co przetrwa nawet w najtrudniejszych warunkach.

Narracja prowadzona z perspektywy głównej bohaterki pozwala bliżej poznać jej wewnętrzne rozterki i emocje. Stopniowe odkrywanie tajemnic związanych z losem bezimiennej dziewczynki, a później kobiety buduje napięcie, prowadząc do zaskakującego i niekoniecznie oczekiwanego finału, który pozostawia czytelników z wieloma nierozwikłanymi kwestiami do przemyślenia. Przemilczenia i niedopowiedzenia są kluczowym elementem i siłą tej historii, pozwalając czytelnikowi jedynie częściowo zgłębić ukryte tajemnice. Dlatego nie narzekam za bardzo, bo lektura mnie zafascynowała. Mimo to liczyłam na to, że otrzymam w powieści odpowiedź na chociaż jedno z postawionych w opisie pytań, a mianowicie: "(...) skąd się wziął ten dystopijny świat".

"Ja, która nie poznałam mężczyzn" to powieść, która porusza zarówno emocjonalnie, jak i intelektualnie, stawiając pytania, na które odpowiedzi nie są proste ani oczywiste. To krótka, ale bogata w treść opowieść, która wciąga od pierwszej strony i nie pozwala oderwać się aż do ostatniego słowa, a jej znaczenie sięga znacznie głębiej niż się tego spodziewamy, głębiej nawet, niżbyśmy sobie życzyli.

"Ja, która nie poznałam mężczyzn" to opowieść o wyjątkowej podróży przez tajemniczy dystopijny świat, w którym bezimienna bohaterka i jej towarzyszki uwalniają się z podziemnego więzienia po tym, jak nagle rozlega się alarm, a strażnicy znikają. Ich wyzwolenie otwiera drzwi do nieznanych przestrzeni, które okazują się równie zagadkowe i niebezpieczne jak poprzednie...

No niestety, ale nie... zobaczyłam, że ma mało stron, a akurat czegoś takiego potrzebowałam. Dobre opinie, opis mnie zaciekawił, mówię - włączam audiobooka.
Cały czas czekałam na jakiś konsensus, albo na jakieś przełamanie, cokolwiek. Tymczasem historia jak się zaczęła, tak się skończyła, bez żadnego wyjaśnienia. Jedyna głębia i sens jaki z tej książki wynika to to, że wszyscy umrzemy, niezależnie od naszej przeszłości i historii.
Momentami wydarzenia i historia tak zwalniały i dochodziło do takiego poziomu nudy, że mimo, że książka ostatecznie została przesłuchana w 3 godziny, miałam wrażenie, że słucham jej 3 dni.
Bardzo dużo w niej niespójności i dziwności - np. jedzenie w domu - mowa jest o mięsie, o owocach - i to wszystko leżało przez te 20 lat i nadało się do spożycia? W świecie są tylko piwnice i piwnice, więc skąd bierze się prąd, który przez te wszystkie lata te piwnice zasila?

No niestety, ale nie... zobaczyłam, że ma mało stron, a akurat czegoś takiego potrzebowałam. Dobre opinie, opis mnie zaciekawił, mówię - włączam audiobooka.
Cały czas czekałam na jakiś konsensus, albo na jakieś przełamanie, cokolwiek. Tymczasem historia jak się zaczęła, tak się skończyła, bez żadnego wyjaśnienia. Jedyna głębia i sens jaki z tej książki wynika to to, że...

Dużo lepsza niż się spodziewałam, skłania do przemyśleń, zostanie ze mną na długo. Dobrze, że przeczytałam ją po "Ścianie" Haushofer.
Nie jest dla czytelników którzy muszą mieć wszystko wyjaśnione co, jak i dlaczego.
Dla mnie to wielkie niedopowiedzenie jest siłą tej książki.
Polecam

Dużo lepsza niż się spodziewałam, skłania do przemyśleń, zostanie ze mną na długo. Dobrze, że przeczytałam ją po "Ścianie" Haushofer.
Nie jest dla czytelników którzy muszą mieć wszystko wyjaśnione co, jak i dlaczego.
Dla mnie to wielkie niedopowiedzenie jest siłą tej książki.
Polecam

Intrygująca historia kobiet trzymanych w izolacji, których losy poznajemy z perspektywy najmłodszej z nich. Widzę drobne nieścisłości, jak choćby wiedza narratorki ile metrów jest między kolumnami, kiedy rozmyślania o jednostkach miary miała zdecydowanie w drugiej połowie książki. Widzę również większe wątki, których nie kupuję: tajemnicze śmierci w maskach gazowych? Aż samo się nasuwało, jakim cudem nie było też żadnych aktów kanibalizmu w napotykanych celach?

Jednak pomijając te aspekty muszę przyznać, że fabuła mnie zaintrygowała i przesłuchałam książkę z przyjemnością. Ominął mnie trochę marketing tej pozycji, chociaż dowiedziałam się o niej z internetu. Bywały jednak większe rozczarowania nowościami, ta książka jest niezła. To chyba debiut autorki - uważam, że może być to pisarka bardzo obiecująca.

Powieść zostawiła mnie z takim niedosytem. Ten brak odpowiedzi był bardzo interesujący i frustrujący jednocześnie.

Intrygująca historia kobiet trzymanych w izolacji, których losy poznajemy z perspektywy najmłodszej z nich. Widzę drobne nieścisłości, jak choćby wiedza narratorki ile metrów jest między kolumnami, kiedy rozmyślania o jednostkach miary miała zdecydowanie w drugiej połowie książki. Widzę również większe wątki, których nie kupuję: tajemnicze śmierci w maskach gazowych? Aż...

Było w tej książce coś na tyle hipnotyzującego, że czułam się wrzucona w środek historii razem z narratorką.
Piękna, choć przygnębiająca i refleksyjna historia.
Wiem również, że zbiera skrajnie różne opinie - ja na pewno będę polecać.

Było w tej książce coś na tyle hipnotyzującego, że czułam się wrzucona w środek historii razem z narratorką.
Piękna, choć przygnębiająca i refleksyjna historia.
Wiem również, że zbiera skrajnie różne opinie - ja na pewno będę polecać.

Bez zachwytów

Bez zachwytów

Długo myślałam jak w kilku słowach powiedzieć o tym, jak bardzo ta książka rozbiła mnie na kawałki.
I nadal nie wiem.
Wiem tylko, że te rozbite kawałki wróciły na miejsce, ale nigdy nie będą już takie same.

Długo myślałam jak w kilku słowach powiedzieć o tym, jak bardzo ta książka rozbiła mnie na kawałki.
I nadal nie wiem.
Wiem tylko, że te rozbite kawałki wróciły na miejsce, ale nigdy nie będą już takie same.

Trochę seksmisja w wersji damskiej. O odkrywaniu siebie, świata i innych kobiet.

Trochę seksmisja w wersji damskiej. O odkrywaniu siebie, świata i innych kobiet.