Humor jak u Chmielewskiej i klimaty rodem z Almodovara - szumna zapowiedź z okładki, a z tyłu tajemnicze i zaczepne ostrzeżenie "Uważajcie! (...) wszyscy łżą koncertowo". Niestety, nawet drobnym druczkiem nie dodano, że do grona wszystkich zaliczają się także autorka i wydawca.

O tym, że autorka bardzo starała się napisać śmieszną historię może świadczyć sposób narracji i uroczo oryginalne nazwiska (Dzierżyszczaw i Sopelkundel nie mogą przecież nie wywołać pozytywnej reakcji czytelnika, prawda?). Szkoda, że poczucie humoru pani Pisarzewskiej jest równie wyrafinowane jak menu szkolnej stołówki. Przykład? "Z szacunkiem usiadłem na brzegu kanapy, wlepiłem wzrok w świątobliwego męża na ekranie i próbowałem skupić całe jestestwo na jego słowach tak silnie, aż puściłem bąka, głośnego i buntowniczego jak wystrzał z Aurory". Wystarczy? Na przeszło 200 stronach aż roi się od podobnych subtelności.

No dobrze, z żartami nie wyszło. To co z tym klimatem a la Almodovar? Galeria osobliwych postaci chyba nie do końca wyczerpuje temat, skoro składa się z indywiduów meczących i nieporadnych (a głównemu bohaterowi należy się tytuł Ofermy Sezonu). Na uwagę zasługuje w sumie tylko inspektor Strzała, cyniczny stróż prawa, który mówi gorzkimi wyznaniami i nie szczędzi samemu sobie uszczypliwości. Ale co z tego, skoro pojawia się zaledwie dwa razy, i to na krótko?

Reasumując, w "Koncercie łgarzy" prawie wszystko jest nie tak, jak powinno, a przynajmniej nie tak, jak obiecano. A to już jest prawdziwe świństwo.

Humor jak u Chmielewskiej i klimaty rodem z Almodovara - szumna zapowiedź z okładki, a z tyłu tajemnicze i zaczepne ostrzeżenie "Uważajcie! (...) wszyscy łżą koncertowo". Niestety, nawet drobnym druczkiem nie dodano, że do grona wszystkich zaliczają się także autorka i wydawca.

O tym, że autorka bardzo starała się napisać śmieszną historię może świadczyć sposób narracji i...