Nie znam autorki. Niekoniecznie odnajduję się w absurdach ale doceniam kunszt pisarski,który jest niezbędny do stworzenia takiej książki. Myślę,że o wiele łatwiej napisać prostymi słowami opowieść.Klasyfikacja gatunku na LC jest wielkim nieporozumieniem.
"...Na ten widok,jakaś idea rozbłysła w mojej głowie jak meteoryt,by po chwili zgasnąć w mrokach niepamięci...". Niszowa literatura,polecam!

Nie znam autorki. Niekoniecznie odnajduję się w absurdach ale doceniam kunszt pisarski,który jest niezbędny do stworzenia takiej książki. Myślę,że o wiele łatwiej napisać prostymi słowami opowieść.Klasyfikacja gatunku na LC jest wielkim nieporozumieniem.
"...Na ten widok,jakaś idea rozbłysła w mojej głowie jak meteoryt,by po chwili zgasnąć w mrokach niepamięci...". Niszowa...

Porównywanie tej książki z kryminałami Chmielewskiej jest nieporozumieniem. Czytałam poprzednie powieści Pisarzewskiej i bardzo mi się podobały, przede wszystkim za humor sytuacyjny. Tutaj go nie ma. Znajdujemy raczej absurdalne nazewnictwo, nieudolnie wykreowanych bohaterów i nieprzemyślany wątek kryminalny.

Porównywanie tej książki z kryminałami Chmielewskiej jest nieporozumieniem. Czytałam poprzednie powieści Pisarzewskiej i bardzo mi się podobały, przede wszystkim za humor sytuacyjny. Tutaj go nie ma. Znajdujemy raczej absurdalne nazewnictwo, nieudolnie wykreowanych bohaterów i nieprzemyślany wątek kryminalny.

Nie jest to zła książka na tyle, żebym jej do końca nie przeczytała, ale czy jest to książka pełna humoru? już nie. Ja się przynajmniej nie śmiałam, a jeszcze w niektórym momencie miałam wrażenie, że o co chodzi autorce. Zamysł fajny, ale mogła to być ciągłość bez wstawek narratora jako głównego bohatera. Skradziony maszynopis, zabójstwa, dość fajna akcja. To wszystko powodowało, że książka mogła być interesująca, ale raczej to wszystko jakoś się pogubiło. Jeśli ktoś chce może przeczytać.

Nie jest to zła książka na tyle, żebym jej do końca nie przeczytała, ale czy jest to książka pełna humoru? już nie. Ja się przynajmniej nie śmiałam, a jeszcze w niektórym momencie miałam wrażenie, że o co chodzi autorce. Zamysł fajny, ale mogła to być ciągłość bez wstawek narratora jako głównego bohatera. Skradziony maszynopis, zabójstwa, dość fajna akcja. To wszystko...

Umieszczenie tej pozycji na półce kryminałów nie jest dobrym pomysłem, choć w pewnym stopniu to jest kryminał. Ale - nie o intrygę tu chodzi. Bo sama zagadka ani nie wciąga, ani nie zaskakuje. Książkę warto przeczytać dla przecudnej urody nagromadzenia absurdalnych skojarzeń językowych, zabawy słowem, konwencją, odwołaniami kulturowymi. To po prostu zabawa literacka. Nie jest to wybitne dzieło, ale i nie jest to słaba książka. Bawiłem się setnie i dlatego polecam miłośnikom literatury wymagającej myślenia - do czego znów pije nasza autorka...

Umieszczenie tej pozycji na półce kryminałów nie jest dobrym pomysłem, choć w pewnym stopniu to jest kryminał. Ale - nie o intrygę tu chodzi. Bo sama zagadka ani nie wciąga, ani nie zaskakuje. Książkę warto przeczytać dla przecudnej urody nagromadzenia absurdalnych skojarzeń językowych, zabawy słowem, konwencją, odwołaniami kulturowymi. To po prostu zabawa literacka. Nie...

Dialogi i przemyślenia bohatera są o tyle zabawne, o ile nie wymaga się zbytnio wyrafinowanego humoru. W sumie, żarty są na dość niskim poziomie, jak w amerykańskich sitcomach.
Akcja dość wartka, nie ciągnie się. W książce pojawiają się streszczenia powieści, które napisała jedna z bohaterek.
Fabuła całkiem ciekawa, może nawet wciągająca, choć mnie nie zachęciła do główkowania.
Powieść dość infantylna, ale bez wątpienia stanowi lekką i przyjemną lekturę podczas podróży. Mi czytało się ją dobrze.

Dialogi i przemyślenia bohatera są o tyle zabawne, o ile nie wymaga się zbytnio wyrafinowanego humoru. W sumie, żarty są na dość niskim poziomie, jak w amerykańskich sitcomach.
Akcja dość wartka, nie ciągnie się. W książce pojawiają się streszczenia powieści, które napisała jedna z bohaterek.
Fabuła całkiem ciekawa, może nawet wciągająca, choć mnie nie zachęciła do...

kryminał proszę Państwa. Detektyw Robal Owaki próbuje rozwiązać zagadkę morderstwa i skradzionego maszynopisu- intryga zacna a i trup ściele się gęsto. Ale polecam przeczytać tę książkę zwłaszcza ze względu na absurdalny humor i przezabawne zwroty akcji. Jeden z moich ulubionych cytatów: “Moja żona pieprzy się z kominiarzem. Wiem, że to nieprawda, ale tak mi pasuje do imidżu. Przecież ja nawet nie mam żony. Ale kocham tę sukę.” W książce znajdziemy także kilka mądrości życiowych: ” Człowiek inteligentny działa według logicznych schematów, ale dureń, moi drodzy, jest nieprzewidywalny i przez to niebezpieczny”. Zapisać, zapamiętać!!

kryminał proszę Państwa. Detektyw Robal Owaki próbuje rozwiązać zagadkę morderstwa i skradzionego maszynopisu- intryga zacna a i trup ściele się gęsto. Ale polecam przeczytać tę książkę zwłaszcza ze względu na absurdalny humor i przezabawne zwroty akcji. Jeden z moich ulubionych cytatów: “Moja żona pieprzy się z kominiarzem. Wiem, że to nieprawda, ale tak mi pasuje do...

Humor jak u Chmielewskiej i klimaty rodem z Almodovara - szumna zapowiedź z okładki, a z tyłu tajemnicze i zaczepne ostrzeżenie "Uważajcie! (...) wszyscy łżą koncertowo". Niestety, nawet drobnym druczkiem nie dodano, że do grona wszystkich zaliczają się także autorka i wydawca.

O tym, że autorka bardzo starała się napisać śmieszną historię może świadczyć sposób narracji i uroczo oryginalne nazwiska (Dzierżyszczaw i Sopelkundel nie mogą przecież nie wywołać pozytywnej reakcji czytelnika, prawda?). Szkoda, że poczucie humoru pani Pisarzewskiej jest równie wyrafinowane jak menu szkolnej stołówki. Przykład? "Z szacunkiem usiadłem na brzegu kanapy, wlepiłem wzrok w świątobliwego męża na ekranie i próbowałem skupić całe jestestwo na jego słowach tak silnie, aż puściłem bąka, głośnego i buntowniczego jak wystrzał z Aurory". Wystarczy? Na przeszło 200 stronach aż roi się od podobnych subtelności.

No dobrze, z żartami nie wyszło. To co z tym klimatem a la Almodovar? Galeria osobliwych postaci chyba nie do końca wyczerpuje temat, skoro składa się z indywiduów meczących i nieporadnych (a głównemu bohaterowi należy się tytuł Ofermy Sezonu). Na uwagę zasługuje w sumie tylko inspektor Strzała, cyniczny stróż prawa, który mówi gorzkimi wyznaniami i nie szczędzi samemu sobie uszczypliwości. Ale co z tego, skoro pojawia się zaledwie dwa razy, i to na krótko?

Reasumując, w "Koncercie łgarzy" prawie wszystko jest nie tak, jak powinno, a przynajmniej nie tak, jak obiecano. A to już jest prawdziwe świństwo.

Humor jak u Chmielewskiej i klimaty rodem z Almodovara - szumna zapowiedź z okładki, a z tyłu tajemnicze i zaczepne ostrzeżenie "Uważajcie! (...) wszyscy łżą koncertowo". Niestety, nawet drobnym druczkiem nie dodano, że do grona wszystkich zaliczają się także autorka i wydawca.

O tym, że autorka bardzo starała się napisać śmieszną historię może świadczyć sposób narracji i...

Niestety - książka trafi do elitarnego grona nieukończonych. Skojarzenia z Mendozą i jego detektywem-lumpem są nieuniknione, ale porównanie wypada bardzo blado. Wyszukana fraza męczy zarówno czytelnika, jak i autorkę, która bardzo się stara. Fabuła jest tylko pretekstem do paplaniny. Żeby uprawiać nieumiarkowaną jazdę po bandzie bez kropek, za to obowiązkowo okraszać każdy rzeczownik przymiotnikiem, trzeba mieć tęgie umiejętności pisarskie, a tych trudno mi sie u autorki dopatrzyć. Chociaż, nie powiem, szacun za brawurę.

Niestety - książka trafi do elitarnego grona nieukończonych. Skojarzenia z Mendozą i jego detektywem-lumpem są nieuniknione, ale porównanie wypada bardzo blado. Wyszukana fraza męczy zarówno czytelnika, jak i autorkę, która bardzo się stara. Fabuła jest tylko pretekstem do paplaniny. Żeby uprawiać nieumiarkowaną jazdę po bandzie bez kropek, za to obowiązkowo okraszać każdy...

Jestem wielką fanką książki Pisarzewskiej "Halo, Wikta!" i spodziewałam się w "Koncercie łgarzy" dostać tę samą dozę bezpretensjonalnego humoru, nieźle zarysowanej akcji i drobnych smaczków. "Koncert łgarzy" jest jednak swego rodzaju pastiszem, w którym ograne schematy wyciągane są raz jeszcze, wszystko jest wyolbrzymione i przez to groteskowe. Czytadło na jeden wieczór - ale niestety, nic więcej.

Jestem wielką fanką książki Pisarzewskiej "Halo, Wikta!" i spodziewałam się w "Koncercie łgarzy" dostać tę samą dozę bezpretensjonalnego humoru, nieźle zarysowanej akcji i drobnych smaczków. "Koncert łgarzy" jest jednak swego rodzaju pastiszem, w którym ograne schematy wyciągane są raz jeszcze, wszystko jest wyolbrzymione i przez to groteskowe. Czytadło na jeden wieczór -...

Do przeczytania tej książki i to jeszcze na urlopie zachęcił mnie jej opis.Niestety,byla to strata czasu.Rozczarowała mnie,znudziła.

Do przeczytania tej książki i to jeszcze na urlopie zachęcił mnie jej opis.Niestety,byla to strata czasu.Rozczarowała mnie,znudziła.