Pamiętacie, jak chwaliłam Kate DiCamillo za to, jak aktualne i uniwersalne tematy wpisała w fabułę Raymie. Weź mnie za rękę, której akcja rozgrywa się w latach 70.? Dokładnie to samo robi w kontynuacji historii, czyli niewielkiej powieści Louisiana. Powrót do domu. I tak jak pokochałam poprzednią część, tak kocham najnowszą.

Wydawca porównuje Louisianę Elefante do Luny Lovegood i choć to zupełnie inne bohaterki, to rzeczywiście w tej postaci czuć ten rys, który sprawia, że dziewczynka nie do końca przystaje do otaczającego ją świata, a jednocześnie budzi sympatię i czułość ze strony czytelnika. Jest też świetną protagonistką historii, której poczynania śledzi się z szerokim uśmiechem na ustach.

Louisiana nie miała - o czym już wiedzieliśmy - łatwego życia i wiele jej dziwactw wynika z braku stabilizacji i szalonych poczynań babci. Jednak prawda, z którą przyjdzie jej się zmierzyć, zdruzgocze ją i zmusi do poskładania obrazu samej siebie na nowo. Mimo wszystko dziewczynka ma dużo szczęścia, bo wokół niej znajdują się osoby, które gotowe są udzielić jej wsparcia.

To naprawdę wzruszająca opowieść o tym, jak bardzo dzieci (ale i my wszyscy) potrzebujemy stabilizacji i tęsknimy za domem. Jak ważna jest prawda i jak mocno wpływa na to, jak postrzegamy świat i siebie. To także książka o nierozważnych decyzjach, nieoczekiwanej przyjaźni, rodzinie i wsparciu. Trochę szalona i z pewnością zabawna, ale też dotykająca niełatwych kwestii opowieść. Brawurowo napisana, choć niewielkich rozmiarów, książka z impetem wedrze się do serca niejednego czytelnika. I wiecie co? Pewnie będziecie chcieli do niej wrócić nie raz.

Pamiętacie, jak chwaliłam Kate DiCamillo za to, jak aktualne i uniwersalne tematy wpisała w fabułę Raymie. Weź mnie za rękę, której akcja rozgrywa się w latach 70.? Dokładnie to samo robi w kontynuacji historii, czyli niewielkiej powieści Louisiana. Powrót do domu. I tak jak pokochałam poprzednią część, tak kocham najnowszą.

Wydawca porównuje Louisianę Elefante do Luny...

Mała Lousiana Elefante nie znała innego życia – przez cały czas tylko tułaczki i niezaspokojone pragnienie domowego ciepła, bezpieczeństwa i przynależności. W swoim przedziwnym życiu z babcią, od której nasłuchała się bajeczek o swoich rodzicach cyrkowcach i innych absurdalnych rzeczy, brakowało jej tego, co większość ludzi uważa za codzienność. Co się wydarzy, gdy po raz kolejny babcia zdecyduje o ucieczce z ich dotychczasowego miejsca zamieszkania, usprawiedliwiając ją kolejną niewiarygodną historią?

Druga część serii o dziewczynkach z Florydy wiele zyskuje swoją narracją pierwszoosobową (w części o Raymie bardzo mi tego brakowało) – to, co się dzieje w głowie małych i młodych ludzi jest fascynujące i w 𝘗𝘰𝘸𝘳𝘰𝘤𝘪𝘦 𝘥𝘰 𝘥𝘰𝘮𝘶 miałam okazję tam zajrzeć. Louisiana tutaj nie irytowała mnie ani trochę, a sama historia była niesamowicie wciągająca. Bohaterowie bardzo ciekawi, mimo że niektórzy lekko przerysowani.

Zastanawiałam się trochę nad absurdalnością niektórych fragmentów opowieści, zachodząc w głowę, czy faktycznie się wydarzyły, czy próbują tylko coś zobrazować. Jedyne, co udało mi się wymyślić to to, że autorka chciała złagodzić odbiór sytuacji życiowej głównej bohaterki, która była rozpaczliwie przykra.

Czekam na kolejną część, tym razem o Beverly, czyli największej buntowniczce z naszego trio. 🖤

Mała Lousiana Elefante nie znała innego życia – przez cały czas tylko tułaczki i niezaspokojone pragnienie domowego ciepła, bezpieczeństwa i przynależności. W swoim przedziwnym życiu z babcią, od której nasłuchała się bajeczek o swoich rodzicach cyrkowcach i innych absurdalnych rzeczy, brakowało jej tego, co większość ludzi uważa za codzienność. Co się wydarzy, gdy po raz...

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Książka "Louisiana. Powrót do domu" Kate DiCamillo
to drugi tom serii o trzech dziewczynkach z amerykańskiego miasteczka.

Ten tom jest inny od poprzedniego,
tu dzieje się dużo i to od pierwszej strony!
Ale i tu najważniejsze są emocje (niektóre tłumione).
Emocje dziecka, któremu usunięto grunt spod nóg.
Dziecka, szukającego własnej tożsamości.

Kim jestem? I kto o tym decyduje?
Gdzie jest mój dom? Co znaczy: "dom"?

To cudowna lektura, ściskająca za serce i gardło, wywołująca smutek i refleksje,
podważająca wiarę w ludzi, ale i przywracająca wiarę w ludzi.
Bywają nieodpowiedzialni dorośli.
Bywają życzliwi dorośli.




Minęły 2 lata od wydarzeń opisanych w tomie "Raymie. Weź mnie za rękę".
W środku nocy 12-letnia Louisiana wbrew własnej woli opuszcza
miasteczko, przyjaciółki, kota, psa i miejsce, które uważała za dom.
W środku nocy zostaje wywieziona przez babcię do innego stanu.

I spisuje wszystkie wydarzenia na bieżąco,
by w razie czego (choć nie wie, czego),
inni wiedzieli, co się z nią działo / dzieje.

Jej dziennik pełen jest cierpienia i niepewności, ale i ciekawości!
Jest też w nim dużo złości, oszołomienia i strachu o przyszłość.

Louisiana została pozbawiona gruntu, korzeni i wiary.
Została skrzywdzona, przestała wierzyć babci, dorosłym.



Przyjaźń, rodzina, kłamstwo, krzywda, wybaczenie.
O tym wszystkim autorka pisze bardzo delikatnie,
ale wrażliwi niech przygotują chusteczki.



https://bajdocja.blogspot.com/2023/11/louisiana-powrot-do-domu.html

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Książka "Louisiana. Powrót do domu" Kate DiCamillo
to drugi tom serii o trzech dziewczynkach z amerykańskiego miasteczka.

Ten tom jest inny od poprzedniego,
tu dzieje się dużo i to od pierwszej strony!
Ale i tu najważniejsze są emocje (niektóre...

A jednak istnieje sequal do niedawno przeczytanej przeze mnie "Raymie Nightingale". Louisiana już w pierwszej części cyklu zwróciła moją uwagę swoim barwnym językiem, fantazjowaniem i kruchością, ale ta cześć - całkowicie jej poświęcona - doprowadziła mnie do śmiechu i łez.
Cudna, pokrzepiająca i dająca do myślenia książka! I bohaterka, która kradnie serce.

A jednak istnieje sequal do niedawno przeczytanej przeze mnie "Raymie Nightingale". Louisiana już w pierwszej części cyklu zwróciła moją uwagę swoim barwnym językiem, fantazjowaniem i kruchością, ale ta cześć - całkowicie jej poświęcona - doprowadziła mnie do śmiechu i łez.
Cudna, pokrzepiająca i dająca do myślenia książka! I bohaterka, która kradnie serce.