No i buja się ten Gipi między własnymi demonami, narkotycznymi wspomnieniami, metaforą, kryzysem i humorem, który wcale nie ma cię rozśmieszyć. Graficznie autor lawiruje między niedbałym szkicem, a malarskimi kadrami. Zbyt pretensjonalne, by mnie poruszyć. Nadal mu nie wierzę, nadal intuicyjnie dostrzegam więcej autokreacji niż szczerości i nadal mnie to zaraz po lekturze przestaje obchodzić.

Oczywiście każdy z moich argumentów jest na tyle subiektywny, że da się go z łatwością zanegować, więc nie zamierzam nikomu odradzać. Ja się od autora sukcesywnie odbijam

No i buja się ten Gipi między własnymi demonami, narkotycznymi wspomnieniami, metaforą, kryzysem i humorem, który wcale nie ma cię rozśmieszyć. Graficznie autor lawiruje między niedbałym szkicem, a malarskimi kadrami. Zbyt pretensjonalne, by mnie poruszyć. Nadal mu nie wierzę, nadal intuicyjnie dostrzegam więcej autokreacji niż szczerości i nadal mnie to zaraz po lekturze...

Tak sobie siedzę i dumam, że gdybym posiadał chociaż niewielki pierwiastek zdolności plastycznych, to chętnie porwałbym się na to, aby stworzyć taką historię jak Gianni Pacinotti (Gipi),z tą różnicą, że skupiłbym się w niej na moim życiu zawodowym, którego, używając eleganckich słów, po prostu nie lubię. I to jest naprawdę bardzo delikatnie powiedziane. No ale nie będę się nad tym rozwodził, bo to nie miejsce i czas na ojojanie, tylko zaproszę Was do zapoznania się z opinią o naprawdę mocno "odjechanym" komiksie "MŻKN - Moje Życie Kiepsko Narysowane".

Jak można zinterpretować omawiany album?? W pierwszej kolejności nasuwa się słowo spowiedź. W trakcie lektury można bowiem odnieść wrażenie, że opowiadana historia jest próbą rozliczenia się autora ze swoją przeszłością, wypełnioną "degustacją" najróżniejszych, dostępnych na czarnym rynku, specyfików. Forma w jakiej nam ją przedstawia prezentuje się natomiast bardzo oryginalnie. Dostajemy bowiem serię epizodów z życia Gipiego, które opowiada on różnym, mocno ekscentrycznym lekarzom, podczas swoich spotkań z nimi. A motorem napędowym do tych zwierzeń, staje się problem z jego przyrodzeniem...

Cały komiks to niezwykle psychodeliczna jazda bez trzymanki, w której świat realny jest tak naprawdę tylko tłem, dla chorych wizji wypływających z głowy autora. Komedia często miesza się w nich z dramatem, śmiech ze strachem i łzami. Można wręcz odnieść wrażenie, że wszystko to obrazuje lęki oraz pragnienia jakie kłębią się wewnątrz jego osoby. Doskonałym przykładem może być piracka historia, pojawiająca się w formie przerywnika dla właściwej fabuły, odzwierciedlająca marzenie, jakim jest odnalezienie prawdziwej miłości... A przynajmniej ja tak to interpretuję...

Graficznie większość albumu utrzymana jest w konwencji czarno-białych, chaotycznych szkiców, które świetnie oddają galimatias całej opowieści. Kolor pojawia się tak naprawdę tylko wtedy, gdy na scenę wkraczają korsarskie klimaty. Wtedy też rysunki stają się wyraźniejsze, wykonane z większą dbałością o szczegóły.

Podsumowując, "MŻKN" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gipiego. I stwierdzam, że było ono całkiem udane. Dostałem bowiem konkretnie zakręconą historię, do której trzeba podejść z naprawdę spokojną i otwartą głową. Inaczej może być ciężko odnaleźć się w tym całym psychodelicznym miszmaszu...

Tyle ode mnie... Do usłyszenia...

Tak sobie siedzę i dumam, że gdybym posiadał chociaż niewielki pierwiastek zdolności plastycznych, to chętnie porwałbym się na to, aby stworzyć taką historię jak Gianni Pacinotti (Gipi),z tą różnicą, że skupiłbym się w niej na moim życiu zawodowym, którego, używając eleganckich słów, po prostu nie lubię. I to jest naprawdę bardzo delikatnie powiedziane. No ale nie będę się...

Jest to komiks dosc specyficzny, z fabula wyzna tylko dla autora, niezbyt angazujacy.
Ciezko mi okreslic czy komiks mi sie podobal czy nie. Z jednej strony tak, bo autor wprost opowiada o swoich problemach, ale z drugiej ten komiks opowiada o niczym, paru epizadach z zycia, niczym ciekawym.
Dla fanow autora.

Jest to komiks dosc specyficzny, z fabula wyzna tylko dla autora, niezbyt angazujacy.
Ciezko mi okreslic czy komiks mi sie podobal czy nie. Z jednej strony tak, bo autor wprost opowiada o swoich problemach, ale z drugiej ten komiks opowiada o niczym, paru epizadach z zycia, niczym ciekawym.
Dla fanow autora.

Gipi, którego poprzednie komiksy były bardzo dobre i rewelacyjne, zmierzył się w MŻKN ze swoimi traumami, chorobami i wspomnieniami. Miejscami jest to komiks bardzo niestrawny, kiedy śledzimy nudne narkotyczne wizje młodego wówczas autora i jego kolegów ćpunów. Potem robi się lepiej, historia łączy się miejscami z dość ciekawą opowieścią o kapitanie pirackiego statku, który walczył z miłością. Gipi miesza swoje i nie mniej pojebanych kolegów młodzieńcze wybryki, wspomnianą historię piracką i niechęć do miłości (także tej cielesnej),na którą miał wpływ incydent z dzieciństwa, kiedy pewien mężczyzna włamał się do pokoju w celu prawdopodobnego zgwałcenia jego siostry oraz późniejsze jego problemy medyczne z chorobą na kroczu i wstyd z tym związany. Nie miał w życiu lekko, a ten komiks jest zapewne jakąś formą odwagi i zmierzeniem się z różnego rodzaju problemami. Rysunki na jego normalnym, wysokim poziomie. Jest to najsłabszy komiks Włocha wydany w Polsce, ale ostatecznie doceniam odwagę i przyznaję połowę punktów. Ale powiem Wam, niektórzy się odbiją już po pierwszych kilkunastu stronach. Pamiętacie jednak, że dalej jest nieco lepiej. Dla psychofanów Gipiego. 5/10

Gipi, którego poprzednie komiksy były bardzo dobre i rewelacyjne, zmierzył się w MŻKN ze swoimi traumami, chorobami i wspomnieniami. Miejscami jest to komiks bardzo niestrawny, kiedy śledzimy nudne narkotyczne wizje młodego wówczas autora i jego kolegów ćpunów. Potem robi się lepiej, historia łączy się miejscami z dość ciekawą opowieścią o kapitanie pirackiego statku, który...