Bardzo nie chciałem podchodzić do tego na kolanach i początkowo nawet się udawało. No bo rysunki piękne, ale same opowieści proste i prowadzące do dosyć banalnych wniosków, że stawianie na bogactwo i brak szacunku dla rdzennej ludności są do dupy. Generalnie bez mielizn, ale też nigdy nie potrzebowałem komiksów, by takie rzeczy wiedzieć, więc byłem pewny, że to rzecz głównie do podziwiania kunsztownych ilustracji. Poza tym całość nie grzeszy dynamiką, co jest bolączką wielu klasyków gatunku. Jednak gdy autor staje się mniej jednoznaczny, gdy do głosu dochodzi abstrakcja, elementy wierzeń i poetyka snu - jestem kupiony. Mało kto tak pięknie opowiada o bluesie jak Toppi w dwóch ostatnich historiach.

Bardzo nie chciałem podchodzić do tego na kolanach i początkowo nawet się udawało. No bo rysunki piękne, ale same opowieści proste i prowadzące do dosyć banalnych wniosków, że stawianie na bogactwo i brak szacunku dla rdzennej ludności są do dupy. Generalnie bez mielizn, ale też nigdy nie potrzebowałem komiksów, by takie rzeczy wiedzieć, więc byłem pewny, że to rzecz...

Nie potrafie opisac slowami, co takiego te komiksy maja, ze az tak mi sie podobaja.
Niby te historie nie sa tak oryginalne, a jednak maja w sobie to cos.
Kreska za to jest niepowtarzalna, ma w sobie to cos, co tylko Toppi potrafi pokazac.
Jestem niezwykle zauroczona tym autorem. Jego komiksy sa genialne.
Bardzo polecam.

Nie potrafie opisac slowami, co takiego te komiksy maja, ze az tak mi sie podobaja.
Niby te historie nie sa tak oryginalne, a jednak maja w sobie to cos.
Kreska za to jest niepowtarzalna, ma w sobie to cos, co tylko Toppi potrafi pokazac.
Jestem niezwykle zauroczona tym autorem. Jego komiksy sa genialne.
Bardzo polecam.

Ameryka Północna. Dziki zachód.

W taką tym razem podróż zaprasza Sergio Toppi. Przyznam że po opisanych wcześniej Opowieściach Szecherezady mój entuzjazm dla twórczości Włocha znacznie osłabł. Będąc w stanie szczytowego wzburzenia, stwierdziłem nawet że kończę znajomość z Toppim. Z czasem zdanie zmieniłem, postanowiłem wraz z mistrzem przebyć Atlantyk, by przeżyć kolejną przygodę.

Zachodziłem w głowę jaki będzie ten Dziki Zachód? Westernowy? Z grzmotem dymiących rewolwerów przewijający znane klisze brawurowych pojedynków, szalonych pościgów i napadów? Może mistyczny i tajemniczy, zgłębiający arkana szamańskich rytuałów rdzennych mieszkańców Ameryki? Jak się okazało nie jest ani taki, ani taki, a przynajmniej nie tylko.

Dziki Zachód to znój, trud i wyzysk. Świat ludzi podłych, niegodziwych, okrutnych, a nade wszystko chciwych. Krew, pot, łzy obficie zraszają ziemię, a nieposkromiona żądza złota, kładzie się złowróżbnym cieniem na opowiadanych przez Toppiego historiach.

Po kolei jednak, i od początku. Album otwiera "Admirał w stanie spoczynku". Historia starszego pana - admirała. Łebskiego gościa, który z rozbrajającą łatwością poradził sobie z niebezpiecznym obwiesiem i łotrem. Czapki z głów przed panem admirałem. Opowiadanie proste i pozytywnie nastrajające, przez co nietypowe w tym zbiorze.

"W odwiedzinach u Johna Coltera", tutaj autor sięga po klasyczny motyw triumfującej sprawiedliwości. Tytułowy Colter to handlarz, chociaż w jego przypadku bardziej adekwatne określenia to oszust i naciągacz. Chciwość zawiedzie go prosto przed oblicze Waatopenota. Kim jest Waatopenot, i jak ukarał nędznego Coltera, przekonajcie się sami.

"Katana" jedyny utwór w kolorze. Wrażenia jednak na mnie nie zrobił, nawet kolor nie pomógł. Pomysł alternatywnego wykorzystania katany całkiem sprytny, niemniej jednak całość niezbyt interesująca.

"Odpowiedzcie mi na pytanie" Dla odmiany jedna z lepszych historii Ameryki Północnej. Wspominałem wcześniej o żądzy złota. Gorączce złota, która tym razem jednak przegrywa z sumieniem prawego człowieka. "Odpowiedzcie mi na pytanie", poza fundamentalnym pytaniem które stawia, pokazuje także drogę zaradnego trapera, rozdartego między manią gromadzenia coraz większej ilości drogocennego kruszcu, a przyjaźnią Indian. Nie zabrakło także, tak upragnionej i wyczekiwanej szamańskiej magii.

"Raz jeden w życiu" oraz "Pasja życia". Doskonałe opowieści. Toppi fenomenalnie oddał bezmiar nieskończonych przestrzeni Ameryki Północnej i pustkę nieustępliwie pochłaniającą zagubionych wędrowców. Szczególnie "Pasja życia", robi niesamowite wrażenie. Samotność wręcz krzyczy z poszczególnych kadrów historii. Na osobne słowa uznania zasługuje pojawiający się w "Pasji" upiorny wilk, sprawiający bardziej wrażenie zjawy, niż istoty z krwi i kości.

"Póki żyć będziesz", to pierwszy utwór poświęcony tylko i wyłącznie Indianom, a zarazem kwintesencja ducha dzikiej Ameryki. Pozbawiony ojca chłopiec składa niezwykłą przysięgę tajemniczemu nieznajomemu. Pod jego okiem zgłębia techniki łowiectwa, tropienia i zabijania. Wspólnie przemierzają wielkie równiny, nieprzebyte puszcze i górskie szczyty. Na tych kilkunastu stronach Toppi kreśli historię prawdziwie spełnionego życia, życia które z pewnością warto było przeżyć. "Póki żyć będziesz" to historia smutna, pełna nostalgii za prawdziwymi władcami równin, ich wartościami i sposobem życia, zniszczonymi przez chciwość europejskich osadników.

"Naugatuck 1757" tym razem mistrz splata wątki, przywołuje traumatyczne dla wielu szkotów wspomnienie bitwy pod Culloden. A skoro są Szkoci, to muszą być i dudy. Dudy są, i grają główną rolę. Dudy i zemsta. Zemsta wywarta pod deszczowym, ołowianym niebem. Zemsta zaskakująca, krwawa i ostateczna, można nawet rzec, że obosieczna.

"Little Big Horn 1875", utwór opowiedziany w całości z indiańskiej perspektywy. Poświęcony wydarzeniom poprzedzającym bitwę nad Little Bighorn, zwaną także Bitwą na Greasy Grass. Źródła podają że Szalonemu Koniowi w dzieciństwie objawił się wysłannik Wielkiego Ducha i przepowiedział że „nie zginie on od kuli”. Nie on jest jednak bohaterem Toppiego, a interwencja Wielkiego Ducha ma innych charakter.

"Dziedzic" odsłania trzecie, ostatnie już oblicze Ameryki Północnej. Oblicze mroczne i przerażające. Oblicze sług diabła, czcicieli voodoo. Wśród dusznych, pełnych kajmanów bagien i mokradeł rozbrzmiewają bluesowe basy. Monotonnym dudnieniem wzywają na spotkanie. Władca piekieł, Baron Samedi odpowiada na zew. Przepełniony wściekłością wyrusza na poszukiwania nieznanego gitarzysty. Afroamerykańskie "Dziedzic" i "Blues" wieńczą roztaczaną przez Toppiego wizję Ameryki Północnej dźwiękami muzyki. Budzącymi grozę w "Dziedzicu", i magicznymi w "Bluesie". "Blues" to chyba najlepszy utwór w albumie. Pełna magii i radości, niepozbawiona jednak trzymających w napięciu momentów, opowieść genialnego saksofonisty Honeylipsa. Kim jest Honeylips? Duchem? Wspomnieniem? Pewnie jednym i drugim.

Ilustracyjnie wszystkie prace stoją na najwyższym poziomie. Klasa Zaczarowanego świata. Z czystym sumieniem mogę więc powtórzyć: fabularnie intrygująca, wizualnie oszałamiająca Ameryka Północna.

Zaczarowany świat zasłużył sobie na 9/10, Amerykę Północną oceniam jednak niżej, sądzę że najbardziej odpowiednią oceną dla niej będzie 8/10. Sergio Toppi jak stopniowo odkrywam scenariusze pisał nierówne. Takie np. "Admirał w stanie spoczynku", "W odwiedzinach u Johna Coltera"czy "Katana" to od początku do końca przeciętne historyjki, pozbawione błysku który zaprezentował w "Blues", Dziedzicu", "Póki żyć będziesz" czy "Pasji życia". Więcej takich i byłoby idealnie.

Skoro jednak Opowieści Szecherezady kwalifikują się do szóstki, a Zaczarowany świat zaliczył dziewiątkę, to Ameryka Północna nie powinna czuć się pokrzywdzona ósemką.

Czekam zatem na Amerykę Południową.

Ameryka Północna. Dziki zachód.

W taką tym razem podróż zaprasza Sergio Toppi. Przyznam że po opisanych wcześniej Opowieściach Szecherezady mój entuzjazm dla twórczości Włocha znacznie osłabł. Będąc w stanie szczytowego wzburzenia, stwierdziłem nawet że kończę znajomość z Toppim. Z czasem zdanie zmieniłem, postanowiłem wraz z mistrzem przebyć Atlantyk, by przeżyć kolejną...

zbiór komiksowych historii mistrz czarnobiałego komiksu. Historie są różne, ale w każdej z nich rysunki są wspaniałe.

zbiór komiksowych historii mistrz czarnobiałego komiksu. Historie są różne, ale w każdej z nich rysunki są wspaniałe.