Powieść niedoceniana nawet przez miłośników Iwaszkiewicza. Wydana w 1934 roku. W III RP tylko raz, w 1994 roku. A szkoda. Mnie osobiście olśniła. Powieść historyczna, a bardziej chyba historiozoficzna, która zadaje czytelnikowi wiele pytań otwartych. Traktuje o mechanizmach władzy, roli władcy, powinnościach władcy, roli Polski w Europie oraz tego czy jednostka może zmienić bieg historii.
Głównym bohaterem jest Henryk Sandomierski. Nasz błędny rycerz. To w gruncie rzeczy opowieść o kimś, kto jest bardzo samotny. Zawiera wątki autobiograficzne. Iwaszkiewicz pisał tę powieść w czasie pełnienia służby dyplomatycznej w Kopenhadze. Żona Anna z córkami przebywała w tym czasie w Polsce. Właśnie zetknięcie z polityką dało pretekst Iwaszkiewiczowi do pisania powieści historiozoficznej. Henryk Sandomierski jest zagubiony w świecie historii czy polityki. Jest osobą nadwrażliwą, odczywa urodę świata całym sobą. Młodzieniec wrażliwy na muzykę, sztukę. Marziciel podróżujący po Europie, Jerozolimie, Damaszku. Na pewno ma duszę artysty. Średniowieczny Hamlet. Romantyk wrzucony w XII wiek. Trochę podobny do Wiktora Rubena z "Panien z Wilka", któremu życie przecieka przez palce. Melancholik z dominantą rezygnacyjną.
Jedną z najważniejszych scen jest rozmowa Henryka Sandomierskiego z Fryderykiem Barbarossą, przyszłym cesarzem niemieckim. Henryk i Fryderyk marzą o dokonaniu wspaniałych czynów, ale koncepcja Fryderyka o zbudowaniu Europy imperialnej, z centalną pozycją Niemiec budzi sprzeciw Henryka. Jeden chce Europy imperialnej, drugi stawiana na Europę ojczyzn. Gdzie jest Polska? Czy należy do Zachodu, czy jest czymś osobnym? Dylematy Iwaszkiewicza - Henryka ważne do dzisiejszego dnia.
Henryk to postać typowo polska, zakochana w ojczystej ziemi, ale niezdolna do działania. Marzący o silnej Polsce, ale potykający się o bierność społeczeństwa. Błędne koło?
"Czerwone tarcze" to też powieść podróżnicza. Bardzo malarskie opisy Sandomierza, Sycylii, Rzymu, Jerozolimy, Damaszku. To miejsca bliskie Iwaszkiewiczowi.
XII wiek u Iwaszkiewicza wcale nie jest mroczny. Jest jasny, trochę baśniowy, uwodzicielski. To średniowiecze, w którym urzeczywistniają się najbardziej fantastyczne ludzkie projekty. To świat bez granic. Henryk podróżuje po Europie, jednocześnie do Sandomierza przybywają templariusze, żydowscy kupcy, artyści. To świat wielobarwny. Jest tu jakaś jedność, ale jedność w wielości.
Jedną z najbardziej przejmujących scen jest odkopanie korony Bolesława Śmiałego. Iwaszkiewicz korzystał podobno ze wspomnień Jana Lechonia, który był przy ekshumacji Słowackiego i opowiadał pisarzowi, co tam zobaczył. Korona wydobyta z grobu jest dla Henryka świętym Graalem.
Andrzejewskiemu, Wyce, Parnickiemu powieść się nie podobała, być może z racji zadań jakie chcieli postawić powieści historycznej. Miłosz był zachwycony, zestawiał nawet Henryka Sandomierskiego z Józefem Piłsudskim.
Bardzo żałuję, że Wojciech Jerzy Has nie zekranizował "Czerwonych tarcz". Dostał niestety za mały budżet. Myślę, że wtedy powieść cieszyła by się większym uznaniem i nie byłaby zapomniana...

Powieść niedoceniana nawet przez miłośników Iwaszkiewicza. Wydana w 1934 roku. W III RP tylko raz, w 1994 roku. A szkoda. Mnie osobiście olśniła. Powieść historyczna, a bardziej chyba historiozoficzna, która zadaje czytelnikowi wiele pytań otwartych. Traktuje o mechanizmach władzy, roli władcy, powinnościach władcy, roli Polski w Europie oraz tego czy jednostka może zmienić...