Jestem zaczarowana pięknym językiem tłumaczenia. Sama opowieść bardzo wciągająca od połowy. Historia rodem z popularnych obyczajówek, ale warstwa językowa otulała cieplutką kołderką i karmiła ramenem.

Jestem zaczarowana pięknym językiem tłumaczenia. Sama opowieść bardzo wciągająca od połowy. Historia rodem z popularnych obyczajówek, ale warstwa językowa otulała cieplutką kołderką i karmiła ramenem.

Prawdziwa powieść to dopiero od połowy książki . Reszta to prawdziwa nuda .

Prawdziwa powieść to dopiero od połowy książki . Reszta to prawdziwa nuda .

Jakże inna niż popularne ostatnio maleńkie, japońskie książeczki. Historia na 744 stronach. Prawdziwa powieść, w starym dobrym stylu.

Jakże inna niż popularne ostatnio maleńkie, japońskie książeczki. Historia na 744 stronach. Prawdziwa powieść, w starym dobrym stylu.

Jest tajemnica, więc fabuła intryguje i nie pozwala odłożyć książki na bok, ale są też długaśne opisy, które mogą irytować, bo "nic się nie dzieje".
Tylko że i one mają urok i wartość dla czytelnika z Polski. Niosą tyle wiadomości o życiu na drugiej półkuli w zupełnie innym kraju, innych realiach...
Podobała mi się ta historia.

Jest tajemnica, więc fabuła intryguje i nie pozwala odłożyć książki na bok, ale są też długaśne opisy, które mogą irytować, bo "nic się nie dzieje".
Tylko że i one mają urok i wartość dla czytelnika z Polski. Niosą tyle wiadomości o życiu na drugiej półkuli w zupełnie innym kraju, innych realiach...
Podobała mi się ta historia.

Chciałabym studiować literaturę, żeby umieć opowiadać o takich książkach jak ta. Kłębi się we mnie mnóstwo myśli i uczuć, których nijak nie umiem zebrać i przekazać. Dlatego z początku w ogóle nie chciałam pisać "recenzji" tej książki, ale ponieważ jest zaskakująco dużo negatywnych komentarzy, czuję się w obowiązku ją bronić.

Faktycznie, około pierwsza jedna trzecia powieści jest mocno nierówna. Początek ni to nudny, ni to ciekawy, ale jednak wciąga, żeby za chwilę odpuścić uwagę czytelnika, a potem znowu na chwilę przykuć. Też wtedy myślałam, że chyba trochę mnie ta książka zawodzi, bo nie przeczę, że choćby tylko z powodu wyglądu miałam wysokie oczekiwania (jest taka piękna). Ale odkąd autorka cofnęła nas w przeszłość, a do akcji na poważnie wkroczył Taro, od powieści nie można się oderwać. Zdawałoby się, że jego opisywany magnetyzm działa również na czytelnika.

Doceniam tę książkę za wiele rzeczy. Jest to pierwsza przeze mnie czytana pozycja, która tak dokładnie opisuje życie Japończyków na przestrzeni XX wieku, szczególnie na jego początku. Może to niektórych , zwabionych hasłem "Wichrowe Wzgórza" i obietnicą płomiennego romansu, zraziło. Ja jednak nie przepadam za powieścią panny Bronte i starałam się zapomnieć, że może to być w jakikolwiek sposób podobne.
Proza pisarki doskonale pokazywała psychologię relacji międzyludzkich, zarówno w szerszym spektrum całej warstwy społecznej, jak i poszczególnych relacji - w rodzinie, pomiędzy pracodawcami a służącą, pomiędzy kochankami, rodzicami a dziećmi.
Jeżeli ktoś interesuje się Japonią trochę głębiej, to myślę, że doceni pewne niuanse zachowań bohaterów, to co mówili, a nawet to, co nigdy nie zostało na głos wypowiedziane. Teraz przychodzi mi do głowy, że autorka, wyrosła za granicą, umiała spojrzeć nieco bardziej obiektywnie na naturę Japończyków i stąd tak pogłębione spojrzenie oraz czasami nieco gorzkie komentarze dotyczące Japonii.
Ja nie mogłam oderwać się od książki szczególnie w drugiej połowie i każdy moment kiedy musiałam ją odłożyć, bo zwykłe obowiązki wzywały był bardzo przykry. Dałam się pochłonąć życiu bohaterów, ich szaleństwo jednocześnie przeżywałam i obserwowałam z boku, dzięki narracji autorki. Myślę, że dałam się nabrać, ponieważ przez wszystkie strony zastanawiałam się, czy Ci ludzie istnieli naprawdę? Czy to wszystko rzeczywiście się wydarzyło? Bo wysłuchałam słów autorki "Taro Azuma to prawdziwe imię i nazwisko." A jednocześnie zapomniałam, że sama na wstępie wyjaśniła, czym jest "prawdziwa powieść", "powieść o sobie".

To poplątanie realizmu i powieści sprawia, że po zakończeniu jeszcze bardziej się o niej myśli. O tym, jakie losy pisze życie, gdzie się popełnia błąd, a może tych błędów wcale nie ma? Z czym przychodzimy na świat i kim są ludzie, których w trakcie drogi poznajemy?

Chcę tę powieść ponownie przeczytać za dziesięć czy dwadzieścia lat i zobaczyć, jak moje doświadczenia wpłynęły na jej odbiór i czy to samo będę myślała o ludziach, których życie właśnie poznałam.

Chciałabym studiować literaturę, żeby umieć opowiadać o takich książkach jak ta. Kłębi się we mnie mnóstwo myśli i uczuć, których nijak nie umiem zebrać i przekazać. Dlatego z początku w ogóle nie chciałam pisać "recenzji" tej książki, ale ponieważ jest zaskakująco dużo negatywnych komentarzy, czuję się w obowiązku ją bronić.

Faktycznie, około pierwsza jedna trzecia...

Doskonale komparatystyczna rzecz łącząca różne estetyki i kultury. Poruszając się w przestrzeni literatury, zabawia się ze strukturami meta - nie będąc (i będąc) zarazem opowieścią, powieścią, spowiedzią, opowieścią o pisaniu, przytaczaniem słowa, fantazją, relacjonowaniem drogi. Emocjonalna i przewrotna, jednocześnie prawdziwa i nieprawdziwa powieść - zależnie od której strony patrzeć - która w śmiały sposób flirtuje sobie z czytelnikiem, pojęciem prawdy i zmyślenia i figurą opowieści/narracji jako takiej.

Doskonale komparatystyczna rzecz łącząca różne estetyki i kultury. Poruszając się w przestrzeni literatury, zabawia się ze strukturami meta - nie będąc (i będąc) zarazem opowieścią, powieścią, spowiedzią, opowieścią o pisaniu, przytaczaniem słowa, fantazją, relacjonowaniem drogi. Emocjonalna i przewrotna, jednocześnie prawdziwa i nieprawdziwa powieść - zależnie od której...

„Wichrowe wzgórza” w japońskiej odsłonie.
Taro Azuma, dziecko żyjące w nędznych warunkach, bite i znieważane zostaje dostrzeżone przez dobrego człowieka. Zaczyna spędzać czas z Yoko, córką dobrze sytuowanych Japończyków. W miarę dorastania ich wzajemna fascynacja przeradza się obsesję. Gdy zostali rozdzieleni Taro wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie zdobywa fortunę.
 
Zanim zagłębimy się w historię Taro i Yoko, bliżej poznajemy Autorkę - jej dzieciństwo w Stanach Zjednoczonych, edukację, pierwsze kroki w pisarstwie - powieść o sobie (popularny gatunek literatury japońskiej).
Dowiadujemy się również w jaki sposób Taro dorobił się fortuny, jakim był człowiekiem, a przynajmniej w jaki sposób postrzegali go rodacy mieszkający w USA.
Pełną obsesji historię śledzimy oczami Fumiko, pokojówki zatrudnionej przez rodzinę Yoko.
 
Początek książki jest powolny i odarty z uczuć. W podobnym beznamiętnym stylu (moim zdaniem) pisze Murakami i w niektórych powieściach Kazuo Ishiguro. Był taki moment, w którym zastanawiałam się czy nie porzucić tej książki (nie lubię tak robić),ale dotrwałam do wspomnień Fumiko i z przyjemnością się w nich zanurzyłam. Jest to opowieść o niemożliwej miłości. O zemście, zazdrości i obłędzie.

Zgodnie z opisem na obwolucie, Autorka chciała sprawdzić czy jest w stanie stworzyć prawdziwą powieść w rozumieniu europejskim. Myślę, że częściowo jej się udało.

„Wichrowe wzgórza” w japońskiej odsłonie.
Taro Azuma, dziecko żyjące w nędznych warunkach, bite i znieważane zostaje dostrzeżone przez dobrego człowieka. Zaczyna spędzać czas z Yoko, córką dobrze sytuowanych Japończyków. W miarę dorastania ich wzajemna fascynacja przeradza się obsesję. Gdy zostali rozdzieleni Taro wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie zdobywa...

Piękna, powoli się tocząca historia, w której można się zanurzy, stopniowo poznając historię bohaterów.
Można tu dostrzec podobieństwo do
„Wichrowych Wzgórz”, jednak dla mnie ta powieść miała zupełnie inny klimat.

Piękna, powoli się tocząca historia, w której można się zanurzy, stopniowo poznając historię bohaterów.
Można tu dostrzec podobieństwo do
„Wichrowych Wzgórz”, jednak dla mnie ta powieść miała zupełnie inny klimat.

> Żałuję, że kupiłam tę książkę.
> Mam wrażenie, że autorka dała tutaj za dużo siebie.
> Zaczyna się ciekawie - przedstawia japońską rodzinę, która przeprowadziła się do Ameryki.
> Skupia się na nic znaczących fragmentach życia głównej bohaterki.
> Opisy są nużące.
> W pewnym momencie zaczęłam ją kartkować w poszukiwaniu momentu, kiedy akcja się rozwinie. Nie natrafiłam na taki.
> Ostatnie strony również nie budzące żadnych pozytywnych emocji.
Nie oceniam.

> Żałuję, że kupiłam tę książkę.
> Mam wrażenie, że autorka dała tutaj za dużo siebie.
> Zaczyna się ciekawie - przedstawia japońską rodzinę, która przeprowadziła się do Ameryki.
> Skupia się na nic znaczących fragmentach życia głównej bohaterki.
> Opisy są nużące.
> W pewnym momencie zaczęłam ją kartkować w poszukiwaniu momentu, kiedy akcja się rozwinie. Nie...

8,5

8,5