Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pewno efekciarska, momentami wręcz kiczowata. Nie zmienia to jednak faktu, że przemyślana, otwarta, w jakiś sposób kunsztowna i spójna - a to już dużo.

Na pewno efekciarska, momentami wręcz kiczowata. Nie zmienia to jednak faktu, że przemyślana, otwarta, w jakiś sposób kunsztowna i spójna - a to już dużo.

Bardzo nierówna, bardzo randomowa książeczka. Składa się z kilkunastu esejów, które wiążą jedynie dwa hasła - kobieta i klasa ludowa. Trochę za szeroko, żeby zbudować na tej bazie spójną publikację.

Rozpiętość podejmowanych tematów jest absurdalnie przypadkowa; nie wynika z tego zestawienia żaden obraz, nie ma tu nawet żadnej tezy.

Same teksty są na zdecydowanie nierównym poziomie, widać w nich (albo nie widać) warsztat akademicki. Większość jest słabych lub umiarkowanych, część parafrazuje znane już książki, jedynie kilka przedstawia tezy celne lub odkrywcze albo doświetla tematy dotychczas nieobecne albo mało obecne w debacie.

Chciałabym móc powiedzieć, że to książka dla nowych w temacie, chcących szerzej się rozeznać albo pragnących więcej się dowiedzieć, choćby po "Chłopkach" Joanny Kuciel-Frydryszak. Niestety - początkujących, nienawykłych do akademickiego pisania odstraszyć może język. Tych z kolei, którym niestraszna jest chociażby hermeneutyka, "Ludowa historia kobiet" może rozczarować, bo zwyczajnie nie trzyma poziomu.

Bardzo nierówna, bardzo randomowa książeczka. Składa się z kilkunastu esejów, które wiążą jedynie dwa hasła - kobieta i klasa ludowa. Trochę za szeroko, żeby zbudować na tej bazie spójną publikację.

Rozpiętość podejmowanych tematów jest absurdalnie przypadkowa; nie wynika z tego zestawienia żaden obraz, nie ma tu nawet żadnej tezy.

Same teksty są na zdecydowanie...

Doskonale komparatystyczna rzecz łącząca różne estetyki i kultury. Poruszając się w przestrzeni literatury, zabawia się ze strukturami meta - nie będąc (i będąc) zarazem opowieścią, powieścią, spowiedzią, opowieścią o pisaniu, przytaczaniem słowa, fantazją, relacjonowaniem drogi. Emocjonalna i przewrotna, jednocześnie prawdziwa i nieprawdziwa powieść - zależnie od której strony patrzeć - która w śmiały sposób flirtuje sobie z czytelnikiem, pojęciem prawdy i zmyślenia i figurą opowieści/narracji jako takiej.

Doskonale komparatystyczna rzecz łącząca różne estetyki i kultury. Poruszając się w przestrzeni literatury, zabawia się ze strukturami meta - nie będąc (i będąc) zarazem opowieścią, powieścią, spowiedzią, opowieścią o pisaniu, przytaczaniem słowa, fantazją, relacjonowaniem drogi. Emocjonalna i przewrotna, jednocześnie prawdziwa i nieprawdziwa powieść - zależnie od której...