Sięgając po tę książkę liczyłam na ciekawą rozrywkę. Kompletnie nie spodziewałam się tego, co zastałam w środku książki. To był emocjonalny rollercoaster.
Książkę czytałam przez 3 dni do późnych godzin nocnych.
Każdy dzień to była inna dawka emocji.
Pierwszego dnia byłam szczęśliwa i podekscytowana na jaką perełkę trafiłam.
Drugiego dnia zaczęły mnie męczyć opisy uczuć bohaterów, których było sporo. Ich ciągłe cierpienie zaczęło przekładać się na moje samopoczucie.
Trzeciego dnia książka mnie zmiażdżyła…dosłownie.
Do tej pory nie potrafię się po niej pozbierać, nadal płaczę po kątach.
Zastanawiam się czy kiedykolwiek zapomnę o tej historii bo tak bardzo mnie przytłoczyła, że chyba chciałabym o niej zapomnieć.
Z drugiej strony cieszę się, że ją przeczytałam i wiem, że nigdy o niej nie zapomnę.
Po przeczytaniu tej książki odczuwam wiele sprzecznych uczuć.
Najpierw był wielki płacz.
Potem miałam ochotę tę książkę wyrzucić, spalić byleby już nigdy jej nie widzieć. Byłam zła, że w ogóle ją kupiłam i przeczytałam.
A teraz próbuję się odnaleźć w nowej rzeczywistości, w której znam już historię Marigold i Willarda.
Z jednej strony chcę ją wam polecić, ale z drugiej nie wiem czy powinnam ją polecać bo nie chce żebyście przechodzili przez to co ja.
Z jednej strony już nigdy więcej nie chce czytać takiej książki, z drugiej strony dla takich książek powstał ten bookstagram, by o nich mówić i o nich pamiętać.
Mówiłam…same sprzeczności.

Dwie rzeczy są pewne.
1. Nigdy nie zrobię rereadu tej książki bo nie będę w stanie.
2. Nic nie wymaże z mojej pamięci obrazów z „Lies”.

Martyna Keller wielki ukłon za to co stworzyłaś. Klimat Bronxu niesamowity. Namieszałaś mi w głowie, czy kiedyś pozbieram się po tej książce?

Sięgając po tę książkę liczyłam na ciekawą rozrywkę. Kompletnie nie spodziewałam się tego, co zastałam w środku książki. To był emocjonalny rollercoaster.
Książkę czytałam przez 3 dni do późnych godzin nocnych.
Każdy dzień to była inna dawka emocji.
Pierwszego dnia byłam szczęśliwa i podekscytowana na jaką perełkę trafiłam.
Drugiego dnia zaczęły mnie męczyć opisy uczuć...