Kiedyś chowałem w sobie wielki żal, wielką złość, niechęć do Niemiec za II wojnę. Mimo, że nie dotyczyła mnie bezpośrednio, to gdy nie rozumiałem jeszcze wielu mechanizmów i przyczyn jej powstania, ukryłem w duszy wielki uraz do nich. To nie było uczucie, które można nazwać nienawiścią. Mając w świadomości to jak bardzo skrzywdzili nasz kraj miałem im to za złe. To wszystko wynikało z mojej niewiedzy w tym temacie. Teraz, gdy już w dużo większym stopniu jestem uświadomiony, tej mrocznej, pełnej cierpienia przeszłości, która tak dotkliwe swym złem dotknęła tak wiele milionów ludzi, wiem, że w tej ocenie byłem niesprawiedliwy. Winiłem całe niemieckie pańtwo, a to był wielki błąd.
Teraz winię jedynie tych, którzy z premedytacją czynili w bestialski sposób zło w czasie wojny. Tylko oni są temu wszystkiemu winni.
Niemiecka propaganda tak manipulowała swoim społeczeństwem, iż ci sądzili, że obozy koncentracyjne są w rzeczywistości zwyczajnym miejscem, gdzie ludziom jest dobrze, że pracują sobie w nieskazitelnie czystych warunkach, że mają dużo wolnego czasu, aby spędzać go mogli w lekki, rozrywkowy sposób. Byli karmieni filmami, w których na ekranach wiedzieli uśmiechnięte twarze, pełne radości i wewnętrznego spokoju. Oni byli przekonani o tym, że Żydzi właśnie w taki sposób byli traktowani, a każdy, kto choć trochę o tej wojnie się dowiedział czegoś, doskonale wie, jaka była prawdziwa rzeczywistość.

Nie tak dawno obejrzałem sobie film "Chłopiec w pasiastej piżamie". Już go kiedyś oglądałem, ale pomyślałem sobie, że włącze go moim bliskim. Byli zachwyceni całym filmem, prawdą jaka z niego biła. Dla tych co filmu nie widzieli, powiem, że opowiada on o wielkiej przyjaźni, pomiędzy dwoma chłopacami. Widz będzie mógł się przekonać o tym jak widziana była wojna, oczami ośmiotletnich chłopców
Końcowe sceny filmu, szczególnie babcia z mamą oglądały z wielkim wzruszeniem, a po policzkach cały czas płynęły im łzy. Zrobił na nich ogromne wrażenie. Wycisnął emocje, rozdrał duszę..., sam film polecam każdemu, bez wyjatku. Dla tych wrażliwych radze, by zabrali ze sobą trochę husteczek higienicznych, bo będą im z pewnością potrzebne.

Szczególnie w czasie wojny, także tuż przed nią, wpajano dzieciom wielką nienawiść do Zydów. Uczono ich tej nienawiści na każdym kroku. Wmawiano, że Żydzi nie zasługują na życie, że należy ich rozdeptać jak robaka. Wielka manipulacja nienawiścią.
Dlaczego w człowieku może być tyle nienawiści? Wiedzą to tylko Ci, którzy stali za tą wielką manipulacją. Społeczeństwo było nieświadome swojej nienawiści. Nienawidzili Żydów według czyjeś idei, a nie swojej natury, własnego rozumu.
Sama książka jest świadectwem kilku miesięcy życia, pewnej niemieckiej kobiety, która będąc w Berlinie, na własne oczy widziała upadek wielkiej Trzeciej Rzeszy. Pośród huku bomb, ruin zawalonych budynków, próbowała przetrwać ataki docierające z różnych stron, w największym stopniu ze strony Rosji. Gwałty rozprzestrzeniały się jak zaraza. Rosyjscy żołnierze brali kobiety jak zwierzęta, a ich ciała pozbawiano wszelkiej godności.
Wojna, bezwzględu na to, kogo dotyczy, dokąd przybędzie, zawsze zostawia za sobą śmierć niewinnych osób, krzywdę i wielkie cierpienie, jeśli komuś udało się przeżyć.
Sytuacja i losy tej kobiety są nie do pozazdroszczenia, bowiem każde cierpienie ma znaczenie. Jednak jej losy, nie zrobiły na mnie aż tak wielkiego wrażenia, aniżeli inne książki dotyczące II wojny światowej. W żaden sposób nie podważam znaczenia jej historii, bo nie mam prawa tego oceniać. Nikt, kto nie przeżył wojny, nie ma prawa jej oceniać, krytykować, ignorować jej znaczenia.
Patrząc jedynie na jej zapiski z poszczególnych dni, myślę, że los i tak obszedł się z nią w miarę możliwości. W pamięci mam wiele książek o tematyce II wojny, obejrzałem o niej wiele filmów, widziałem na własne oczy i wyobraźni obrazy niewyobrażalnie wielkiego cierpienia jakie dotykało naród żydowski, Polaków. Porównując je z tym, jak potoczyły się losy tej anonimowej Niemki, staram się ocenić to sprawiedliwie.

Lecz pamiętajmy..., każde cierpienie i śmierc ma znaczenie, nie ważne w kogo jest wymierzone...

Kiedyś chowałem w sobie wielki żal, wielką złość, niechęć do Niemiec za II wojnę. Mimo, że nie dotyczyła mnie bezpośrednio, to gdy nie rozumiałem jeszcze wielu mechanizmów i przyczyn jej powstania, ukryłem w duszy wielki uraz do nich. To nie było uczucie, które można nazwać nienawiścią. Mając w świadomości to jak bardzo skrzywdzili nasz kraj miałem im to za złe. To...