Losy trzech kobiet: babki, córki i wnuczki.

Opowieść o tym, jak trudno jest dać dziecku miłość, której się nie otrzymało w domu. Niełatwa w odbiorze, bo temat matczynego uczucia, które nie zachodzi, to nadal tabu, a zatem smuci. Mimo pozornego chaosu czyta się dobrze. Poznajemy artystyczny świat Lwowa i Wilna, a także iluzoryczność życia, która dręczy środowisko aktorów.

Ma co przekazać i wie, jak to robić.

Losy trzech kobiet: babki, córki i wnuczki.

Opowieść o tym, jak trudno jest dać dziecku miłość, której się nie otrzymało w domu. Niełatwa w odbiorze, bo temat matczynego uczucia, które nie zachodzi, to nadal tabu, a zatem smuci. Mimo pozornego chaosu czyta się dobrze. Poznajemy artystyczny świat Lwowa i Wilna, a także iluzoryczność życia, która dręczy środowisko...

"(...) uciec do iluzji, magii, mistrzostwa w udawaniu. Jak najdalej od codziennej rutyny".

Do polskiej literatury zawsze podchodziłam "na palcach", z pewną dozą dystansu. Nie wiem czemu, skoro coraz częściej przekonuję się, że nasze jest wspaniałe. Dobre. Warte i godne uwagi. Tym bardziej teraz, gdy dostałam takową książkę w ramach urodzinowego prezentu, musiałam dać jej szansę... I przepadłam ;).

Kupić dym, sprzedać mgłę to opowieść o losach trzech kobiet; przedstawicielkach jednego rodu. W skrócie: babka, matka i córka. Niby jedna krew, a jednak osobowości tak różne...

Urodzona we Lwowie Dunia; słynna i utalentowana aktorka, zakochana do szaleństwa w chłopcu, który z utęsknieniem wyczekiwał jej każdego spektaklu, niestety przewrotny los poukładał inaczej im obojgu życie. Zagubiona Julia - córka Duni, która nie może odnaleźć z mamą normalnej relacji... Oraz Honorata - córka Julii; zbuntowana dwudziestolatka, żyjąca za oceanem, kompletnie odcinająca się od swojej rodziny.

"Nie wolno żądać od losu więcej (...). Krótki epizod, młodość, naiwność i romantyczność muszą wystarczyć na całe życie".

Jestem pod wrażeniem kreacji psychologicznych postaci, jakie stworzyła autorka. Czytelnik ma możliwość, poprzez nietypową narrację (pierwszoosobową Julii i przedstawioną w trzeciej osobie historię Duni),dostać się do głów bohaterek i nie wychodzić z nich przez całą lekturę książki. Poprzez publikację się wręcz płynie; najpierw myślałam, że pogubię się troszkę w chaosie chronologicznym, jednak... Nic bardziej mylnego! Ta bardzo kobieca opowieść chwyta za serce; uświadamiając jak wiele można w życiu stracić, jak dużo można poświęcić, jak bardzo można kogoś pokochać... Że nie zawsze ma się to, czego się chce, ale czasem o wiele więcej warte jest to, czego się w danym momencie potrzebuje. Tak po prostu. Książka może nie jest spora objętościowo (zaledwie ponad 200 stron),ale ma się wrażenie, że każde, dosłownie KAŻDE zdanie jest mistrzowsko przemyślane; coś wnosi, daje do myślenia. To swoista opowieść o poszukiwaniu własnej drogi w życiu, zbaczaniu ze ścieżek, ale i odnajdywaniu odpowiedniego szlaku, dążeniu do celów, spełnianiu marzeń. Ja jestem zachwycona stylem autorki i na pewno sięgnę po inne jej książki. Kto lubi historie rodzinne, wzruszające, skłaniające do refleksji - na pewno się nie zawiedzie ;). Jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam już w tym roku!

"Wszyscy umrzemy, ważne jest tylko, w jaki sposób dojdziemy do końca. Czy zostawiliśmy po sobie coś cennego. Czy możemy bez wstydu i strachu obejrzeć się do tyłu..."

www.wirtualnaksiazka.blogspot.com

"(...) uciec do iluzji, magii, mistrzostwa w udawaniu. Jak najdalej od codziennej rutyny".

Do polskiej literatury zawsze podchodziłam "na palcach", z pewną dozą dystansu. Nie wiem czemu, skoro coraz częściej przekonuję się, że nasze jest wspaniałe. Dobre. Warte i godne uwagi. Tym bardziej teraz, gdy dostałam takową książkę w ramach urodzinowego prezentu, musiałam dać jej...

Magdy Dygat (ur. 1945) oceniałem "Biedną panią Morris" (8 gwiazdek) i "Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich" (5 gwiazdek). Ta, wydana w 2007, czyli pomiędzy wyżej wymienionymi (2003 i 2009) to historia trzech kobiet z trzech następujących po sobie pokoleń, czyli babki, matki i córki, a wszystko oparte na wątkach autobiograficznych.
Nim przejdę do meritum muszę zapisać perełkę na temat związków partnerskich, gdy różnica wieku jest znaczna (str. 96),to jest to...:
"...ukrywanie się w cudzej młodości ze strachu przed starzeniem, zdrada swojego pokolenia.."
Cieszy mnie, że wyraziła tak ładnie moje poglądy, choć o dwa lata ode mnie młodsza. Znajduję też u Dygat pociechę, jako, że należę do rasy, która nie cierpi dzieci (str.169):
„ - A dzieci? Można mieć zaufanie do kogoś, kto nie lubi dzieci?
- Oczywiście, dzieci są na ogół nudne i męczące, prawda? Zadają głupie pytania i się mizdrzą...”

Dzieci dziećmi, ale rodzicom też autorka zadaje bobu (str.191):
„...macierzyństwo i ojcostwo są tylko pretekstem do wyżywania się w swoich niedoskonałościach. Dominowania nad słabszymi, wykorzystywania ich bezradności. Fałszywe poczucie własności..”

Trzy opowieści, które właściwie łączy brak „normalnego” dzieciństwa, są, w moim odczuciu, zaledwie pretekstem do przekazania bogactwa myśli, jakie nurtują autorkę. Dygat zaczęła bardzo późno pisać i grozi erupcją swoich poglądów na każdy temat, które gromadziła w trakcie niezwykle ciekawego życia. Otrzymaliśmy pozorny groch z kapustą, który czyta się znakomicie, jeno recenzować trudno. Dla mnie - emigranta, wyjątkowo trafne są jej uwagi na temat życia w Ameryce i porównanie mentalności amerykańskiej z polską.
Już przy poprzedniej książce podkreślałem kunszt jej w posługiwaniu się polskim językiem, mimo wieloletniego pobytu w Stanach, lecz najwyższym walorem jest to, że ma nam co przekazać i wie jak to robić. Zapewniam dużą przyjemność z podjęcia lektury!!

Magdy Dygat (ur. 1945) oceniałem "Biedną panią Morris" (8 gwiazdek) i "Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich" (5 gwiazdek). Ta, wydana w 2007, czyli pomiędzy wyżej wymienionymi (2003 i 2009) to historia trzech kobiet z trzech następujących po sobie pokoleń, czyli babki, matki i córki, a wszystko oparte na wątkach ...

Czytałam ta książkę już dawno temu. Zapisałam sobie z niej bardzo ciekawy cytat:

Pasja i energia przede wszystkim robią z aktorki gwiazdę. Często ta energia brana jest za talent, ale bez energii i pasji talent przygasa i nawet jeżeli tli się jeszcze długo jest skazany na zgaśnięcie.

Czytałam ta książkę już dawno temu. Zapisałam sobie z niej bardzo ciekawy cytat:

Pasja i energia przede wszystkim robią z aktorki gwiazdę. Często ta energia brana jest za talent, ale bez energii i pasji talent przygasa i nawet jeżeli tli się jeszcze długo jest skazany na zgaśnięcie.

Nie jest to typowe optymistyczne czytadło, które chciałoby się poczytać w ciemne wieczory żeby poprawić sobie humor, ale rzeczywiście traktuje o tematach tak lubianych przez czytelniczki: o wzajemnych relacjach między trzema kobietami z różnych pokoleń: babką, matką i córką. Autorka starała się pokazać jak trudno jest dać dziecku miłość, której się nie otrzymało w domu. Niełatwa w odbiorze, bo dopiero będąc dorosłą i słuchając swojej córki, Julia zastanawia się nad własnym podejściem do matki. Utwór jest napisany ładnym językiem, nie pozbawionym czarnego humoru. Świat artystyczny Lwowa i Wilna przedstawiony przez autorkę został ciekawie, ale akcja toczy się również współcześnie. Momentami można się zastanawiać ile w tym wszystkim autobiografii. Książka jest niewielka objętościowo, powoli się rozkręca a zakończenie zaskakuje. Uważam, że warto spróbować.

Nie jest to typowe optymistyczne czytadło, które chciałoby się poczytać w ciemne wieczory żeby poprawić sobie humor, ale rzeczywiście traktuje o tematach tak lubianych przez czytelniczki: o wzajemnych relacjach między trzema kobietami z różnych pokoleń: babką, matką i córką. Autorka starała się pokazać jak trudno jest dać dziecku miłość, której się nie otrzymało w domu....

Początek świetny, bardzo dobrze się czytało. Wątki późniejsze nieco ostudziły mój zapał. W ogólnym rozrachunku-do przeczytania i zachwycenia teatrem po i przed wojnia, kilka żyziowych refleksji, ale bez rewelacji.

Początek świetny, bardzo dobrze się czytało. Wątki późniejsze nieco ostudziły mój zapał. W ogólnym rozrachunku-do przeczytania i zachwycenia teatrem po i przed wojnia, kilka żyziowych refleksji, ale bez rewelacji.