Jak dla mnie kompletnie nijaka. Do tego stopnia, że dzień po skończeniu nawet nie pamiętam zakończenia

Jak dla mnie kompletnie nijaka. Do tego stopnia, że dzień po skończeniu nawet nie pamiętam zakończenia

Jak dla mnie książka mega nuuudna. Opis starszej kobiety staczającej się w otchłań nałogu (pijaństwo). Nieudolnie pomaga jej jedna z lokatorek ,która wynajmuje od owej pani mieszkanie. Akcji nie ma praktycznie żadnej.Jest opis takich przemyśleń , relacji z perspektywy tej jednej dziewczyny.Szkoda czasu i pieniędzy na tą szmirę.

Jak dla mnie książka mega nuuudna. Opis starszej kobiety staczającej się w otchłań nałogu (pijaństwo). Nieudolnie pomaga jej jedna z lokatorek ,która wynajmuje od owej pani mieszkanie. Akcji nie ma praktycznie żadnej.Jest opis takich przemyśleń , relacji z perspektywy tej jednej dziewczyny.Szkoda czasu i pieniędzy na tą szmirę.

Ta książka jest według mnie trochę dziwna - powierzchowna, skrótowa... Mam wrażenie, że na jej podstawie dopiero mogłaby powstać właściwa powieść.

Ta książka jest według mnie trochę dziwna - powierzchowna, skrótowa... Mam wrażenie, że na jej podstawie dopiero mogłaby powstać właściwa powieść.

Trudna, może współbrzmieć boleśnie z historiami rodzinnej samotności. Napisana pięknym językiem i nieoczywista. Pozytywne zaskoczenie :)

Trudna, może współbrzmieć boleśnie z historiami rodzinnej samotności. Napisana pięknym językiem i nieoczywista. Pozytywne zaskoczenie :)

Przypadkowo wybrana na podróż, okazała się małym skarbem. To jest książka w kolorach jesieni: barwna i nostalgiczna. Do tego napisana pięknym językiem, prawdziwie literackim. Oprócz niezwykłego klimatu pojawia się też odrobina dramatu i element zaskoczenia.
To jest jedna z lektur, które mocno wiążą czytelnika ze swoim światem. Odkładasz, podnosisz wzrok i musisz się chwilę rozglądać w zdumieniu, że to nie Manhattan...

Przypadkowo wybrana na podróż, okazała się małym skarbem. To jest książka w kolorach jesieni: barwna i nostalgiczna. Do tego napisana pięknym językiem, prawdziwie literackim. Oprócz niezwykłego klimatu pojawia się też odrobina dramatu i element zaskoczenia.
To jest jedna z lektur, które mocno wiążą czytelnika ze swoim światem. Odkładasz, podnosisz wzrok i musisz się chwilę...

Książka trudna, zmusiła mnie wielokrotnie do refleksji nad losem i stylem życia pani Morris. Niestety trochę się z nią utożsamiam. Być może rzekoma niezależność nie zawsze jest dobra, a każdy człowiek potrzebuje także pomocy i troski innych osób. Z pozoru kontrolująca wszystko wokół tytułowa bohaterka żyje w chaosie, właściwie na własne życzenie. Patrząc na współczesność, jestem przekonana, że wiele osób żyje podobnie - w zaciekłym dążeniu do spełnienia własnych celów dopiero z czasem dostrzegają własną samotność i słabość. Książkę jak najbardziej polecam.

Książka trudna, zmusiła mnie wielokrotnie do refleksji nad losem i stylem życia pani Morris. Niestety trochę się z nią utożsamiam. Być może rzekoma niezależność nie zawsze jest dobra, a każdy człowiek potrzebuje także pomocy i troski innych osób. Z pozoru kontrolująca wszystko wokół tytułowa bohaterka żyje w chaosie, właściwie na własne życzenie. Patrząc na współczesność,...

Magda Dygat /ur.1945/, córka sławnego pisarza Stanisława Dygata, żona znanego plastyka Andrzeja Dudzińskiego, z którym napisała dowcipny „Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich” /Wyd.Lit. Kraków 2009/, popełniła 6 lat wcześniej omawianą książkę. W 1977 r Dudzińscy wyjechali do Nowego Jorku i długie lata tam spędzili, stąd świetna znajomość amerykańskich realiów. A sedno życia tam autorka trafnie ujmuje: /str.116/

„.....nie interesują jej cudze problemy. Zawsze udawało jej się wykręcić od współczucia, bo pieniądze były barierą oddzielającą ją od nieprzyjemnych sytuacji.. ..Wpajano jej od dziecka, że pieniądze dają przewagę nad tymi, którzy ich nie mają. Eliminują sentymenty... ...brak zaufania i podejrzliwość doprowadziły ją do izolacji. Zapomniała o jednym przeciwniku, z którym się nie wygrywa. Zignorowała czas..”

Czas wygrywa z bogiem Mamoną, a rezultatem jest samotność starego człowieka. I o tym jest ta książka. Znam to z autopsji, bo mieszkam w kanadyjskim Senior House /Domu Starców/ i obserwuję przerażające osamotnienie większości współmieszkańców. Odwiedzani są raz do roku na Thanksgiving Day, z obowiązkowym indykiem. Ewenementem jest brak parkingu dla „visitors”, bo projektanci przewidzieli brak takowych.

Autorka pokazuje kształtowanie postaw egoistycznych od najmłodszych lat, które sprzyjają przebojowości i modnej obecnie asertywności, czyli przepychaniu się łokciami przez życie, bez zastanawiania się nad nieuchronnym tragicznym finałem. Wtedy niektórzy uciekają od rzeczywistości w alkoholizm czy narkomanię.

Ale my - społeczeństwo jesteśmy wspaniałomyślni i podamy pomocną dłoń staruszce, pod warunkiem, że jest już na kompletnym dnie. Tylko, czy nie za póżno? /str 147/

„..Co stanie się teraz? Czeka ją samotność. Bez rodziny i przyjaciół. Wytrzeżwieje, żeby skonfrontować swoje życie z prawem do wolności i do podejmowania decyzji,,,
..Podważyłam jej prawo do ucieczki od rzeczywistości. Chciałam na siłę uszczęśliwić człowieka, który nie potrafi już być szczęśliwy. Może powinnam była pozwolić jej zapić się na śmierć i nie narażać na powrót do świata, w którym nie ma nic oprócz klęski”.

Bardzo ciekawa książka, napisana świetnym językiem i stylem. Należałoby może wysłać większość naszych pisarzy na długoletni pobyt poza Krajem, w celu podniesienia ich umiejętności wysławiania się do poziomu Magdy Dygat.

Magda Dygat /ur.1945/, córka sławnego pisarza Stanisława Dygata, żona znanego plastyka Andrzeja Dudzińskiego, z którym napisała dowcipny „Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich” /Wyd.Lit. Kraków 2009/, popełniła 6 lat wcześniej omawianą książkę. W 1977 r Dudzińscy wyjechali do Nowego Jorku i długie lata tam spędzili, stąd świetna ...

Ciekawa książka, napisana barwnym, plastycznym językiem. Trochę smutna, trochę refleksyjna, nie ma w niej fałszu, wszystko jest naturalne, tak jakby opisać codzienne sceny z kamienicy w Nowym Jorku, gdzie wprowadziła się Rose. Zakończenie też jak dla mnie zaskakujące, daje dużo do myślenia. Nie ma tu nadmiaru słów, czy zbędnych opisów, wszystko jest w umiarze.

Ciekawa książka, napisana barwnym, plastycznym językiem. Trochę smutna, trochę refleksyjna, nie ma w niej fałszu, wszystko jest naturalne, tak jakby opisać codzienne sceny z kamienicy w Nowym Jorku, gdzie wprowadziła się Rose. Zakończenie też jak dla mnie zaskakujące, daje dużo do myślenia. Nie ma tu nadmiaru słów, czy zbędnych opisów, wszystko jest w umiarze.

Biedna pani Morris to pierwsza powieść autorki bestsellerowych Rozstań. Bohaterka książki, młoda, szukająca mieszkania kobieta, wnika w nostalgiczny i przejmująco ludzki świat nowojorskiej kamienicy - świat pani Morris, osoby, która pogubiła się w swych marzeniach i w pogoni za nimi rozmija się z własnym życiem.

Biedna pani Morris to głęboka, mądra lektura, napisana barwnym językiem, który sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Niezwykły dar opowiadania, jakim dysponuje autorka, powoduje, że książka - trochę wbrew tematyce - nie budzi smutku ani przygnębienia, lecz refleksję i optymizm, ucząc czytelnika niebywałej sztuki - sztuki afirmacji darowanego nam życia.

Biedna pani Morris to pierwsza powieść autorki bestsellerowych Rozstań. Bohaterka książki, młoda, szukająca mieszkania kobieta, wnika w nostalgiczny i przejmująco ludzki świat nowojorskiej kamienicy - świat pani Morris, osoby, która pogubiła się w swych marzeniach i w pogoni za nimi rozmija się z własnym życiem.

Biedna pani Morris to głęboka, mądra lektura, napisana...

Tytuł niewielkiej powieści Magdy Dygat sugeruje raczej smutną i przepełnioną żałością historię, tymczasem Biedną panią Morris czyta się się tak, jakby słuchało się opowieści starej przyjaciółki na kwiecistym balkonie, przy dobrej, pachnącej kawie. Przed nami rozciąga się panorama Paryża z wieżą Eiffla w tle, panorama marzeń i pragnień niespełnionej kobiety... Snująca swoją opowieść przyjaciółka jest mądra i dojrzała, czeka i jest gotowa na to, co może ofiarować życie. Niezwykle ciekawe zestawienie pokoleniowych różnic i podobieństw jednocześnie. Interesująco poprowadzona krytyka rozwiązań tymczasowych.
Książka dobrze napisana, wzruszająca, lekka i wciągająca, ale przyjemnie refleksyjna. Barwny i mądry język dodatkowo uprzyjemnia lekturę. Autorka potrafi, na przekór tematyce, wzbudzić w czytelniku ciepłą zadumę, wiarę i optymizm.
Propozycja na miłe, jesienne popołudnie (tyle wystarcza na przeczytanie) - dla pań i na poznanie fragmentu duszy i pragnień kobiety - dla panów. Nadspodziewanie przyjemna.

http://polkanaksiazki.blogspot.com/2012/10/opowiadanie-i-suchanie.html

Tytuł niewielkiej powieści Magdy Dygat sugeruje raczej smutną i przepełnioną żałością historię, tymczasem Biedną panią Morris czyta się się tak, jakby słuchało się opowieści starej przyjaciółki na kwiecistym balkonie, przy dobrej, pachnącej kawie. Przed nami rozciąga się panorama Paryża z wieżą Eiffla w tle, panorama marzeń i pragnień niespełnionej kobiety... Snująca swoją...