Czytałem pierwszy raz gdy chodziłem do szkoły podstawowej. Wówczas treść była odpowiednia dla mojego wieku ... minęło dużo czasu o podstawówce zapomniałem, ale treść książki nadal pozostała w tamtym okresie.
Dziś już mnie znudziła swa infantylnością ... a może jestem zbyt surowy ;-)

Czytałem pierwszy raz gdy chodziłem do szkoły podstawowej. Wówczas treść była odpowiednia dla mojego wieku ... minęło dużo czasu o podstawówce zapomniałem, ale treść książki nadal pozostała w tamtym okresie.
Dziś już mnie znudziła swa infantylnością ... a może jestem zbyt surowy ;-)

Z punktu widzenia czasów w jakich została napisana książka jest świetna, Życki bardzo ciekawie rozwinął temat polskiej podróży na księżyc :)

Z punktu widzenia czasów w jakich została napisana książka jest świetna, Życki bardzo ciekawie rozwinął temat polskiej podróży na księżyc :)

Urocza ramotka. Tak mógłbym opisać w dwóch słowach ową książkę autora raczej mi średnio znanego. Rzecz jest o podróży na Księżyc i walce z tajemniczym, kosmicznym najeźdźcą, który sieje popłoch na Ziemi. Prosty schemat, jak i język. Powieść przyznam czytałem z bólem. Wiedziałem, że z uwagi na rok będzie to powiastka archaiczna, zapewne naiwna oraz bogata w elementy przygodowe. I taka była! W zasadzie to bardziej powieść przygodowa, niż fantastyczna, gdyż większość akcji, łotrzykowskiej intrygi dzieje się na Ziemi, w Afryce - druga część. Bardzo przypomina utwory Juliusza Verne'a. Lubię Verne'a, ale tutaj dostaliśmy naprawdę dziecinną historię, a ja z uwagi na dojrzalszy wiek nie czerpałem w takim razie z tego powodu satysfakcji. Nawet w posłowiu napisano, iż książka przeznaczona jest dla dzieci w wieku 7-10 lat, nie dziwota, że męczyłem się przez kolejne strony. Owszem, opis lotu na naszego satelitę i przedstawienie jak on wygląda (choć zabawny, ale biorąc pod uwagę rok wydania/napisania czyli 1938 należy autorowi większość wybaczyć) jest cokolwiek interesujący, ale poza tym atrakcji większych nie uświadczymy, jedynie prostą przygodówkę, w której świat dzieli się na ludzi szlachetnych oraz na łotrów, gdzie możemy być pewni kto zwycięży, bo to przecież powiastka dla młodego czytelnika. Starszy osobnik może jedynie odczuwać nostalgię, bawić się niezobowiązująco, jeśli nie przeszkadza mu wszechobecna naiwność. Mnie bardzo przeszkadzała, więc odpadałem raz po raz.

Urocza ramotka. Tak mógłbym opisać w dwóch słowach ową książkę autora raczej mi średnio znanego. Rzecz jest o podróży na Księżyc i walce z tajemniczym, kosmicznym najeźdźcą, który sieje popłoch na Ziemi. Prosty schemat, jak i język. Powieść przyznam czytałem z bólem. Wiedziałem, że z uwagi na rok będzie to powiastka archaiczna, zapewne naiwna oraz bogata w elementy...

Z jednej strony zabawna wizja pierwszej polskiej misji załogowej na Księżyc z drugiej pewna doza infantylności fabuły.

Tu bardziej dominuje fantastyka niż nauka (jest ale nie do końca wytłumaczona - "zielone promienie").

Czyta się lekko, uśmiech rozbawienia i pobłażliwości dla ówczesnych wizji przyszłości. Fabularnie i technicznie to nie jest wielka książka ale jako rozrywka nadaje się idealnie.

Z jednej strony zabawna wizja pierwszej polskiej misji załogowej na Księżyc z drugiej pewna doza infantylności fabuły.

Tu bardziej dominuje fantastyka niż nauka (jest ale nie do końca wytłumaczona - "zielone promienie").

Czyta się lekko, uśmiech rozbawienia i pobłażliwości dla ówczesnych wizji przyszłości. Fabularnie i technicznie to nie jest wielka książka ale jako...

Przeczytałem A.D. 2023 jako w zasadzie zabytek pisarstwa SF :)

Przeczytałem A.D. 2023 jako w zasadzie zabytek pisarstwa SF :)