Ostatnie dramatyczne wydarzenia bardzo odbiły się na życiu Rose. Dziewczyna wciąż ma wyrzuty sumienia z powodu śmierci Masona. Niespodziewanie jej zmarły przyjaciel… ukazuje się jej jako duch. To nie koniec problemów bohaterki, ponieważ okazuje się, że Wiktor Daszkow, wróg jej i Lissy, wyszedł na wolność i ma się odbyć jego ponowny problem. Sytuację komplikuje też fakt, że przy nowym podziale strażników dziewczyny zostają rozdzielone i Rose musi opiekować się innym morojem.

,,Pocałunek cienia” po raz kolejny dowodzi, że seria ,,Akademia wampirów” jest czymś więcej niż kolejną wersją ,,Zmierzchu”. Przede wszystkim jest to seria z oryginalnym światem, który opisany jest w taki sposób, żeby czytelnik się nie pogubił. Po drugie, wszyscy bohaterowie są niezwykle żywi i wyraziści, żaden z nich nie jest idealny, ale to nie sprawia, że nas irytują. Poza tym w ciągu fabuły w każdym zachodzą zmiany, bohaterowie nie są statyczni. Świetnie to widać na przykładzie Rose i Lissy. Rose w pierwszych dwóch tomach chwilami mnie irytowała swoją nadmierną pewnością siebie, podkreślaniem swojej urody, flirciarstwem… Natomiast tutaj widzimy jak bardzo się zmieniła, przestała zwracać uwagę na rzeczy, które dawniej były dla niej ważne, bardzo dojrzała. Natomiast niewinna Lissa coraz bardziej poddaje się mrokowi i nie może sobie poradzić ze swoją mocą. Ważny jest też wątek miłosny Rose i Dymitra, który coraz bardziej mi się podoba. Jest pełen emocji, romantyzmu i wewnętrznej walki bohaterów, ale nie jest to opisane w sposób harlekinowy i nie przesłania innych wątków. I przede wszystkim, ,,Akademia wampirów” to nie jest bajka, w której ci dobrzy zostaną ochronieni przed wszelkim złem. Śmierć i ból są tu na porządku dziennym.

Niestety, nie mogło być tak, żeby wszystko mi się podobało(póki co myślę, że pierwsza część była najlepsza). Mam wrażenie, że sześć tomów to trochę za dużo na tą historię i obawiam się, że w kolejnych tomach zacznie ona słabnąć(obym się myliła). Mam wrażenie, że część wydarzeń można było zawrzeć w poprzednich tomach, a podział całej opowieści na tyle części sprawia, że historia Rose czasami jest przesadnie rozwleczona, a czasami zaczyna pędzić tak szybko, że wszystko wydaje się nieprawdopodobne. Druga rzecz, która mnie irytuje to wątek trójkąta miłosnego. Gdy w połowie poprzedniego tomu Rose postanowiła dać kosza Masonowi byłam pewna, że to już koniec i od tej pory autorka skupi się na innych rzeczach. Niestety, tak się nie stało i w tym tomie na pierwszy plan coraz częściej wychodzi trójkąt miłosny Rose, Dymitra i Adriana. I chociaż ja bardzo polubiłam Adriana, to jednak ten wymuszony trójkąt mnie bardzo irytuje. Do tego ze spoilerów wiem, że to się prędko nie skończy. Naprawdę jestem zła na Mead, że w tak wyróżniającą się na tle innych romansów o wampirach musiała wsadzić tak schematyczny i powielany przy każdej okazji motyw. Zwłaszcza, że dochodzi do tego kolejny irytujący mnie schemat jakim jest próżny, lubiący zabawę chłopak, który nagle dochodzi do wniosku, że co z tego że mógł mieć każdą, on pragnie tylko naszej głównej bohaterki.

Mimo wszystko, plusy w tym przypadku znacznie przeważają nad minusami. Dlatego polecam ,,Pocałunek cienia” tym, którzy szukają lekkiej, relaksującej, ale nie rażącej słodyczą i głupotą literatury.

,, Kocham życie. Poświęciłabym je, żeby ratować przyjaciół, ale mam nadzieję, że nie będę musiała tego robić.”

Ostatnie dramatyczne wydarzenia bardzo odbiły się na życiu Rose. Dziewczyna wciąż ma wyrzuty sumienia z powodu śmierci Masona. Niespodziewanie jej zmarły przyjaciel… ukazuje się jej jako duch. To nie koniec problemów bohaterki, ponieważ okazuje się, że Wiktor Daszkow, wróg jej i Lissy, wyszedł na wolność i ma się odbyć jego ponowny problem. Sytuację komplikuje też fakt, że...