Jest coś magicznego i tajemniczego w tej opowieści przypominającej nieco "Jeden dzień" Davida Nichollsa.
Jest ona bardzo smutna. Wszechobecne nieszczęście ciąży nad bohaterami, którzy jak w tragedii romantycznej cokolwiek by zrobili i tak z góry skazani są na porażkę.
Książka jednak zmusza do myślenia. Każe zastanowić się nad problemami, z którymi każdy z nas boryka się codziennie.
Dlaczego robimy coś innego niż myślimy?
Dlaczego nie robimy tego co byśmy chcieli?
Dlaczego zachowujemy się zachowawczo i nie wyrażamy otwarcie uczuć?
Dlaczego wolimy ranić ważne dla nas osoby, niż po prostu powiedzieć, że je kochamy?
To wydaje się takie proste, a w rzeczywistości każdy z nas chyba toczy wewnętrzną walkę z samym sobą.
Mattia i Alice są tego najlepszym przykładem.
Nieprzystosowani, wyobcowani, odizolowani.
Oboje pokrzywdzeni przez los i zamknięci w sobie. Niemalże skazani na siebie, jednak żadne z nich nie potrafi otwarcie się do tego przyznać nawet przed samym sobą. Nie umieją wyrazić swoich uczuć i całe życie przez to cierpią.
To banalna, ale bardzo smutna prawda, która sprawdza się w życiu zdecydowanie zbyt często.

Jest coś magicznego i tajemniczego w tej opowieści przypominającej nieco "Jeden dzień" Davida Nichollsa.
Jest ona bardzo smutna. Wszechobecne nieszczęście ciąży nad bohaterami, którzy jak w tragedii romantycznej cokolwiek by zrobili i tak z góry skazani są na porażkę.
Książka jednak zmusza do myślenia. Każe zastanowić się nad problemami, z którymi każdy z nas boryka się...