Ta książka, hmm, sama nie wiem, co miałabym w jej temacie powiedzieć. Jedno jest dla mnie pewne; miałam takie nieodparte wrażenie, że pisarka pisząc kolejne słowa podpiera się ręką o policzek, od czasu do czasu przymyka raz jedno, raz drugie oko - inaczej ujmując; wyczułam lekkie zażenowanie, brak zainteresowania i ochoty dopieszczenia powieści. Takie lanie wody? Sama nie wiem, jakie mam obrać stanowisko, stąd się też wzięła moja końcowa ocena. Dlatego, że nie pierwszy raz trzymam powieść pióra Anity Shreve. Czuję się tym bardziej zawiedziona, mimo że powieść krótka, akcja w miarę wartka, ale dla mnie niekonkretna, niespójna, niespecjalnie wciągająca oraz interesująca; nie wiem, co do końca autorka miała na myśli, a może jednak..

Tym razem przerzucamy się na kontynent afrykański, do gorącej Kenii. To właśnie tam spotykamy pierwszoplanowych bohaterów - Patricka oraz Margaret. Młode małżeństwo odpoczywa w mieście, prowadzi dość spokojne życie. Patrick spędza długie godziny w szpitalu w Nairobi. Prowadzi badania nad chorobami tropikalnymi w zamian bezpłatnie przyjmuje pacjentów w przychodniach w całym kraju. Początkowo Margaret nie może znaleźć sobie zajęcia, ale udaje jej się zatrudnić w wydawnictwie "Kenya Morning Tribune". W oszałamiającym, wielokulturowym mieście z biegiem czasu młode małżeństwo odczuwa coraz większe zmęczenie - upałem, powtarzającymi się kradzieżami oraz nieznajomością realiów tropików.

Pewnego razu małżeństwo poznaje swoich rówieśników, despotyczną i chłodną Dianę oraz Arthura - otwartego, czasem bezczelnego w swym zachowaniu. Oni również są małżeństwem. Postanawiają we czwórkę zdobyć górę Kenię, na co niechętnie zgadza się Margaret, która nie ma w dziedzinie wspinaczkowej żadnego doświadczenia, co więcej obawia się, że nie przetrwa wyprawy, a jej nogi w najmniej spodziewanym momencie odmówią posłuszeństwa, sił. Mimo wszystko kobieta zabezpieczona od stóp do głowy pokonuje dzielnie trasę. Od czasu do czasu zatrzymuje się na postój, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Arthur korzysta z tych nadarzających się chwil, aby podejść do Margaret, zainicjować rozmowę, troszkę poflirtować. Margaret jest niczego świadoma, wydaje jej się, że mężczyzna tylko jest nią zainteresowany, chce ją bliżej poznać, dlatego nie potrafi zrozumieć nagłej zmiany nastroju u Diany, która w trakcie przeprawy na oblodzonym odcinku trasy odczepia linkę bezpieczeństwa i na oczach wszystkich spada w niezmąconej bieli przepaść. To tylko był dotyk dłoni, Diana go dostrzegła. Czuła gniew, niepohamowaną ochotę zrównania swojego wroga z ziemią, jednakże ta ginie. To wydarzenie na stałe rejestruje się zwłaszcza w umyśle Margaret, która obwinia się za ten wypadek, za śmierć kobiety, która osierociła frywolnego i nieco nieokiełznanego męża, ale również dwójkę dzieci. Nawet jej mąż, Patrick staje się chłodny i zdystansowany w relacjach z żoną, a ona nie wie co ma począć, jak to wszystko wyjaśnić, jak wyjść na prostą.

I wtedy zatrudnia się w redakcji jako fotoreporterka. Poznaje Rafiqa, który ten staje się jej partnerem w terenie. Początkowo młodzi dyskutują odnośnie swoich zleceń, ale między tym dwojgiem rodzi się przyjaźń, a z czasem i głębsze uczucie, które skrywają w sobie, bowiem świadomi są jak bardzo ryzykują swoim zachowaniem; jak ich stopniowo kiełkujące uczucie jest po prostu zakazane, a na pewno nie na miejscu i niewłaściwe (nielojalne wobec męża Margaret zdecydowanie).

Rafiq zostaje deportowany do Londynu; chlebodawca redakcji zostaje zatrzymany pod karą śmierci za zdradę państwa za posiadanie materiałów niedozwolonych do opublikowania w gazecie. Margaret ponownie zostaje sama, skazana na samotność i walkę ze swoimi myślami, przeszłością a przede wszystkim tym, co ma się zdarzyć w przyszłości.

Czy wybaczy sobie wydarzenia z przeszłości, czy Margaret zapomni o tym feralnym wypadku, czy będzie w stanie jeszcze dźwignąć się i zawalczyć o swoje małżeństwo? Czy Patrcik na nowo ją pokocha? A jak potoczyły się losy Rafika? Czy kiedykolwiek pomyślał o Margaret? Czy w jej sercu znajdzie się miejsce na pamięć o tym dzielnym i pracowitym dziennikarzu?

Jeśli jesteście ciekawi, sięgnijcie po tę książkę..

Ta książka, hmm, sama nie wiem, co miałabym w jej temacie powiedzieć. Jedno jest dla mnie pewne; miałam takie nieodparte wrażenie, że pisarka pisząc kolejne słowa podpiera się ręką o policzek, od czasu do czasu przymyka raz jedno, raz drugie oko - inaczej ujmując; wyczułam lekkie zażenowanie, brak zainteresowania i ochoty dopieszczenia powieści. Takie lanie wody? Sama nie...