Druga część podobała Mi się gdyż tematem w niej była sytuacja w Imperium Osmańskim, Iranie czy Szwecji czy Ameryce Południowej w tym okresie,niby peryferie ale człowiek ciekawy co tam się działo.Czesc druga równie udana jak pierwsza.

Druga część podobała Mi się gdyż tematem w niej była sytuacja w Imperium Osmańskim, Iranie czy Szwecji czy Ameryce Południowej w tym okresie,niby peryferie ale człowiek ciekawy co tam się działo.Czesc druga równie udana jak pierwsza.

Tom drugi jest kontynuacją fenomenu pisarskiego autora. Pomimo tego, iż przybliżamy się do końca tematu odkrywamy globalny charakter tego starcia. To właśnie koniec wojen kształtuje świat na prawie kolejne sto lat, ocena może być tylko jedna maksymalna!!!

Tom drugi jest kontynuacją fenomenu pisarskiego autora. Pomimo tego, iż przybliżamy się do końca tematu odkrywamy globalny charakter tego starcia. To właśnie koniec wojen kształtuje świat na prawie kolejne sto lat, ocena może być tylko jedna maksymalna!!!

61/2023

Kontynuacja Wojen napoleońskich jest dokładnie tym samym co część 1. Dostajemy kompleksową syntezę polityczno-militarną schyłku i upadku Cesarstwa Francji oraz następującego po nim kongresu wiedeńskiego oraz reperkusji jakie te wydarzenia niosły od Indii przez Persję, Imperium Osmańskie, Skandynawię i Hiszpanię, aż do kształtujących się niepodległych krajów Ameryki Południowej i Stanów Zjednoczonych.

Napoleon jest jedną z najważniejszych postaci w historii. Mało który człowiek wywarł takie piętno, nie tylko na swoje czasy, ale na dzieje świata. Nie przez przypadek w polskim hymnie nie ma słowa o polskich władcach, którzy prowadzili wielkie zwycięskie kampanie, a pojawia się cesarz Francuzów, który „dał nam przykład jak zwyciężać mamy”.

Idealnie zgrywa się to z anegdotą, którą jakiś czas temu słyszałem (niestety nie potrafię zlokalizować gdzie),że Napoleon jest uznawany za bohatera dla 1,5 narodu. Pół francuskiego i cały polski. Oczywiście jest to tylko anegdota, ale idealnie oddająca pozytywne odczucia Polaków wględem Bonapartego.

Przyznam szczerze, że zawsze mnie to dziwiło. W końcu Napoleon traktował Polaków na wskroś instrumentalnie. Księstwo Warszawskie było państwem kadłubkowym, w pełni zależnym Napoleonowi. Polscy Legioniści byli wysłani chociażby do tłumienia buntu niewolników na San Domingo (dzisiaj Haiti) na Karaibach. Na miejscu polskie jednostki zostały zdziesiątkowane, ale nie przez buntowników, a głównie żółtą febrę, która zebrała śmiertelne żniwo wśród sił pacyfikujących powstanie. Polacy byli zszokowani brutalnością Francuzów. Legioniści nie popierali skali opresji, a wręcz buntowali się i przechodzili na stronę rebeliantów, ponieważ sprawa walczących o wolność była im bliższa, niż sprawa tłumiących wolność mieszkańców kolonizatorów zza oceanu. Miejscowa ludność szybko nauczyła się odróżniać Polaków od Francuzów i nawet dzisiaj, ponad 200 lat po tych wydarzeniach Haitańczycy okazują ogromną sympatię dla Polaków.

Innym przykładem „użyteczności” Polaków była szarża po Somosierrą w 1808 roku, kiedy to polscy szwoleżerowie dokonali szarży na hiszpańskie pozycje. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie to, że Polacy szarżowali pod górę, do tego prosto pod lufy armat. Francuzi średnio palili się do tego rodzaju szturmu, więc Napoleon miał krzyknąć: „Zostawcie to moim Polakom!”, więc zostawili. Szarża trwała 10-minut i zakończyła się pełnym sukcesem, dzięki czemu Napoleonowi otworzyła się droga do stolicy zbuntowanej Hiszpanii.

Dla Polaków, którzy niedawno zostali pozbawieni ojczyzny Napoleon jawił się jako zbawiciel, a dzisiaj, z perspektywy czasu jest pojmowany jako ktoś kto walczył z naszymi zaborcami. Fakty są jednak takie, że cesarz w żadnym wypadku nie był zainteresowany odbudową Polski w kształcie sprzed zaborów. I kwestia Polski interesowała go na tyle o ile była mu potrzebna.

Sprawa z Napoleonem nie jest tak jednoznaczna jak chociażby z kanclerzem Tysiącletniej (lub będąc złośliwym Dwunastoletniej) Rzeszy, ponieważ w Polsce czy Włoszech Bonaparte jest o niebo lepiej postrzegany, niż chociażby w Wielkiej Brytanii, gdzie jeśli chodzi o sympatie, to pewnie znajduje się równi z byłym kanclerzem.

Ta niejednoznaczność postaci i całej epoki wojen napoleońskich powoduje, że od książki Mikaberidzego nie można się oderwać od początku do końca. Zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji, jaką przeczytałem w tym roku.

61/2023

Kontynuacja Wojen napoleońskich jest dokładnie tym samym co część 1. Dostajemy kompleksową syntezę polityczno-militarną schyłku i upadku Cesarstwa Francji oraz następującego po nim kongresu wiedeńskiego oraz reperkusji jakie te wydarzenia niosły od Indii przez Persję, Imperium Osmańskie, Skandynawię i Hiszpanię, aż do kształtujących się niepodległych krajów Ameryki...

Ten drugi tom nieco słabszy bo tutaj autor poświęca kilka rozdziałów teatrom i państwom bardziej peryferyjnym jak Skandynawia, Turcja, Persja czy kolonie. Te kwestie są potraktowane z konieczności bardziej pobieżnie, ale autor narzucił sobie taką a nie inną koncepcję. Do głównego toku narracji Mikeberidze powraca wraz z inwazją Napoleona na Rosję i tutaj jednak jest najlepiej. Ogólnie i tak mocno polecam jako całość.

Ten drugi tom nieco słabszy bo tutaj autor poświęca kilka rozdziałów teatrom i państwom bardziej peryferyjnym jak Skandynawia, Turcja, Persja czy kolonie. Te kwestie są potraktowane z konieczności bardziej pobieżnie, ale autor narzucił sobie taką a nie inną koncepcję. Do głównego toku narracji Mikeberidze powraca wraz z inwazją Napoleona na Rosję i tutaj jednak jest...

Doskonała, mistrzowsko napisana książka, którą podczytywałam przez ostatnie tygodnie.
Wojny napoleońskie to seria konfliktów, która z biegiem czasów objęła bez mała cały ówczesny świat i która wywarła ogromny wpływ na dzieje świata. Skutki tych wojen, bo to cały szereg konfliktów, mimo upływu ponad 200 lat, odczuwamy także dzisiaj,
O wojnach napoleońskich słyszał chyba każdy. Jednak z reguły jest to wiedza śladowa, zaledwie ułamek całego konfliktu. Dlatego zdecydowanie warto sięgnąć po tę pozycje.
Materiał zawarty w książce nie jest ułożony, zaprezentowany chronologicznie. 1 tom prezentuje wydarzenia do 1812 roku. 2 tom omawia wydarzenia m.in. z okresu 1807-1811.
W bieżącym tomie historyk szeroko omawia dzieje północnej Europy i państw rejonu nadbałtyckiego w latach 1807–1811. Niby niewielki zakres czasowy, ale tematyka obszerna, rzetelnie omówiona zawarta na blisko 600 stronach.
Tym, co najbardziej mnie urzekło to sposób narracji. Autor odszedł od nudnego, sztampowego do bólu chronologicznego ukazania dziejów. Historyk umieścił w treści nie tylko same konflikty i ich genezę, nie poumieszczał treści chronologicznie. Tym, co najciekawsze było osadzenia poruszanych kwestii w kontekście społecznym, gospodarczym, kulturowym. Tak jest w obu częściach książki. Wiele się można w ten sposób o ówczesnym świecie z dowiedzieć. Cennym dodatkiem jest próba, moim zdaniem bardzo udana, analizy polityki wewnętrznej i ogólnej sytuacji poszczególnych omawianych państw. Całość umiejętnie wymieszana daje fenomenalny efekt. Jestem przekonana, iż oba tomy zaciekawią nie tylko miłośników historii.
W obu częściach autor prezentuje bardzo rzeczowe, merytoryczne, ale i świeże spojrzenie na kwestię wojen napoleońskich. Tym samym Mikaberidze po raz kolejny udowadnia, że jest ekspertem jeżeli chodzi o tę tematykę. Polecam, Wspaniała, niezwykle merytoryczna publikacja.

Doskonała, mistrzowsko napisana książka, którą podczytywałam przez ostatnie tygodnie.
Wojny napoleońskie to seria konfliktów, która z biegiem czasów objęła bez mała cały ówczesny świat i która wywarła ogromny wpływ na dzieje świata. Skutki tych wojen, bo to cały szereg konfliktów, mimo upływu ponad 200 lat, odczuwamy także dzisiaj,
O wojnach napoleońskich słyszał chyba...

Alexander Mikaberidze to znany na całym świecie ekspert od historii XVIII-XIX-wiecznej Europy, ze szczególnym uwzględnieniem wojen napoleońskich oraz historii wojskowości Bliskiego Wschodu. Oprócz artykułów dr Mikaberidze napisał i zredagował dziewięć książek, z czego w Polsce znane są dwie jego publikacjie, opowiadające o dwóch znaczących bitwach Napoleona. Teraz za sprawą Domu Wydawniczego Rebis, fani cesarza Francji, mogą zapoznać się z szerszą historią jego wojennych podbojów.

Wojny Napoleońskie. Historia Globalna. Tom 2 rozpoczyna się od ukazania wydarzeń na północy naszego kontynentu w latach 1807 – 1812. Następnie auto – r przechodzi do tak zwanej kwestii wschodniej, czyli konfrontacji z Imperium Osmańskim i działań Napoleona na Bliskim Wschodzie. Nie brakuje tu ukazania kwestii konfliktu z Wielką Brytanią oraz walk o hiszpańską Amerykę w latach 1080 – 1815.

Oczywiście nie mógł nie zostać poruszony wątek kampanii rosyjskiej w 1812 roku i marszu Napoleona na Moskwę. Wątek ten jest istotny z dwóch powodów. Po pierwsze w wiązany był z naszym wyzwoleniem z zaboru rosyjskiego, a po drugie był punktem zwrotnym z działaniach armii napoleońskiej i poniekąd przyczynił się do upadku imperium francuskiego. Oczywiście istotnym elementem poruszonym w tej publikacji była kwestia kongresu wiedeńskiego i jego następstw w Europie.

Z tej nietypowej książki możemy się tego dowiedzieć. Choć tytuł jasno sugeruje, że autor skupia się na działaniach wojennych, to tak naprawdę jest to publikacja, która przedstawia szeroki społeczny i ekonomiczny kontekst działań Bonapartego. Nie brakuje tu polityki i władzy, która niemal zawsze idą w parze. Autor skupia się także na interesach handlowych i dyplomatycznych nie tylko imperium francuskiego, ale i poszczególnych państw.

Oba tomy tej obszernej publikacji malują szeroki obraz działań wielkiego przywódcy i jednego z największych strategów w historii świata. Autor nie ocenia subiektywnie działań Napoleona, ale obiektywnie ukazuje konsekwencje jego rządów. Dzisiejszy świat be z Napoleona na pewno wyglądałby całkiem inaczej. Czy lepiej czy gorze? Tego nie wiadomo. Pewne jest jednak to, że Bonaparte miał ogromny wpływ na jego obecny obraz.

Alexander Mikaberidze to znany na całym świecie ekspert od historii XVIII-XIX-wiecznej Europy, ze szczególnym uwzględnieniem wojen napoleońskich oraz historii wojskowości Bliskiego Wschodu. Oprócz artykułów dr Mikaberidze napisał i zredagował dziewięć książek, z czego w Polsce znane są dwie jego publikacjie, opowiadające o dwóch znaczących bitwach Napoleona. Teraz za sprawą...

Na moim regale stoi wiele książek o epoce napoleońskiej, ale chyba żadna nie jest tak nowatorska w podejściu do przedmiotu badań jak książka Mikaberidzego. Największą siłą tej monografii jest to, że umieszcza ona epokę napoleońską w kontekście procesów historycznych. Do tej pory okres rewolucji i cesarstwa i wszystko co się w tym czasie działo traktowano jako coś co przyszło nie wiadomo skąd, a potem równie szybko nagle zniknęło. Mikaberidze pokazuje, że wojny napoleońskie to tak naprawdę kontynuacja konfliktów między mocarstwami jakie miały miejsce jeszcze od schyłku XVII w i czasów Ludwika XIV. Udowadnia, że patrzenie na tę epokę tylko z francuskocentrycznego punktu widzenia, mocno zniekształca obraz epoki. To były wojny o interesy, które były dużo starsze od rewolucji i samego Napoleona.
Mikaberidze poświęca również, w przeciwieństwie do innych autorów, dużo miejsca temu co się działo poza Europą. Zmaganiom w koloniach, krajom takim jak USA, Imperium Osmańskie czy Iran. Dzięki temu widzimy, że pozaeuropejskie teatry działań były niemniej ważne, jak kampanie rozgrywane w samej Europie.
Generalnie polecam bardzo. Jeżeli masz przeczytać jedną książkę o epoce napoleońskiej niech to będzie wlasnie ta. Podobnie jeśli chcesz zacząć przygodę z epoką, zacznij od Mikaberidzego, a dopiero potem wchodź głębiej w temat. Żałuję, że prawie 20 lat temu, kiedy zaczynałem się interesować epoką napoleońską, nie istniała jeszcze ta monografia.

Na moim regale stoi wiele książek o epoce napoleońskiej, ale chyba żadna nie jest tak nowatorska w podejściu do przedmiotu badań jak książka Mikaberidzego. Największą siłą tej monografii jest to, że umieszcza ona epokę napoleońską w kontekście procesów historycznych. Do tej pory okres rewolucji i cesarstwa i wszystko co się w tym czasie działo traktowano jako coś co...

Sporo kwestii dotyczących tego tomu omówiłem już przy okazji opiniowania poprzedniej książki, więc postaram się nie powtarzać. Drugi tom, zgodnie z przewidywaniami i spisem treści jest dużo bardziej "peryferyjny" w stosunku do Europy. Mikaberidze omawia wojny napoleońskie w Azji oraz obu Amerykach, przybliża nam losy Turcji i Persji, dzieje hiszpańskich kolonii w Ameryce Południowej oraz brytyjskich na kontynencie azjatyckim. Jest to o tyle kapitalna sprawa, że to jedyna pozycja, która pokazuje epokę napoleońską w takich miejscach jak Islandia, Serbia, Argentyna czy Chiny. I tak, rozumiem, że złośliwi powiedzą, że trudno te ziemie łączyć z Napoleonem, ale dla Mikaberidzego świat to system naczyń połączonych, w którym dokonuje się pewien transfer myśli i idei, a wydarzenia w metropolii nie pozostają bez wpływu na kolonie.
Odnośnie kwestii militarnych, to w drugim tomie mamy przedstawione między innymi walki na Oceanie Indyjskim oraz problemy jakie sprawiała francuska marynarka brytyjskiej żegludze na tamtym akwenie, podbój holenderskich kolonii przez Brytyjczyków czy wojnę amerykańsko-brytyjską z lat 1812-1815. Co do Europy, Mikaberidze omawia wojny 1812-1815 oraz Kongres Wiedeński, jednak przy ogromie polskojęzycznej literatury dotyczących tych wydarzeń trudno słowa autora uznać za szczególnie odkrywcze lecz są omówione na tyle, ile to konieczne dla zachowania narracji.
Przede wszystkim cieszę się, że nie jest to kolejna pozycja, która rozkłada na czynniki pierwsze Austerlitz, Wagram, Borodino czy Waterloo. Środek ciężkości jest tu przeniesiony z czynników militarnych na aspekty polityczne, dyplomatyczne czy ekonomiczne i nie jest to opowieść tylko o Europie, lecz przedstawienie epoki z naprawdę globalnej perspektywy, gdzie można wyciągnąć sporo ciekawych informacji o poszerzyć swój horyzont na temat tamtego okresu.

Sporo kwestii dotyczących tego tomu omówiłem już przy okazji opiniowania poprzedniej książki, więc postaram się nie powtarzać. Drugi tom, zgodnie z przewidywaniami i spisem treści jest dużo bardziej "peryferyjny" w stosunku do Europy. Mikaberidze omawia wojny napoleońskie w Azji oraz obu Amerykach, przybliża nam losy Turcji i Persji, dzieje hiszpańskich kolonii w Ameryce...