Jesteśmy społecznością, która kocha książki

60/2023 Wojny napoleońskie to bardzo pojemne sformułowanie. Napoleon rzucił tak naprawdę wyzwanie całemu światu. Chciał przebudować porządek na świecie na francuską modłę. Autor stawia tezę, że wszystkie konflikty z końcówki XVIII i początku XIX wieku były wojną światową. Ja się z tym poglądem w pełni zgadzam. Mikaberidze swoją opowieść rozpoczyna w przededniu rewolucji francuskiej, która stworzyła grunt pod zawrotną karierę młodego Korsykańczyka o włoskich korzeniach. Autor śledzi z niezwykłą dokładnością wydarzenia nie tylko w Europie, ale także w Azji, obu Amerykach i Afryce od czasu wybuchu rewolucji aż do zakończenia wojny francusko-austriackiej (V koalicja) w 1809 roku. Dalsze losy są opisane w tomie II. Z jednej strony Napoleon niósł za sobą zburzenie dotychczasowego ładu opartego na dziedziczeniu, co niosło za sobą możliwość kariery w wojsku czy aparacie państwa ludzi gorzej urodzonych. Z drugiej strony jednak na podbitych terytoriach zaprowadzał zamordyzm i wszyscy musieli być podporządkowani interesowi Francji. W tym wypadku podręcznikowa wydaje się być blokada kontynentalna, kiedy to sojusznicy i podbite kraje musiały prowadzić politykę uderzającą w Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii, największego rywala napoleońskiej Francji. Blokada kontynentalna najbardziej uderzała w kraje, którym pod groźbą wojny zostały narzucone embarga na import i eksport towarów do Wielkiej Brytanii. Wiele miast portowych czy fabrycznych w Europie szybko podupadło, co powodowało gwałtowne zubożenie społeczeństw i wzrost antyfrancuskich nastrojów. Cesarz Francii nie tylko był wybitnym strategiem militarnym, ale także człowiekiem, który wyznaczał standardy dla ówczesnych dowódców. Wszystkie armie, które na początku XIX wieku przechodziły restrukturyzację wzorowały się na Wielkiej Armii Napoleona, ponieważ były to wtedy najlepsze siły zbrojne świata i jedne z najlepszych w historii. Napoleon do miana rangi sztuki wyniósł nepotyzm. Na większości podległych mu dworów królewskich panowanie obejmowali członkowie jego rodziny. Na podbojach cesarza skorzystali m.in.: bracia Józef (król Neapolu 1806-1808, król Hiszpanii 1808-1811),Ludwik (król Holandii 1806-1810),Hieronim (król Westfalii 1807-1813); siostra Karolina (królowa Neapolu 1808-1815). Pomijam już przykłady, gdy mężowie jego sióstr czy ich dzieci bardzo szybko robili kariery, często kończąc z koroną na głowie. Widać dobitnie, że cesarz Francji był bardzo rodzinnym człowiekiem... Autor w bardzo zręczny sposób zbilansował zmagania militarne, gospodarcze oraz dworskie intrygi, które często były istotniejsze niż zgrzyt oręża i krew żołnierzy na polach bitew. Ilość informacji jest ogromna, ale ze względu na bardzo zgrabny styl nie czujemy się przytłoczeni. Świetna książka dla kogoś kto chce poszerzyć swoje horyzonty w zakresie wojen Napoleona oraz miło spędzić czas przy dobrej lekturze. Na osobne słowa pochwały zasługuje polski wydawca książki, czyli Dom Wydawniczy Rebis, który pięknie wydał książki w obwolucie, na dobrej jakości papierze. Biorąc do ręki książkę widać, że będzie to lektura wysokiej klasy.