W końcu!

Na to czekałam!

Lisa Smedman okazuje się być świetną pisarką (więc z pewnością sięgnę po inne pozycje jej autorstwa!), doskonale kreującą świat drowów - zarówno tych czczących Pajęczą Królową - Lolth, jak i Mroczną Pannę - Eliestraee.

Tom trzyma bardzo wysoki poziom, czyta się go rewelacyjnie szybko i co najważniejsze - wciąga.

Drużyna zostaje podzielona. Ryld i Halisstra uciekają na powierzchnię, gdzie drowka odnajduje swoje powołanie, ale i może odkupić swój czyn, jakiego dopuściła się w poprzednim tomie. Zamordowanie kapłanki Mrocznej Panny okazuje się bowiem tylko jednym z wątków w osnowie jej życia, które nagle całkowicie zmienia swój bieg. Mroczna elfka nagle odkrywa, że może kochać, żyć i nie bać się o to, że znów zostanie zdradzona. Towarzyszy jej Ryld, szermierz, który... wpakuje się we własne, dość intrygujące problemy. Coś czuję, że ta para (dosłownie i w przenośni) będzie miała jeszcze kilka problemów... Intrygujący wątek romansu między tą parką również może być przyczyną kilku różnych zawirowań.

A co z resztą drużyny? Quenthel, Pharaun, Danifae i Valisem, no i moim ulubionym Jegrred? Wyruszają w podróż po raz kolejny. Planują odzyskać Statek Demonów, i wyruszyć na powrót w Pajęczynę Demonów. Drużyna jest jednak rozszarpywana problemami i kłótniami, oraz - co oczywiste - intrygami. Wyraźnie widać, że Quenthel zaczyna się gubić, tracić wiarę we własne siły, i popełnia błędy, które wykorzystywać próbuje Pharaun.motyw z pajęczyną rozbawił mnie do łez, a opis, jak Quenthel zadziera nosa... tak, to było warte każdej chwili.

No i, co ważne. W końcu pojawia się mój ulubieniec! Gromph, Arcymag Menzoberranzan. Uwolniony ze swego dziwnego więzienia w sposób równie niezwykły, musi zmierzyć się nie tylko z problemami, jakie zastał po powrocie ze swych... "wakacji" - inwazją na swoje miasto, jak i również z problemami bardziej prywatnymi. Na uwagę zasługuje tu świetne wykorzystanie chowańca arcymaga. Autorka faktycznie pokazała różne oblicza drowów i ich umiejętności.

To mi się podobało w tym tomie. Z jednej strony mamy nieoczekiwane przejście i nawrócenie. Pokazanie, że drowy nie muszą być złe. Że mogą żyć na Powierzchni, i nie szkodzić nikomu, jednocześnie zaś czyniąc dobro... choć zależy to od punktu widzenia. i odpowiedniej ilości belladony. Z drugiej jednak mamy drowy owładnięte paniką i żalem, spiskujące przeciwko sobie i szukające okazji, by wygrać w każdy, nawet najdziwniejszy sposób. To przemawia na olbrzymi plus dla autorki. Świetny, lekki i bardzo przyjemny styl skłania do nie odrywania się od kolejnych stron. Akcje są przemyślane, fabuła stabilna. Brak tu większych opisów walk, a te, jakie się pojawiają wydają się być słabe i naciągane - jednak w całokształcie, nie jest to żaden problem. Skupienie się na charakterach postaci, ich działaniach, wyborach... no i magia! dużo magii! - ewidentnie przemawiają na plus. No... może miejscami sytuacja była co najmniej absurdalna, ale koniec końców wyjaśnianie jej okazywało się zaskakujące i przepyszne, jak wisienka na torcie.

Reasumując? Jestem tym tomem absolutnie zachwycona i uważam go póki co, za najlepszy z całego cyklu. Świetne wprowadzenie dla zwrotów akcji, nieoczekiwane wydarzenia i możliwości... Zdecydowanie. To jest tom, na jaki się czeka, który powoduje szybsze bicie serca i niecierpliwe sięganie po kolejną część, by sprawdzić, czy utrzymano ten sam, bardzo wysoki poziom pomysłu, oraz... jak potoczą się losy naszych bohaterów, wplątanych w sytuacje - zdawać by się mogło - bez wyjścia...

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Zaglada.html

W końcu!

Na to czekałam!

Lisa Smedman okazuje się być świetną pisarką (więc z pewnością sięgnę po inne pozycje jej autorstwa!), doskonale kreującą świat drowów - zarówno tych czczących Pajęczą Królową - Lolth, jak i Mroczną Pannę - Eliestraee.

Tom trzyma bardzo wysoki poziom, czyta się go rewelacyjnie szybko i co najważniejsze - wciąga.

Drużyna zostaje podzielona. Ryld...