Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Grupa śmiałków odwiedza sześćdziesiąty szósty poziom otchłani, jednak to czego się tam dowiedzą wcale nie odpowie na ich pytania. Lloth pozostaje zamknięta w swoim władztwie, a kapłan Vhaerauna zdradził i przyzwał swojego boga, aby ten zamordował królową pająków. Z tej intrygi niestety też nic nie wychodzi i drużyna salwuje się ucieczką. Skoro pierwsza próba się nie powiodła, trzeba zaplanować kolejną, tym razem za pomocą statku demonów. Zjednoczone siły duergarów i tannaruków atakują Menzoberranzan, jednak bez arcymaga Grompha, który został uwięziony przez licza oraz bez magii kapłanek miasto jest w poważnym niebezpieczeństwie. Czy obrońcom uda się dokonać niemożliwego i obronić stolicę drowów? Ostatnia z domu Melarn wie, że w Podmroku nic na nią nie czeka. Czy zmiana wiary i przyjęcie innej bogini to dobre rozwiązanie? Co na to zakochany w niej Ryld? W tym tomie zaczynamy już powoli odczuwać brak pomysłu na dalszy ciąg serii i ciągnięcie jej ot tak, żeby ciągnąć. Wątek miłosny pomiędzy drowami, kolejna eskapada do Otchłani, wszystko fajnie i pięknie, ale czuć, że jest to wymuszone. Bitwa o Menzoberranzan jakaś taka nijaka, mało scen batalistycznych, mało magii, suche opisy faktów. Nie wiem, czy powodem jest brak dalszej koncepcji Roberta Salvatore, czy jest to pomysł autorki. Dodatkowo, w tym tomie możemy się spotkać z nieścisłościami jak np. Pharaun w walce z widmami zużył cały diamentowy proszek, a potem znowu go używa w trakcie przejmowania statku demonów – magiczne komponenty pojawiające się magicznie :) Mam nadzieję, że w kolejnym tomie wszystko wróci na dobre tory.