Nie mam pojęcia, skąd się wzięła taka wysoka ocena tego tytułu, ale moim zdaniem jest zupełnie bezpodstawna. Książka pełna podstawowych błędów, powtórzeń (autorka nadużywa słowa "swój"),niepotrzebnych i nużących opisów oraz drewnianych bohaterów. Naprawdę, po co był arc w wojsku? Żeby Maylea chowała się za plecami swoich przystojnych i silnych wojowników? Ciągle była podkreślana waleczność i siła głównej bohaterki, ale nie byłam skłonna w to uwierzyć, gdyż nie charakteryzowała się... niczym szczególnym. Jak dla mnie potencjał całkowicie zmarnowany, a i wykonanie dosyć słabe.

Jeśli ktoś gustuje w sztampowym haremie, gdzie jest jedna damska postać o nieznośnym charakterze i ośmiu facetów walczących o jej względy, to może będzie się dobrze bawił przy tej lekturze. Każdemu innemu odradzam.

Nie mam pojęcia, skąd się wzięła taka wysoka ocena tego tytułu, ale moim zdaniem jest zupełnie bezpodstawna. Książka pełna podstawowych błędów, powtórzeń (autorka nadużywa słowa "swój"),niepotrzebnych i nużących opisów oraz drewnianych bohaterów. Naprawdę, po co był arc w wojsku? Żeby Maylea chowała się za plecami swoich przystojnych i silnych wojowników? Ciągle była...

całkiem ciekawa historia, chociaż momentami trochę przegadana, niemniej czekam na dalszy ciąg

całkiem ciekawa historia, chociaż momentami trochę przegadana, niemniej czekam na dalszy ciąg

Książkę przeczytałam jakieś dwa miesiące temu i przez ten czas nie zmieniłam swojej opinii o niej. Zacznę może od okładki, bo sama zwracam uwagę na oprawę graficzną - Jest śliczna i w dobrze dobranej kolorystyce, co -muszę przyznać- przyciągnęło mnie do przeczytania tego. Gdy i opis mi się spodobał, kupiłam ją i tego samego dnia zaczęłam czytać.
Przy pierwszych rozdziałach bohaterka mi się podobała. Postawiła na swoim - Miała swój charakterek.
Tylko im dalej w rozdziałach, tym bardziej nie rozumiałam jej zachowania. To wyglądało trochę tak jak w tych wszystkich anime z haremem męskim - Bohaterka wpadła w kłopoty, to jakiś męski bohater musiał ją uratować i wytłumaczyć, że jej zachowanie było głupie.
Co mi się też nie podobało - Wątek romantyczny. Bohaterka nie lubi mężczyzny ale potem coś ją jednak do niego ciągnie. Już nie wspominając co odwalał ten męski bohater później (Wiem, że teraz wątek od nienawiści do miłości jest popularny, ale naprawdę nie rozumiem czemu bohaterka miałaby wybrać kretyna, który zachowuje się jakby miał wściekliznę zamiast takiego, który od początku o nią dbał).
Jednak oprócz tego, sama książka mi się podobała - Otoczka, inni bohaterowie i język.

Książkę przeczytałam jakieś dwa miesiące temu i przez ten czas nie zmieniłam swojej opinii o niej. Zacznę może od okładki, bo sama zwracam uwagę na oprawę graficzną - Jest śliczna i w dobrze dobranej kolorystyce, co -muszę przyznać- przyciągnęło mnie do przeczytania tego. Gdy i opis mi się spodobał, kupiłam ją i tego samego dnia zaczęłam czytać.
Przy pierwszych rozdziałach...

Uwielbiam tę książkę - pierwszy raz spotkałam się z twórczością Angeliki Grajek na wattpadzie, przy okazji historii o zaginionych siostrach i z wypiekami na twarzy czekałam na "Historie Szeptane przez Wiatr" - dostałam to, czego oczekiwałam - azjatycki klimat, przefiltrowany dość umiejętnie na modłę young adulta z elementami Ghibliowskiej estetyki.

U Grajek kocham to, że jako jedna z niewielu polskich autorek young adultów ma wyraźny styl. Liryczny, z dużą ilością ciekawych metafor, poetyckich porównań.

Książka się nie spieszy, budowany klimat jest bardzo gęsty, a jednocześnie łatwo w niego wejść. Nadbudowuje się stopniowo. Mamy dużo dokładnych opisów, dzięki którym naprawdę czuć kreację świata, przeżycia wewnętrzne bohaterki i jej obserwacje.

I choć historia zbudowana jest ze znanych (i lubianych) motywów, to sposób jej podania jest naprawdę oryginalny i jakiś.

Od razu czuć w tym wszystkim pióro autora, a nie tabelkę w Excelu na to "jak pisać poprawnie powieść, która się sprzeda", co jest zmorą rodzimego rynku, przesiąkniętego powieściami odciskanymi z jednej formy, do 300 stron, z prostą linią fabularną, nad którą króluje wszechmocny imperatyw tego, co 5 lat temu było modne na zachodzie.

Grajkowy język jest jakiś, może podchodzić, może nie, ale po tekście widać czyje to jest i jaką wrażliwością operuje. To zapada w pamięć, nie przelewa się przez człowieka jak letnia woda.

Urzeka mnie niezmiernie niespieszność tej historii. Ona nie dąży za wszelką cenę do końca, do odhaczenia kolejnych punktów. To jest coś.
Czekam na wincyj.

Forma ma tu znaczenie.

Uwielbiam tę książkę - pierwszy raz spotkałam się z twórczością Angeliki Grajek na wattpadzie, przy okazji historii o zaginionych siostrach i z wypiekami na twarzy czekałam na "Historie Szeptane przez Wiatr" - dostałam to, czego oczekiwałam - azjatycki klimat, przefiltrowany dość umiejętnie na modłę young adulta z elementami Ghibliowskiej estetyki.

U Grajek kocham to, że...

Nie jestem w stanie przebrnąć ponad te 5 rozdziałów, które przeczytałam. Po opisie i tytule spodziewałam się czegoś ciekawszego niż kolejne romansidło obleczone w fantastyczną otoczkę. Całe pięć rozdziałów o tym, że główna bohaterka nie chce wychodzić za mąż...
Nie wspominając o tych dialogach między nią a postacią, która ewidentnie ma stanowić wątek romantyczny. Miałam wrażenie, że czytam średniej jakości fanfic gdy "ich spojrzenia spotkały się na sekundę" albo gdy "jego złociste oczy przybrały ciemniejszą barwę"... zero subtelności.
Czytelnik nie ma szansy by sam się zastanowić co może czuć i myśleć główna bohaterka. Nadmierna ekspozycja niszczy wszelkie napięcie.

Nie jestem w stanie przebrnąć ponad te 5 rozdziałów, które przeczytałam. Po opisie i tytule spodziewałam się czegoś ciekawszego niż kolejne romansidło obleczone w fantastyczną otoczkę. Całe pięć rozdziałów o tym, że główna bohaterka nie chce wychodzić za mąż...
Nie wspominając o tych dialogach między nią a postacią, która ewidentnie ma stanowić wątek romantyczny. Miałam...

Na początku spodobała mi się książka w klimatach azjatyckich, ale im dłużej czytałam tym historia była bardziej nużąca niż wciągająca. Przewidywalna, bohaterka trochę za bardzo dziecinna.
Uwielbiam fantastykę, ale ta pozycja nie zdołała mnie utrzymać w fascynacji historią.

Na początku spodobała mi się książka w klimatach azjatyckich, ale im dłużej czytałam tym historia była bardziej nużąca niż wciągająca. Przewidywalna, bohaterka trochę za bardzo dziecinna.
Uwielbiam fantastykę, ale ta pozycja nie zdołała mnie utrzymać w fascynacji historią.

Zapraszam na moja recenzje :)

Zapraszam na moja recenzje :)

Z twórczością Autorki miałam już styczność na wattpadzie. Tam jakoś nie mogłam się zorganizować, by przeczytać jej historie w całości, ale jej styl pisania mnie oczarował. Dlatego obiecałam sobie, że gdy jej książka ukaże się na papierze, to ją kupię i przeczytam do końca.

Obietnicy dotrzymałam... Czego niestety żałuję, a jeszcze bardziej tego, że nie mam za wiele dobrego do powiedzenia o tej powieści.

Uwaga, to będzie długa opinia!

Fabuła jest do bólu przewidywalna, rozwleczona i monotonna. Wiele fragmentów jest niepotrzebnych i powinny zostać wyrzucone. Cały wątek dołączenia głównej bohaterki do wojska jest bezsensowny, bo w ostateczności i tak jej droga skrzyżowałaby się z jej narzeczonym, ze względu na przeznaczenie do ślubu, by nie doszło, i May trafiłaby do stolicy przed oblicze cesarza, nawet gdyby po prostu potulnie pojechała wtedy z babką, a nie uciekła. To z kolei sprawia, że wątek z ucieczką jej kuzynów, a także cała ich postać i ich matki, są zbędne. Ktoś mógłby się z tym nie zgodzić, mówiąc, że przecież Autorka zarówno kuzynów i ciotkę wykorzystała w dalszej części, ale mnie to wciąż nie przekonuje. Nie dodaje się postaci, żeby praktycznie w ogóle nie występowały i nikt o nich nie pamiętał, póki nie pojawią się na jedną scenę, jeśli do pchnięcia akcji można wykorzystać postacie mające większą rolę. Tutaj byłaby to konkubina cesarza.

Co więcej, usunięcie wątku z ucieczką przed ślubem nadałoby więcej oryginalności May oraz logiki fabule. Po pierwsze zupełnie nielogiczna była sama decyzja, żeby wstąpić do wojska. Dlaczego niby to miała być ostatnia szansa bohaterki na udowodnienie swojej wartości? Przecież dotąd zajmowała się zielarstwem, nie miała żadnego wyszkolenia, nigdy się o to nie upominała, nie interesowała się tym, a nagle stwierdziła, że to jest właśnie sposób, który pozwoli się wykazać, w szczególności że nikt nie będzie wiedział, że to ona? Ale okej, uznajmy, że była to sytuacja podbramkowa. Nikogo zapewne nie dziwi, że May jest praktycznie najgorszym żołnierzem w obozie. Ale jak myślicie, na jak długo? Miesiąc... To nic, że dzień wcześniej była chodzącą porażką, ale po miesiącu, pewnego dnia po prostu pokonuje dotąd niepokonanego wojownika, a zaraz następnego, mimo że jeszcze parę stron wcześniej Autorka opisywała, jak to May jest kiepska. Dlaczego to takie idiotyczne? Bo May nigdy nie walczyła mieczem, nie uczyła się, mogła tylko obserwować kuzynów, nawet jeśli uznać, że ma talent, niemożliwe jest żeby w miesiąc pokonywała najlepszych wojowników, w szczególności że dzień wcześniej wciąż dostawała lanie, "uwolnienie" jej umiejętności pobudziło bliskie spotkanie ze śmiercią, owszem, mogło to podnieść jej pewność, ale nie tak drastycznie polepszyć jej umiejętności walki. W jakiś MIESIĄC! Dalej okazuje się, że Maylea jest też wyborowym strzelcem niczym Legolas, a ten skok umiejętności jest potrzebny, żeby potem May mogła zostać wybrana do najlepszej dwudziestki eskortującej księcia. Wiaodmo, że musiała w tej grupie się znaleźć, bo w końcu musiała poznać prawdę, ale naprawienie błędu większym błędem nie jest rozwiązaniem, a tutaj Autorka postawiła nadać wątkowi sens, chociaż poprzedni w ogóle go nie miał. I dlatego właśnie, moim zdaniem, powinien zostać usunięty.

Dalej wcale nie jest lepiej. Mam wrażenie, że cała fabuła ogranicza się do tego, że May znajduje się w niebezpieczeństwie, obrywa, oczywiście obowiązkowo traci przytomność, ratuje ją któryś z jej wojowników, potem się kuruje. I powtarzamy! Ciężko stwierdzić, ile razy Maylea mdlała, przeważnie tylko po to, żeby nie trzeba było opisywać co się dzieje, a jedynie streścić to w paru zdaniach w następnym rozdziale. W książce przez większość czasu nic się nie dzieje, większe akcje ledwo się zaczną, zaraz się kończą. Ciągle jest powtarzane, że nikt o May nie wie, po czym okazuje się, że tak naprawdę to tylko ona nic nie wiedziała, a obcy ludzie na ulicy ją poznają. W sumie to nie wiem, jakim sposobem, Maylea stwierdził, że to dlatego, że tak długo przebywali w okolicy, że się domyślili. Ciekawe jak... W międzyczasie pojawiają się jakieś artefakty, ale przez całą książkę, które ma ponad pięćset stron, zdobywają tylko jeden z bodajże ośmiu, bo przez resztę czasu są zbyt zajęci leczeniem May, po tym jak oberwała przez własną głupotę. Przez to też główny wątek jest zepchnięty na bok, przyćmiony przez wątki poboczne, mało istotne, często nawet niepotrzebne.

Jeśli chodzi o bohaterów, to pierwsze co się nasuwa na myśl, to że wszyscy są piękni, poczynając oczywiście na May, a kończąc na jej wojownikach. Sama Maylea to bardzo pospolity typ bohaterki. Nie chce wychodzić za mąż, uważa, że to jej niepotrzebne, nie lubi arystokratów, odstręczyła wszystkich kandydatów z miasta. Nie rozumie innych dziewczyn, które chcą wyjść za mąż, ma niewyparzoną gębą, nie wie, kiedy się zamknąć, uważa, że kobieta powinna mieć coś do powodzenia, nie tylko ładnie wyglądać i udawać głupią. Ciągłe plecenie, że małżeństwo nie jest dla niej przeczy temu, jak zachowuje się przy otaczających ją facetach. Oczywiście jest w tym jedyna, żadna inna jej nie popiera. A przy tym wszystkim jest okropnie irytująca, dziecinna, bezmyślna, tylko warczy, szczeka... Najlepszym tego przykładem jest moment, gdy May jest już w samym sercu bałaganu, po wielu przejściach, niemal każdy chce ją zabić lub porwać, a ona gdy się dowiaduje, co wpłynęło na decyzję jej babki, żeby przyspieszyć jej zamążpoójscie, to oburza się, lamentuje i martwi tylko tym, że musiałaby wyjść za mąż wbrew swojej woli. Obwinia tę osobę, że gdyby nie ona, to dalej siedziałaby w wiosce na końcu świata, robiąc perfumy, i przeznaczenie nigdy by się po nią nie upomniało... To dla mnie szczyt infantylności bohaterki, dodatkowo wciśnięty tylko po to, by zwiększyć napięcie między dwójką bohaterów.

Co z kolei prowadzi nas do wątku romantycznego. Plus na pewno taki, że nie jest on w historii wiodący, a mnius na pewno taki, że oczywiście musiał być bardzo dramatyczny. Chociaż bohaterów widocznie ciągnie do siebie, to Autorka musiała wprowadzić osobę trzecią, żeby między nimi zamieszać. May oczywiście ciągle gada o nieznanych emocjach, które nią targają na widok pewnego pana, ale gdy lekko ją przyciśnie, od razu wie, jakie uczucie ją męczy, i przyznaje, że coś jest na rzeczy, po czym gdy udaje im się zbliżyć (może na trzy minuty) Maylea nie wiedzieć z jakiego powodu wybucha, by pan do niej się nie zbliżał i dramat trwa dalej. No ale, proszę, po co byłoby tyle przystojnych wojowników, gdyby miało się być tylko z jednym?

Kuriozalnie uważam, że tu nie do końca Autorka zawiniła, że całość wypadła tak kiepsko. Autor, wiadomo, chce jak najlepiej i nie zawsze widzi, że coś jest źle, ale od tego ma redaktora i korektora. A oni zdecydowanie się nie popisali. W tekście jest mnóstwo błędów, również logicznych, za dużo imiesłów, jakoś tak dziwnie brzmiących zdań, zdecydowanie zbyt dużo opisów nieistotnych rzeczy, pomieszczeń, otoczenia, ubrań, wyglądu postaci. Nie muszę wiedzieć, co wisiało na każdej ścianie, co było na filiżance, co przewoziły statki handlowe i jaką dokładnie twarz miała postać, z uwzględnieniem kształtu szczęki, nosa, podbródka czy ust. No i te przeklęte oczy, chyba poznałam wszystkie możliwe odcienie kolorów - piwne, orzechowe, złote, bursztynowe, lawendowe, migdałowe. Brzmi, łagodnie mówiąc, źle. Do tego Autorka ma tendencję do opisywania sytuacji tymi samymi słowami. Zwykle chodzi o oczy, zawsze coś w nich migota, świeci, zmienia kolor, ogólnie patrzy się w nie i już wszystko się wie. Potem opisy z życiem słowa "zdrowy", jak np. zdrowy entuzjazm, cokolwiek ma to znaczyć. A następnie czerwienienie - wszyscy ciągle się czerwienią, mam wrażenie, że tak często, że to czerwony chyba stał się ich naturalnym kolorem twarzy.

Ale to wszystko dałoby się naprawić, potrzeba byłoby do tego dużego wysiłku, większego zaangażowania ze strony redaktora i cierpliwości autora. Tutaj jednak tego zabrakło, a szkoda, bo mogła to być dobra książka. Pomysł jest dobry, ale wykonanie po prostu złe. Co chwila sprawdzałam, ile pozostało mi do końca, omijałam opisy, a i tak wciąż całość mi się dłużyła, nie mogłam czytać więcej niż naście stron, bo mnie nerwy brały, a po epilogu książkę zamknęłam z tak ogromną ulgą, jakbym co najmniej z nią walczyła, by dotrzeć do końca. I chyba tak było, bo by ją zakończyć, a nie przerwać po pierwszych rozdziałach, potrzebowałam naprawdę dużo silnej woli.

Z twórczością Autorki miałam już styczność na wattpadzie. Tam jakoś nie mogłam się zorganizować, by przeczytać jej historie w całości, ale jej styl pisania mnie oczarował. Dlatego obiecałam sobie, że gdy jej książka ukaże się na papierze, to ją kupię i przeczytam do końca.

Obietnicy dotrzymałam... Czego niestety żałuję, a jeszcze bardziej tego, że nie mam za wiele dobrego...

🉐️Książka opowiada historię młodej sieroty Maylei Ukiyo wychowywanej przez babcię w małej miejscowości Ume w cesarstwie Asahi. Młoda dziewczyna nie marzy, jak jej koleżanki o dobrym kandydacie na męża, pragnie jedynie dalej pracować w aptece u pana Fujina. Mayleo musiała się bardzo napracować, aby przekonać starszego pana, że jest godna pracy w jego aptece.

🉐️Pewnego dnia May dowiaduje się, że jej babcia planuje wydać ją wbrew jej woli za mąż. Jest nawet dogadana z rodziną kandydata. Jej narzeczonym zostaje nie byle kto, sam pierwszy generał armii cesarstwa i członek szanowanej i potężnej rodziny w całym cesarstwie. Na domiar złego uprawy mieszkańców miasteczka zaatakowała dziwna zaraza, a mężczyzn, którzy wyruszyli zbadać powód zarazy atakują demony. Nad May i mieszkańcami Ume zawisły ciemne chmury. Zdesperowana dziewczyna postanawia uciec przed małżeństwem, udając chłopaka i wstąpić do cesarskiej armii. Nie wie jednak, że w obozie młodych żołnierskich adeptów szkoli jej przyszły narzeczony. Nie wie także, że nie jest zwykłą Mayleo Ukiyo, a wybrańcem oczekiwanym od 300 lat.

🉐️ „Historie Szeptane Przez Wiatr” są polskim retellingiem Mulan. Jednak nie jest to opowieść taka sama, kropka w kropkę. Całe podobieństwo do sławnej bohaterki Disneya ogranicza się tylko do motywu wstąpienia do armii pod przebraniem chłopaka. Dalej historia nie jest już podobna i dla mnie jest to duży plus. Autorka stworzyła całkiem nową fabułę i nowych bohaterów. Świat, w którym żyją bohaterowie został odwzorowany na japońskiej kulturze i wierzeniach. Muszę powiedzieć, że jestem tą książką zachwycona. Czytając tę książkę ma się wrażenie, że autorka świetnie zna wszystkie szczegóły japońskiej kultury, jakby tam się urodziła lub mieszkała. Jedynym małym minusikiem jest trochę bezmyślna i irytująca bohaterka, przez co często wpada w kłopoty. Mam nadzieję, że w następnym tomie trochę spokornieje i dojrzeje. Ale, że w takim momencie autorka przerwała akcję w pierwszej części, to nie wybaczę 😂😂😂. Dajcie mi już kolejny tom ! 😂

🉐️ Ocena: 5🌺/5

🉐️Książka opowiada historię młodej sieroty Maylei Ukiyo wychowywanej przez babcię w małej miejscowości Ume w cesarstwie Asahi. Młoda dziewczyna nie marzy, jak jej koleżanki o dobrym kandydacie na męża, pragnie jedynie dalej pracować w aptece u pana Fujina. Mayleo musiała się bardzo napracować, aby przekonać starszego pana, że jest godna pracy w jego aptece.

🉐️Pewnego dnia...

Uwielbiam książki w tematyce dalekiego wschodu, delikatne, a zarazem porywające. Dlatego też podeszłam do tej pozycji z chęcią, ciekawa jaki świat stworzyła autorka. I początkowo byłam bardzo zadowolona z lektury, postać głównej bohaterki miała wyraźny charakter, własne uczucia i była najprościej ujmując realna pomimo wyraźnego nawiązania do Mulan. Inspiracja nią została szybko zastąpiona przez kreatywność pisarki, sam pomysł na fabułę wciągał od pierwszych stron. Ale potem... Coś się popsuło. Kolejne wątki wydawały się spójne, ale nielogiczne. Początkowo fascynujące postacie utraciły swoją wyrazistość, stały się nijakie a ich zachowania w jakiś sposób bezsensowne, jakby na ich miejsce podstawiono dzieci, może nastolatki na progu pierwszej miłości. Waleczna postać głównej bohaterki została zastąpiona przez niezaradną, lekkomyślną dziewczynę a na poły skomplikowana relacja miłosna w praktyce była błaha i oklepana. Następowały oczywiście przyjemne zwroty akcji, nie było przestojów które nudzilyby czytelnika, jednak również ciągły pęd akcji w zbyt dużym natężeniu może stać się nużący. Pod koniec lektury miałam wrażenie że cała fabuła skupia się dookoła biegu na oślep z przerwami na leczenie ran głównej bohaterki, która sama nie wie co robi, notorycznie wpadając w kłopoty. Z których oczywiście uratuje ją wynosząc na rękach obiekt jej nieświadomej, na moje oko nie mającej logicznych podstaw, miłości.
Słowem podsumowania - książka ma dobre podstawy, ale mniej więcej od połowy ma się wrażenie że autorka pisała już bardziej z rozpędu, pozostawiając postacie samym sobie. W efekcie po przeczytaniu ostatniej strony czułam rozgoryczenie nudnym końcem historii, która miała potencjał.

Uwielbiam książki w tematyce dalekiego wschodu, delikatne, a zarazem porywające. Dlatego też podeszłam do tej pozycji z chęcią, ciekawa jaki świat stworzyła autorka. I początkowo byłam bardzo zadowolona z lektury, postać głównej bohaterki miała wyraźny charakter, własne uczucia i była najprościej ujmując realna pomimo wyraźnego nawiązania do Mulan. Inspiracja nią została...