Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze powtarzano mi, że człowiekowi przeznaczona jest tylko jedna droga. Nieważne, jak bardzo starałby się obrać inną ścieżkę, ile włożyłby sił, by sprzeciwić się woli bogów, i tak kończył w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie. Nieuchronne koło, którym toczy się czas los.
Istniały na tym świecie prawa, z którymi nie można było walczyć.
I chociaż zawsze nosiłam te słowa wyryte głęboko w sercu, część mnie do ostatniej chwili wierzyła, że przeznaczenie można zmienić. Oszukać. Uprosić bogów o łaskę i przeżyć życie w taki sposób, w jaki się miało ochotę.

Przeznaczenie. Cóż za dziwna i naiwna rzecz. Nie znało pory dnia i nocy, nie odróżniało sytuacji dobrych od złych. Ciągnęło nas w tańcu swoich własnych intencji, aż było już za późno. Zawędrowaliśmy zbyt daleko.

Czasami demony, które nosimy we własnych sercach, są dużo bardziej niebezpieczne niż te prawdziwe.

Życie nas wykształca, doświadczenia czynią nas tymi, kim jesteśmy, a jeśli od zawsze nie ma w twoim życiu nic dobrego, o co mógłbyś się zaczepić, pozostaje ci walka o przetrwanie.

Każdy ma prawo do smutku, żałoby, przeżywania swoich uczuć tak, jak powinny być przeżyte. Jeśli czujesz złość, zademonstrujesz ją. Strach? Przyjdź do nas. Cierpienie? Radość? Szczęście? Miłość? Każda z tych emocji jest równie piękna i nie powinnaś bać się ich okazywać.

Przyjaźń bywała bardziej skomplikowana niż relacje wiążące z osobami tej samej krwi. Sama krew zobowiązywała do pewnych rzeczy, nieuzasadnionej miłości i podporządkowania, podczas gdy na przyjaźń trzeba było sobie zasłużyć, szanować ją, pielęgnować i dbać o nią. Przyjaźń była darem, a więzy krwi obowiązkiem.

Każdy zasługuje na drugą szansę, nieważne kim jest i skąd jest.

To wszystko wyglądało niczym żart od losu. Lecz czymże jest przeznaczenie, jeśli nie śmieszną drogą, przez którą prowadzi nas niewidzialna dłoń aż do celu naszej podróży? Tylko bogowie wiedzieli, co też na nas czeka na zakręcie, i nawet oni nie mogli nic poradzić na to, co zapisane było w gwiazdach.

Nie jest bowiem łatwo uciec przed brzmiącym w śpiewie wiatru przeznaczeniem.

Życie ludzkie utkane jest ze snów i lęków. To one nas kształtują i dają siłę, by iść naprzód. Ale są również w stanie odebrać wszelką nadzieję i sprawić, że spadniemy prosto na dno.

Całę życie moje serce szeptało rzeczy, których nie byłam w stanie nazwać po imieniu (…). Pchało mnie ku nieznanym drogom, których nie mogłam wybrać ze względu na odpowiedzialność. Choć boję się przyszłości, pierwszy raz w życiu wiem, kim właściwie jestem.