Bardzo ciekawie prowadzona fabuła. Mimo wielu wątków, nie pogubiłem się w nich, a na końcu dość sprawnie zostały one połączone w całość. Spodziewałem się czegoś innego, ale nie to mnie w powieści pana Gadowskiego, troszkę zniesmaczyło. 3/4 książki to budowanie napięcia, a finał... No cóż, wg mnie zakończenie w stylu śmierć podczas krojenia masła. Końcówka sprawiła, że cały czar historii prysł, na samym jej finiszu. Niemniej pozycja godna polecenia.

Bardzo ciekawie prowadzona fabuła. Mimo wielu wątków, nie pogubiłem się w nich, a na końcu dość sprawnie zostały one połączone w całość. Spodziewałem się czegoś innego, ale nie to mnie w powieści pana Gadowskiego, troszkę zniesmaczyło. 3/4 książki to budowanie napięcia, a finał... No cóż, wg mnie zakończenie w stylu śmierć podczas krojenia masła. Końcówka sprawiła, że cały...

Nic nie jest takie jakie sie wydaje na pierwszym rzut oka

Nic nie jest takie jakie sie wydaje na pierwszym rzut oka

Nie ukrywam, że bardzo cenię Witolda Gadowskiego za jego dociekliwość i barwny język. Zarówno jego publicystyka, jak i powieści stoją - moim zdaniem - na bardzo wysokim poziomie. Można w nich znaleźć mnóstwo ciekawych przemyśleń oraz refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością. Nie inaczej jest w przypadku "Tajemnicy spowiedzi", w której pojawia się m.in. znany z innych powieści Gadowskiego odważny i bezkompromisowy dziennikarz Andrzej Brenner.

W powieści tej pojawiają się takie wątki jak rozterki związane z powołaniem i poszukiwaniem drogi do Boga, handel dziećmi (Autor nawiązuje do sprawy Epsteina i Maxwell) oraz walki grup przestępczych z polityką w tle. W tej książce nic nie jest czarno-białe. Bohaterowie są jednocześnie dobrzy i źli. Potrafią zarówno kochać, jak i nienawidzić. Pragną jednak odnaleźć spokój i ułożyć swoje życie, choć jednocześnie mierzą się z własną przeszłością oraz tkwiącymi w nich demonami. Książka ta pełna jest bójek, pościgów, zagadek oraz gwałtownych zwrotów akcji, a jednocześnie mocno zarysowane są w niej wątki miłosne. Bohaterowie starają się walczyć o osoby, które kochają, ale jednocześnie mają problem z ich wyrażaniem uczuć.

"Tajemnica spowiedzi" to genialne oraz napisane we wciągającym stylu połączenie powieści obyczajowej i sensacyjnej, które pochłonęło mnie od pierwszej do ostatniej strony. Jest to jedna z najlepszych książek, jaką przeczytałem w 2023 r.

Nie ukrywam, że bardzo cenię Witolda Gadowskiego za jego dociekliwość i barwny język. Zarówno jego publicystyka, jak i powieści stoją - moim zdaniem - na bardzo wysokim poziomie. Można w nich znaleźć mnóstwo ciekawych przemyśleń oraz refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością. Nie inaczej jest w przypadku "Tajemnicy spowiedzi", w której pojawia się m.in. znany z innych...

To moje pierwsze spotkanie z autorem, w ogóle - wcześniej nie wiedziałem o istnieniu takiej osoby. Nie miałem wiec wyobrażeń i oczekiwań. Powieść czytało się dobrze, choć momentami zęby zgrzytały. Fabularnie jest bardzo dobrze, umiejscowienie akcji i opisanie Krakowa na plus. Fajne wątki z Watykanem i semi filozoficzne rozterki. Największy zgrzyt miałem już od początku przy głównym bohaterze. Kompletnie nie kupuję jego wręcz schizofrenicznych dwóch twarzy. Brakowało tylko żeby miłosne wiersze pisał. Dodatkowo w wieku miejscach zwracała uwagę słaba redakcja - blisko siebie powtórzenia nietypowych zwrotów czy używanie niepopularnych słów przez dwie różne postaci. Momentami książka wydaje się naiwna, a szczególnie zakończenie niepotrzebnie ckliwe. Reasumując - przyjemne choć momentami irytujące czytadło.

To moje pierwsze spotkanie z autorem, w ogóle - wcześniej nie wiedziałem o istnieniu takiej osoby. Nie miałem wiec wyobrażeń i oczekiwań. Powieść czytało się dobrze, choć momentami zęby zgrzytały. Fabularnie jest bardzo dobrze, umiejscowienie akcji i opisanie Krakowa na plus. Fajne wątki z Watykanem i semi filozoficzne rozterki. Największy zgrzyt miałem już od początku przy...

Dotychczas znałem Witolda Gadowskiego jako publicystę. Zdecydowałem się jednak spróbować jego prozy, zaczynając właśnie od Tajemnicy spowiedzi. Muszę przyznać, że książka jest świetna. Łączy w sobie powieść obyczajową i kryminał. Wcześniej nie wiem, czy skusiłbym się na takie połączenie, gdyż preferuję raczej wartką akcję z minimum opisów. Tutaj jednak opisy są tak trafnie i kunsztownie przygotowane, iż czytanie ich jest niczym smakowanie dobrej kawy, którą lubi także autor. Bohaterowie są wyraziści, ale przedstawieni w realistyczny sposób. Nie jako jednowymiarowe postaci, ale równocześnie bez usprawiedliwienia zła, co często ma miejsce w dzisiejszej kulturze, zdominowanej przez neomarksizm. Książka daje nadzieję, że nawrócenie jest możliwe i że dopiero ta przemiana wyciąga nas w stronę Światłosci. Ważny jest też aspekt metafizyczny w książce. Nie dzieją się tam nierealne cuda, ale dostrzegalna jest pewna głębia rzeczywistości, nad którą na co dzień się nie zastanawiamy.
Książka pozwala przenieść się na chwilę do równoległego świata, bo przecież pokazuje prawdziwe miejsca, a nawet prawdziwych ludzi. Czyni to jednak w tak wyjątkowy sposób, iż świat ten, mimo swojej brutalności, posiada także pewne hipnotyzujące wręcz ciepło.
Bardzo polecam książkę Tajemnica spowiedzi.

Dotychczas znałem Witolda Gadowskiego jako publicystę. Zdecydowałem się jednak spróbować jego prozy, zaczynając właśnie od Tajemnicy spowiedzi. Muszę przyznać, że książka jest świetna. Łączy w sobie powieść obyczajową i kryminał. Wcześniej nie wiem, czy skusiłbym się na takie połączenie, gdyż preferuję raczej wartką akcję z minimum opisów. Tutaj jednak opisy są tak trafnie...

Ciekawa, wciągająca lektura.

Ciekawa, wciągająca lektura.

Słabizna. Zalecam inną tematykę, tą bardziej zbliżoną do kwestii poruszanych na kanale.

Słabizna. Zalecam inną tematykę, tą bardziej zbliżoną do kwestii poruszanych na kanale.

Kolejna książka Witolda Gadowskiego i tym razem bardzo dobra opowieść kryminalna. Czyta się szybko i ze zrozumieniem i aż żal, że tak szybko nastał koniec...
A podrozdział że stron 258-262 bardzo osobisty dla mnie.
Polecam i czekam z niecierpliwością na kolejne książki.

Kolejna książka Witolda Gadowskiego i tym razem bardzo dobra opowieść kryminalna. Czyta się szybko i ze zrozumieniem i aż żal, że tak szybko nastał koniec...
A podrozdział że stron 258-262 bardzo osobisty dla mnie.
Polecam i czekam z niecierpliwością na kolejne książki.

Jest to już moja trzecia przeczytana książka autorstwa Pana Gadowskiego dwie pierwsze to: "Szlag trafił" oraz "Boży pył codzienności"
Powieść czyta się faktycznie i dosłownie tak jakby piło się szklankę wody gdy jest się spragnionym, cała fabuła skonstruowana jest tak niezwykle kunsztownie i ciekawie że naprawdę bardzo, bardzo trudno się od niej oderwać.
Pewne trzy postacie w książce przedstawione są w taki sposób iż można odnieść wrażenie iż autor przedstawia samego siebie w trzech różnych wersjach i nie mam tu na myśli bynajmniej "rozdwojenia jaźni" lecz zwykłe życiowe wybory typu "...takim gostkiem bym był gdybym poszedł tą drogą..."
Bardzo denerwowało mnie zbyt częste i zbyt erotyczne skupianie się na męsko-damskich relacjach, drażniło mnie to gdyż czasami fragmenty te niepotrzebnie wypłaszczały świetnie zbudowaną treść i fabułę na szczęście w większości wypadków autor bardzo umiejętnie „powraca na ziemię” i bezboleśnie dalej kontynuuje opowieść.
Ogromnym atutem „Tajemnicy spowiedzi” jest w istocie jej wielka realność - mimo iż jest to literacka fikcja - atut ten zawdzięcza w całości ogromnej wiedzy, doświadczeniu życiowym autora i zapewne starej dziennikarskiej rzetelności typu: „tak, wiem że boli ale jak wyrżnąłeś w kolano to będzie łupać”
Na koniec pozwolę sobie przytoczyć dosadny, choć prawdziwy fragment opisujący jedno z Polskich miast: „...był to trupi smród Warszawy, która umarła i którą Stalin wyciągnął z grobu, upudrował jak starą k.....ę i przedstawił Europie. ; ... Czerwone śmierdzące wszy wykluły się z tej sowiecko-komunistycznej padliny i wydają na świat kolejne pokolenia...”

Jest to już moja trzecia przeczytana książka autorstwa Pana Gadowskiego dwie pierwsze to: "Szlag trafił" oraz "Boży pył codzienności"
Powieść czyta się faktycznie i dosłownie tak jakby piło się szklankę wody gdy jest się spragnionym, cała fabuła skonstruowana jest tak niezwykle kunsztownie i ciekawie że naprawdę bardzo, bardzo trudno się od niej oderwać.
Pewne trzy postacie...

Świetna książka napisana żywym językiem, z humorem i żywymi bohaterami, a nie jakimiś kukłami. Bardzo zajmujące opisy Krakowa i to puszczanie oczka do czytelników w paru kwestiach na duży plus. Oby więcej takich pozycji w tym roku!

Świetna książka napisana żywym językiem, z humorem i żywymi bohaterami, a nie jakimiś kukłami. Bardzo zajmujące opisy Krakowa i to puszczanie oczka do czytelników w paru kwestiach na duży plus. Oby więcej takich pozycji w tym roku!