Nie znałem autora, ale zaintrygował mnie tytuł i krótkie notki. Pierwsze opowiadanie w części SZUJE naprawdę mi odpowiadało, pozostałe w tej 1 części również przeczytałem. Może nie było ochów i achów, poziom i moje zainteresowanie spadło , ale przeczytałem. Natomiast zaczynając czytać część 2: MĄTWY zadałem sobie pytanie: o co autorowi chodzi? Zacząłem się łapać na "szybkim" czytaniu. No niestety 2 część przeczytałem wybiórczo, a do 3 już nawet nie chciało mi się podchodzić. Jakieś to dla mnie zaczęło być grafomańskie, jakiś przerost formy nad treścią i na siłę poruszające jakieś problemy ni to egzystencjonalne, ni to psychologiczne (żeby nie napisać psychodeliczne). Kompletnie się z autorem ani z jego książką nie zrozumieliśmy.

Nie znałem autora, ale zaintrygował mnie tytuł i krótkie notki. Pierwsze opowiadanie w części SZUJE naprawdę mi odpowiadało, pozostałe w tej 1 części również przeczytałem. Może nie było ochów i achów, poziom i moje zainteresowanie spadło , ale przeczytałem. Natomiast zaczynając czytać część 2: MĄTWY zadałem sobie pytanie: o co autorowi chodzi? Zacząłem się łapać na...

Szybka lektura na dwa-trzy wieczory. Zbiorek niestety dość nierówny; pomysły bardzo fajne, z wykonaniem bywa gorzej. Najlepiej wypadają te opowiadania, których bohaterem jest Ezra, policjant z demonem w głowie.

Szybka lektura na dwa-trzy wieczory. Zbiorek niestety dość nierówny; pomysły bardzo fajne, z wykonaniem bywa gorzej. Najlepiej wypadają te opowiadania, których bohaterem jest Ezra, policjant z demonem w głowie.

Maciej Żytowiecki w swoich opowiadaniach zabiera nas w świat, który na pierwszy rzut oka może nas szokować. Pozorny egoizm, dążenie do zaspokajania własnych potrzeb, wykorzystywanie słabszych, uległych. Za tymi maskami kryje się jednak głębszy sens, który możemy już odkryć w pierwszym opowiadaniu ze zbioru "Szuje, mątwy i straceńcy". Bohaterzy cierpią z powodu samotności. Jest to samotność spowodowania postępem, osobistą misją, wyższym celem. Bezduszność, niewrażliwość, agresja - wszystko to zawsze da się w jakiś sposób wytłumaczyć. Popadanie w nałogi i sadyzm wiążą się z rozmijaniem się z "osobami" podległymi. Bohaterowie zwykle należą do kategorii istot wyższych od tych, wobec których żywią uczucia postrzegane przez nas jako negatywne.
Światy stworzone przez autora opowiadań można uznać za apokaliptyczne wizje świata. Mamy w nich do czynienia z zanikiem ludzkości, degradacją wartości humanistycznych, przejawiającą się w przemocy. W ten mroczny świat doskonale wprowadza nas pierwsze opowiadanie, w którym może i wszystko jest do kupienie, wszystko jest do kontrolowania, życie we dwoje wydaje się być rajem dla marzycieli o całkowicie posłusznej, podległej partnerce tolerującej nawet najgorsze zachowania, ale jest to świat bez konieczności dbania, starania się o względy drugiej osoby. Romans wygląda jak wypaczona wersja małżeństwa z kobietą gotową na wszystko, ale przedstawicielka płci pięknej nie jest tu prawdziwym człowiekiem tylko produktem jednej z lepszych firm tworzących roboty, które nie opuszczają swoich panów nawet, jeśli ich charaktery spowodowałyby odejście żywej partnerki. Próby pozbycia się idealnej kobiety zawsze kończą się niepowodzeniem. Zatapianie, zabijanie nigdy nie umożliwia uwolnienia się od robota zaprogramowanego na bezwzględną miłość.Podobne zachowania można odnaleźć u bohaterów, dla których ludzka postać jest jedynie otoczką ich wyższego bytu. Osamotnienie prowadzi do przemocy, wyobcowania.
"Szuje, mątwy i straceńcy" to interesujący zbiór opowiadań poruszających wiele ważnych i coraz bardziej aktualnych kwestii etycznych.

Maciej Żytowiecki w swoich opowiadaniach zabiera nas w świat, który na pierwszy rzut oka może nas szokować. Pozorny egoizm, dążenie do zaspokajania własnych potrzeb, wykorzystywanie słabszych, uległych. Za tymi maskami kryje się jednak głębszy sens, który możemy już odkryć w pierwszym opowiadaniu ze zbioru "Szuje, mątwy i straceńcy". Bohaterzy cierpią z powodu samotności....