Trochę z sentymentu za kryminałem w stylu retro, sięgnąłem losowo po książkę z cyklu o przygodach nadkomisarza Jerzego Drwęckiego. Seria zdążyła nabrać już trochę patyny, bowiem od wydania pierwszego tomu minęło już ponad 17 lat. Tradycyjnie zacząłem lekturę od części drugiej cyklu i szczerze powiedziawszy jestem dość mile zaskoczony. Może dlatego, że przez większą część książki wątek kryminalny nie jest jedynym i pierwszoplanowym. Autor dużo miejsca poświęcił wspomnieniom głównego bohatera z czasów jego udziału w obronie Lwowa w 1918 roku i te fragmenty wyglądają bardzo autentycznie. O kolorycie książki stanowi także swobodne wprowadzenie gwary lwowskiej; nie będę ukrywał, że partie z udziałem batiara Adasia Gryfka (czyli Adama Platona Płachetki) uważam za najciekawsze i najzabawniejsze. Z minusów: eksponowanie postaci historycznych, takich jak Wieniawa, Fiszer, Gombrowicz czy Witkacy średnio przypadły mi do gustu, choć rozumiem że miały one uprawdopodobnić przebieg i kontekst wydarzeń. Sama intryga wydaje się nieco naciągana, choć zainteresowanie okultyzmem, mistycyzmem czy sztukami tajemnymi w Warszawie końca lat 20-tych XX wieku rzeczywiście miał miejsce. Zaprawdę bardzo miła niespodzianka czytelnicza.

Trochę z sentymentu za kryminałem w stylu retro, sięgnąłem losowo po książkę z cyklu o przygodach nadkomisarza Jerzego Drwęckiego. Seria zdążyła nabrać już trochę patyny, bowiem od wydania pierwszego tomu minęło już ponad 17 lat. Tradycyjnie zacząłem lekturę od części drugiej cyklu i szczerze powiedziawszy jestem dość mile zaskoczony. Może dlatego, że przez większą część...

96/2023
Na fali powrotu do lektur kryminałów retro – przypomniałem sobie, że przecież Konrad Lewandowski rozpoczął niegdyś serię z Drwęckim. Musiałem sięgnąć w głębiny pamięci, bo “znajomość” z tym człowiekiem wyparłem ze świadomości po jego wyczynach facebookowych przed laty. ;)

Powrót ów okazał się całkiem udany.
“Bogini z labradoru” to kawał soczystej historii, wysmażonej wedle najlepszych przepisów nakazujących umiejętne dobranie proporcji składników – fikcji i faktów.
Mamy tu zatem do czynienia z autorską opowieścią, wzmocnioną autentycznymi, ważnymi postaciami Dwudziestolecia Międzywojennego – marszałkiem Piłsudskim, Wieniawą – Długoszowskim, Witoldem Gombrowiczem, czy Franciszkiem Fiszerem.

Obcowanie z polszczyzną Lewandowskiego to czysta przyjemność.
Autor operuje tak pięknym, kolorowym, plastycznym językiem – że można się w tej lekturze niemalże zatracić. W dodatku jest świetnym stylistą – lwowska gwara wzbogaca tę narrację niebywale.
Połączenie swoistych mikrokultur: lwowskiej i warszawskiej – staje się tu wybornym tłem do pokazania dramatycznych zdarzeń.
Przyznać należy, iż wyobraźni Lewandowskiemu nie brakuje - “Bogini z labradoru” bazuje na kapitalnym fabularnym pomyśle, a pomysł ów został zrealizowany iście brawurowo.
Jestem pod wrażeniem!

96/2023
Na fali powrotu do lektur kryminałów retro – przypomniałem sobie, że przecież Konrad Lewandowski rozpoczął niegdyś serię z Drwęckim. Musiałem sięgnąć w głębiny pamięci, bo “znajomość” z tym człowiekiem wyparłem ze świadomości po jego wyczynach facebookowych przed laty. ;)

Powrót ów okazał się całkiem udany.
“Bogini z labradoru” to kawał soczystej historii,...

Lubię Konrada T. Lewandowskiego nawet gdy pisze kryminały. Nawet i one, w jego wykonaniu mają wdzięk i styl. Tym bardziej, że to klimatyczne kryminały retro ulokowane w międzywojennej Warszawie. Choć to może nie to co Czarna psychoza. Druga z cyklu powieść o komisarzu Drwęckim niczym nie ustępuje pierwszej. Nostalgicznie wskrzesza tamten czas, posuwa zgrabną fabułę przyprawioną kpiną z okultystycznych dziwactw, jakie w tym czasie były modne w środowiskach stołecznej inteligencji. Znów wraca przeszłość komisarza i będzie on uwikłany w intrygę, w której znów potrzebna mu będzie jego przenikliwa inteligencja i łut szczęścia. Napisane jest lekko i z błyskotliwym humorem. Czyta się fajnie i szybko.

Lubię Konrada T. Lewandowskiego nawet gdy pisze kryminały. Nawet i one, w jego wykonaniu mają wdzięk i styl. Tym bardziej, że to klimatyczne kryminały retro ulokowane w międzywojennej Warszawie. Choć to może nie to co Czarna psychoza. Druga z cyklu powieść o komisarzu Drwęckim niczym nie ustępuje pierwszej. Nostalgicznie wskrzesza tamten czas, posuwa zgrabną fabułę...

Oj lubię komisarza Drwęckiego, i cały ten klimat dwudziestolecia międzywojennego, lubię wartką akcję i tę mistyczną atmosferę ówczesnej Warszawy. A najbardziej lubię to, że logika komisarza jednak wygrywa i pozwala mu rozwiązać kryminalną zagadkę. Czytałam z dużą przyjemnością.

Oj lubię komisarza Drwęckiego, i cały ten klimat dwudziestolecia międzywojennego, lubię wartką akcję i tę mistyczną atmosferę ówczesnej Warszawy. A najbardziej lubię to, że logika komisarza jednak wygrywa i pozwala mu rozwiązać kryminalną zagadkę. Czytałam z dużą przyjemnością.

Jak na powieść kryminalną książka trochę przegadana i ze zbyt dużą liczbą pobocznych wątków, w których można się pogubić, nie są one również dokończone w książce. Do 180 strony (na 250 w moim wydaniu) niewiele się działo, za to była mnóstwo dialogów w wątkach mało istotnych dla śledztwa, czyli tzw. część obyczajowa. Niestety nie jest ona bardzo bliska realiom przedwojennej Warszawy i Polski, co można stwierdzić, czytając autentyczne przedwojenne kryminały dziejące się w Warszawie. Samych opisów miasta też trochę jakby mało, jak na kryminał retro. Wątek kryminalny gubi się w odmętach innych zagadnień i dopiero pod koniec przyspiesza. Końcówka jest zdecydowanie najlepsza. Dla fanów tradycyjnych kryminałów (jak ja) z szybką akcją, książka nudnawa.

Jak na powieść kryminalną książka trochę przegadana i ze zbyt dużą liczbą pobocznych wątków, w których można się pogubić, nie są one również dokończone w książce. Do 180 strony (na 250 w moim wydaniu) niewiele się działo, za to była mnóstwo dialogów w wątkach mało istotnych dla śledztwa, czyli tzw. część obyczajowa. Niestety nie jest ona bardzo bliska realiom przedwojennej...

Druga część przygód Jerzego Drwęckiego niczym nie odbiega od tomu pierwszego. Szeroko opisana strefa obyczajowa, humor, elita Polski okresu dwudziestolecia międzywojennego oraz niestrudzony komisarz, który tym razem musi się zmierzyć z okultystycznymi zjawami. Nieco irytuje mnie postać Marysi, która okazuje się nimfomanką... ;)

Druga część przygód Jerzego Drwęckiego niczym nie odbiega od tomu pierwszego. Szeroko opisana strefa obyczajowa, humor, elita Polski okresu dwudziestolecia międzywojennego oraz niestrudzony komisarz, który tym razem musi się zmierzyć z okultystycznymi zjawami. Nieco irytuje mnie postać Marysi, która okazuje się nimfomanką... ;)

Raczej dla realiów dwudziestolecia niż intrygi kryminalnej.

Raczej dla realiów dwudziestolecia niż intrygi kryminalnej.

Druga część przygód komisarza Drwęckiego. Bohater tym razem musi zmierzyć się z pewnym okultystycznym stowarzyszeniem do którego należy warszawska elita lat dwudziestych ubiegłego wieku. Sprawa wydaje się groteskowa, ale w grę może wchodzić bezpieczeństwo marszałka, więc trzeba ją wyjaśnić. Czytelnik zapoznaje się również z młodością komisarza. Brał on udział w obronie Lwowa w 1918 roku. Książkę czyta się bardzo dobrze. Autor w ciekawy sposób przedstawia nam Warszawę okresu międzywojnia. Strona obyczajowa jest nawet ciekawsza od wątku kryminalnego. Lewandowski dodał również sporo humoru. Co podwyższyło moją ocenę. Polecam.

Druga część przygód komisarza Drwęckiego. Bohater tym razem musi zmierzyć się z pewnym okultystycznym stowarzyszeniem do którego należy warszawska elita lat dwudziestych ubiegłego wieku. Sprawa wydaje się groteskowa, ale w grę może wchodzić bezpieczeństwo marszałka, więc trzeba ją wyjaśnić. Czytelnik zapoznaje się również z młodością komisarza. Brał on udział w obronie...

Warszawa lata 20.

Warszawa lata 20.

Drugie spotkanie z komisarzem Drwęcym okazało się nawet lepsze od pierwszego. Polecam

Drugie spotkanie z komisarzem Drwęcym okazało się nawet lepsze od pierwszego. Polecam