Jest gdzieś na świecie pustkowie na które chce się wracać. Gdzie góry, pola i lasy nie tylko urozmaicają krajobraz ale budują historię całej społeczności. To ich życie wraz z porami roku wyznacza czas płynący według kalendarza natury. Miałem zaszczyt na własne oczy widzieć jak wszystko co najlepsze, powstaje z ręcznie uprawianej ziemi. Gdy znój ludzi pracy buduje bogactwo kraju jakim jest Norwegia. To wyglądało jak baśń o ludziach północy, którzy ciężkim wysiłkiem swych rąk dochodzą do niewyobrażalnych efektów. Ich świat to żniwa oraz orka i hodowla bydła. To prości ludzie ale posiadający rozum i siłę woli tak wielką aby przenosić góry. Dzięki nim ta powieść ma sens.

Knut Hamsun przedstawia ludzi, którzy stanowią całość z przyrodą w której przebywają. W rytmie przemijania możemy obserwować jak piewca wsi wychwala szczęśliwców żyjących na odludziu. Mijają lata a my jesteśmy świadkami rozstań i powrotów, dojrzewania zboża i następnego pokolenia. To dla nas, pisarz opowiada z wielką szczerością o trudach dnia codziennego. Bo życie w takich warunkach nie jest wcale łatwe. Harmonijne współżycie z przyrodą wymaga wielu wyrzeczeń, to nie tylko radość z powiększania zbiorów plonów. To często też głód i niewygoda. Jednak Hamsun uświadamia, że ciężki wysiłek się opłaci, po wielu wyrzeczeniach nagrodą jest pewna przyszłość i stabilizacja. Będzie to dane jednak tylko tym, którzy bez reszty poświęcą się dla swojego rolniczego celu. Inne zajęcia to hazard nie gwarantujący zysku a uprawa ziemi daje solidne oparcie.

Norweski noblista ukazując okrutny los niechcianych przez matki nowo narodzonych dzieci, chce pokazać jak ciężkie mogło być życie sto kilkadziesiąt lat temu. Bez oparcia w socjalnych zdobyczach społeczeństwa ciężko jest powstrzymać niektóre matki przed tak dramatycznym wyborem. Nie sprzyjały temu ciemnota i analfabetyzm. Zacofanie społeczne było bardzo duże i dopiero rodziło się poczucie odpowiedzialności za życie i pojęcie nowożytnej sprawiedliwości społecznej. Również w "Błogosławieństwie ziemi" kobiety mają swoje ponure tajemnice, którymi musi się zająć sąd.

Ale i pomimo tego, norweski świat Hamsuna jest piękny. Autor przestrzega przed ocenianiem życia zbyt surowo, zawsze może być jeszcze gorzej. Jako przykład sukcesu, podaje gospodarza Izaka, który samodzielnie wybudował pierwszy dom na bezdrożach po sprowadzeniu się w te strony. To jego postać tchnęła życie w okolicę i zapoczątkowała falę osadnictwa. Według noblisty jest on spiżowym człowiekiem, nie do zniszczenia. Od niego się wszystko zaczęło i bez niego w zasadzie ta książka nie mogłaby istnieć. To bardzo prostolinijny człowiek dla którego praca na roli jest wszystkim i tylko ziemia daje mu zadowolenie.

Bardzo się cieszę, że mogłem spojrzeć na daleką norweską północ oczami Knuta Hamsuna. Za jego zgodą otarłem się o proste, wiejskie życie. Daleko mi było do miast, co najwyżej mogłem zajechać do małej portowej osady aby pożegnać podróżnych. I pomimo tego, że pisarz ukazuje monotonię wcale nie sielankowej prozy życia, to jednak warto zagłębić się w doliny i góry i zobaczyć ten świat. Nie spodziewajmy się wartkiej akcji i przygody. To tylko ciężka ludzka dola przed nami ale jakże pasjonująca.

Jest gdzieś na świecie pustkowie na które chce się wracać. Gdzie góry, pola i lasy nie tylko urozmaicają krajobraz ale budują historię całej społeczności. To ich życie wraz z porami roku wyznacza czas płynący według kalendarza natury. Miałem zaszczyt na własne oczy widzieć jak wszystko co najlepsze, powstaje z ręcznie uprawianej ziemi. Gdy znój ludzi pracy buduje bogactwo...