Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata finansjery to teraźniejszość jak z obrazka. Jednak to nasze życie toczy się własnym torem, nie zważa na cierpienie jakie nam zadaje. Rzeczy po prostu się dzieją. Teraz kiedy Ani wydaje się, że skrywana przeszłość i zło którego doświadczyła jako nastolatka są głęboko pogrzebane, kobieta na nowo musi zmierzyć się z wydarzeniami sprzed 14 –tu lat. A wszystko za sprawą propozycji udziału w filmie dokumentalnym o tym, co wydarzyło się kiedyś w szkole.
Jessica Knoll zastosowała narracje jednoosobowa, która ma nam pomóc w zrozumieniu Ani. Rozdziały podzielone są na czas obecny i wydarzenia z przeszłości. Rozwleczone opisy są tu niepotrzebne, bo nijak mają się do fabuły spowalniają jedynie czytanie. Powieść ma w sobie więcej z obyczajówki, mniej z thrillera. Z przykrością muszę powiedzieć, że nie zawładnęła moim umysłem tak, jak tego oczekiwałem. Wiem, że w USA książka zyskała miano bestsellera i powstała ekranizacja jednak w naszych realiach to wszystko wygląda zupełnie inaczej. Na pewno za mało tutaj tej mrocznej otoczki, która nadałaby klimat powieści. Pierwsza połowa książki to udręka w czytaniu, skomplikowane ułożenie zdań nie pomaga w trawieniu. Nie lubię takich wydmuszek pozbawionych opisu emocji bohaterów, brak jakiegoś głębszego sensu, przekazu połączonego z morałem. Tytuł książki nie ma nic wspólnego z treścią i pierwszy jego wyraz zastąpiłbym słowem „Najgłupsza”…. Potwornie wymęczyła mnie ta lektura i po jej przeczytaniu straciłem ochotę na obejrzenie filmu.

Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata...

Nie sądziłam, że kiedyś to powiem - film jest lepszy :D Opowieść płaska, nudna, niewiele w niej emocji, a przecież tak wiele się wydarzyło. Główna bohaterka skupiona na wyglądzie jak 15latka. Niczego w niej nie można polubić i nie rozumiem co niezwykłego/dobrego widzieli w niej inni bohaterowie. Nie miałam dla niej współczucia. I obawiam się, że jest to wyłącznie kwestia tego, jak została "narysowana" przez pisarkę. Płasko i jednorodnie, jako pusta lalka. Współczuć można każdemu - nawet mordercy - jeśli się odpowiednio opisze jego przeżycia i emocje. Tu niczego nie ma. Opowieść bez pointy, morału, przekazu emocjonalnego. Wydmuszka. A to tego słabiutki styl literacki.
Z kolei film pewnie obejrzę kiedyś drugi raz :)

Nie sądziłam, że kiedyś to powiem - film jest lepszy :D Opowieść płaska, nudna, niewiele w niej emocji, a przecież tak wiele się wydarzyło. Główna bohaterka skupiona na wyglądzie jak 15latka. Niczego w niej nie można polubić i nie rozumiem co niezwykłego/dobrego widzieli w niej inni bohaterowie. Nie miałam dla niej współczucia. I obawiam się, że jest to wyłącznie kwestia...

życie idealne- dla każdego z nas to inne wyobrażenie. Tytułowa bohaterka chce być kalką tych najszczęśliwszych. W swoim plecaku niesie jednak ogromny ciężar, którego znaczenie pragnie zlekceważyć. Niestety nie udaje się jej uciec przed swoim prawdziwym życiem.

życie idealne- dla każdego z nas to inne wyobrażenie. Tytułowa bohaterka chce być kalką tych najszczęśliwszych. W swoim plecaku niesie jednak ogromny ciężar, którego znaczenie pragnie zlekceważyć. Niestety nie udaje się jej uciec przed swoim prawdziwym życiem.

W mojej wyobraźni mam miejsce w którym stoi regał z książkami. Każda z półek jest zatytułowana odpowiednio do wartości tego, co się na niej znajduje. Pierwsza półka z napisem "Arcydzieła" jest zarezerwowana dla niewielu pozycji, na przykład dla książek Zafona. Na drugiej półce z napisem "Dobre książki " stoi bardzo wiele różnych tomów i tomików. Na trzeciej półce z napisem "Miernoty" stoi również dość dużo książek. Na ostatniej jest ich mniej a napis "Dno" mówi sam za siebie. Na tej półce w miejscu mocno wyeksponowanym postawiłam właśnie tę książkę. Używając analogii do grubości czcionki można by wręcz powiedzieć, że tę książkę "wytłuściłam". Oznaczyłam ją kolorami i wykrzyknikami, żeby nikt inny nie dał się złapać w tę pseudoliteracką pułapkę. Dlaczego? Jest wiele powodów. Po pierwsze język. Większość zdań jest naszpikowana błędami stylistycznymi i gramatycznymi. Często zdania były tak rozbudowane, że zbliżając się do kończącej je kropki nie bardzo wiedziałam, jaki był początek i o co w tym zdaniu chodziło. Mnogość wątków, nazw marek i odniesień istniejących w jednym zdaniu sprawiała, że traciło ono jakikolwiek sens. Zdaję sobie sprawę z tego, że może zawinił tłumacz a nie autorka, jednak niesmak pozostał. Po drugie-sens książki a właściwie jego brak. O czym właściwie była pierwsza połowa? Mówię o pierwszej, bo przez tyle zdołałam przebrnąć, dalej nie dałam rady. Nie wiem o czym. Nie bardzo pamiętam wszystkie marki ubrań, torebek, dżinsów. Nieistotne dla mnie były te wszystkie nic nie mówiące mi nazwy. Nieistotne były głupawe zmyślone problemy dmuchanej bohaterki i jej ekipy. Czasami wręcz mnie odrzucało, kiedy zetknąłem się z wulgaryzmem i prymitywem życia opisanego w książce. Akcja? Żadna. Intryga? Żadna. Sens? Żaden. Sorry. Dla mnie dno. Ostatecznie i definitywnie.

W mojej wyobraźni mam miejsce w którym stoi regał z książkami. Każda z półek jest zatytułowana odpowiednio do wartości tego, co się na niej znajduje. Pierwsza półka z napisem "Arcydzieła" jest zarezerwowana dla niewielu pozycji, na przykład dla książek Zafona. Na drugiej półce z napisem "Dobre książki " stoi bardzo wiele różnych tomów i tomików. Na trzeciej półce z...

Rzadko się to słyszy ale uwaga: film był zdecydowanie lepszy. Historia nie jest banalna, opowiada o ciężkich tematach, o potrzebie udowodnienia innym, oraz o życiu w zgodzie ze sobą. Ale sama książka dłużyła mi się i dałabym jej właśnie to 6/10

Rzadko się to słyszy ale uwaga: film był zdecydowanie lepszy. Historia nie jest banalna, opowiada o ciężkich tematach, o potrzebie udowodnienia innym, oraz o życiu w zgodzie ze sobą. Ale sama książka dłużyła mi się i dałabym jej właśnie to 6/10

Tytuł jest bardzo mylący,powinno być Najgłupsza dziewczyna na świecie .Poznajemy TifAni ,kobiętę sukcesu,pisującą w prestiżowym magazynie dla kobiet . Jest narzeczony Luck ,marzenie Tifani ,brylant na palcu już jest.Jest też nastoletnia Tifani. Po przyprowadzce do nowej szkoły ,szybko zdobywa uznanie dzięki swoim dużym cyckom. Gdy dochodzi do gwałtu na niej ,nic szczególnego sobie z tego nie robi,luzik.Aż pewnego razu ,tak z niczego dochodzi w szkole do tragedii... Do połowy książki nic się nie dzieje,poznajemy marki ubrań ,diety, póżniej coś się rusza,ale to za mało . Plusik za prosty język , który pozwala to szybko zczytać .

Tytuł jest bardzo mylący,powinno być Najgłupsza dziewczyna na świecie .Poznajemy TifAni ,kobiętę sukcesu,pisującą w prestiżowym magazynie dla kobiet . Jest narzeczony Luck ,marzenie Tifani ,brylant na palcu już jest.Jest też nastoletnia Tifani. Po przyprowadzce do nowej szkoły ,szybko zdobywa uznanie dzięki swoim dużym cyckom. Gdy dochodzi do gwałtu na niej ,nic...

Nie byłem szczęśliwy czytając te książkę

Nie byłem szczęśliwy czytając te książkę

Film widziałam zupełnie przypadkowo w zeszłym roku. Na przeczytanie książki musiałam trochę poczekać, więc i z filmu co nieco zapomniałam. Ale jak ją czytałam, to wszystko zaczęło mi się przypominać. Co do książki, to jakoś ciężko mi się ją czytało, nie mogłam się z początku w ogóle wciągnąć. Potem poszło jakoś lepiej, ale to uczucie ciężkości w czytaniu zostało.

Film widziałam zupełnie przypadkowo w zeszłym roku. Na przeczytanie książki musiałam trochę poczekać, więc i z filmu co nieco zapomniałam. Ale jak ją czytałam, to wszystko zaczęło mi się przypominać. Co do książki, to jakoś ciężko mi się ją czytało, nie mogłam się z początku w ogóle wciągnąć. Potem poszło jakoś lepiej, ale to uczucie ciężkości w czytaniu zostało.

Bardzo ciężki początek. Trudno zrozumieć sens rozmyśleń głównej bohaterki. Jednak w dalszej części jest nam to wynagrodzone. Historia przedstawia nam Ani która została strasznie skrzywdzona przez rówieśników, chęć dopasowania się do grupy jest u niej tak duża że potrafiłaby poświęcić dla niej wszystko. Niestety jest mnóstwo takich historii w szkołach. Dzieci czy nastolatki potrafią być naprawdę "wredne" jeśli upatrzą sobie jakąś ofiarę. Czytając tą książkę uświadamiamy sobie do jakiej tragedia może doprowadzic dręczenie innych. Polecam

Bardzo ciężki początek. Trudno zrozumieć sens rozmyśleń głównej bohaterki. Jednak w dalszej części jest nam to wynagrodzone. Historia przedstawia nam Ani która została strasznie skrzywdzona przez rówieśników, chęć dopasowania się do grupy jest u niej tak duża że potrafiłaby poświęcić dla niej wszystko. Niestety jest mnóstwo takich historii w szkołach. Dzieci czy nastolatki...

Znalazłam tę pozycje na bookcrosingu w moim biurze.
Skłamałabym pisząc, ze ta książka wciągnęła mnie od pierwszej strony. Wręcz przeciwnie. Przez około 90 stron myślałam, czy może jednak nie odłożyć jej na półkę. Dałam jej jednak szansę.
Późniejsze strony książki sprawiły, że leżałam w łóżku do piątej rano, zagłębiając się dalej w historię TifAni. A nawet po odłożeniu jej na bok, nadal o niej myślałam.
Jako osoba dotknięta osobiście problematyką, którą autorka podejmuje w książce, czasami leżałam kilka godzin w łóżku rozmyślając nad problemem, który został w niej poruszony i moim własnym podejściem do niego. Nad przebiegiem mojego życia po traumatycznych wydarzeniach.
Ta pozycja może i nie wciąga czytelnika od pierwszych stron, ale zdecydowanie jest warta polecenia.

Znalazłam tę pozycje na bookcrosingu w moim biurze.
Skłamałabym pisząc, ze ta książka wciągnęła mnie od pierwszej strony. Wręcz przeciwnie. Przez około 90 stron myślałam, czy może jednak nie odłożyć jej na półkę. Dałam jej jednak szansę.
Późniejsze strony książki sprawiły, że leżałam w łóżku do piątej rano, zagłębiając się dalej w historię TifAni. A nawet po odłożeniu jej...