Cześć Wszystkim!
Przeczytałem Krixora tuż przed wakacjami i powiem szczerze, że książka jest naprawdę super! Tytułowy Krixor, to bohater rodem ze starych, dobrych czasów kiedy to jeszcze protagoniści nie byli rozmemłaną owsianką jak płatki moich dzieci na śniadanie, ale mieli swój konkretny kolor - biały. Tak, właśnie tak. Bohaterowie byli biali, dobrzy i było to od razu widać. Nie cackali się ze złem, nie wchodzili w "dialog", negocjacje, czy innego rodzaju układy, które tak strasznie męczą mnie w dzisiejszym kinie i literaturze. Poprawność polityczna przesiąkła wszystkie aspekty życia społecznego, a ludzie naprawdę potrzebują dobrych i wyraźnych bohaterów. Taką postacią jest właśnie Krixor. Kiedy widzi krzywdę - działa. Nie rozmawia, nie prosi, nie negocjuje - jest nieprzejednany. Zło po prostu dostaje łomot, a całą książkę czyta się z wzrastającym poczuciem oczekiwania na ostateczne się z nim rozliczenie. Książka jest też świetnie napisana pod względem struktury. Gdy czytałem Grę o Tron, czasem przerwy pomiędzy poszczególnymi rozdziałami podejmującymi wątek tematyczny konkretnej postaci były zdecydowanie za długie. Człowiek zdążył zapomnieć co bohater robił i musiał przekartkowywać książkę, żeby sobie to odświeżyć. Tutaj tak nie ma. Rozdziały są krótkie, częste i wartkie, co sprawa że tempo akcji jest naprawdę wysokie - jak w filmie akcji :)
Nie będę się rozwodził i rozkładał na czynniki pierwsze wszystkich elementów książki. Czyta się ją po prostu dobrze, szybko, a akcja, która zaczyna się na początku książki kończy się właściwie na ostatniej jej stronie. Ogromne "TAK" za ten debiut Pana Janusza Borowika. Oby tak dalej i poprosimy o więcej! :)

Cześć Wszystkim!
Przeczytałem Krixora tuż przed wakacjami i powiem szczerze, że książka jest naprawdę super! Tytułowy Krixor, to bohater rodem ze starych, dobrych czasów kiedy to jeszcze protagoniści nie byli rozmemłaną owsianką jak płatki moich dzieci na śniadanie, ale mieli swój konkretny kolor - biały. Tak, właśnie tak. Bohaterowie byli biali, dobrzy i było to od razu...

Korpo SF z dodatkiem Conana. Kto by pomyślał, że takie połączenie może się sprawdzić? A tu proszę, taka niespodzianka.
Powoli się rozkręca, ale jak już akcja ruszy to pędzi przed siebie jak Struś Pędziwiatr. A wszystko podane w krótkich rozdziałach dzięki czemu czyta się bardzo szybko i nawet się nie obejrzymy a tu już koniec.
Po lekturze pozostaje niedosyt - chciałoby się więcej. Autor zbudował świat ciekawy i pełen jeszcze nieopowiedzianych historii. Nawet ledwo wspomniane postaci są przedstawione w taki sposób, że nie można się doczekać żeby poznać je lepiej.
Na koniec nie sposób nie dodać, że choć tytułowy Krixor dwoi się i troi żeby być w centrum uwagi to książkę kradnie Bradok.
Niezwykle udany debiut. Oby tylko Autor nie kazał nam długo czekać na kolejne opowieści.

Korpo SF z dodatkiem Conana. Kto by pomyślał, że takie połączenie może się sprawdzić? A tu proszę, taka niespodzianka.
Powoli się rozkręca, ale jak już akcja ruszy to pędzi przed siebie jak Struś Pędziwiatr. A wszystko podane w krótkich rozdziałach dzięki czemu czyta się bardzo szybko i nawet się nie obejrzymy a tu już koniec.
Po lekturze pozostaje niedosyt - chciałoby się...

Autor: Janusz Borowik
Tytuł: Krixor. Na dnie świata
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 682

Jestem usatysfakcjonowany z lektury dzieła pana Janusza Borowika pod tytułem "Krixor. Na dnie świata". Jest to powieść fantasy-science fiction, więc łączy ona moje dwa ulubione gatunki i robi to dobrze.

Autor opisuje losy bohaterów zamieszkujących planetę NC11LV, która jest zdominowana przez Korporację Wydobywczą. Owa Korporacja wykorzystuje mieszkańców do niewolniczej wręcz pracy w kopalniach rzadkiego minerału, violentu. Mamy wielu bohaterów, co w początkowych rozdziałach trochę wręcz przytłacza, ponieważ każdy rozdział traktuje o kimś innym, ale na szczęście zostaje to później w miarę unormowane.
Na plus jest też fakt, że mamy przedstawionych bohaterów po obu stronach barykady – mamy ważne korporacyjne szychy, jak i również opresjonowanych przez nich robotników, co pozwala nam spojrzeć na fabułę z obu stron. Motywacje każdego z bohaterów są jasno widoczne, więc nie musimy się ich doszukiwać między słowami w trakcie lektury.

Tempo fabuły jest szybkie – ciągle coś się dzieje i z jednej akcji jesteśmy rzucani w drugą. Czy jest to plusem tej pozycji? Dla mnie tak, ale nie każdemu może pasować takie narzucenie prędkości. W niektórych momentach jest się przez to ciężko oderwać od czytania, bo nie ma za wiele wygodnych momentów na zrobienie tego tak, żeby nie zostawić jakiejś akcji w połowie. Akcje te są nie tylko dynamiczne, ale też ociekają wręcz brutalnością, czasami aż nadmierną moim zdaniem, jednakże nie raz podkreśla to powagę sytuacji, w jakich znajdują się bohaterowie oraz fakt, że książka ta nie jest zdecydowanie dla młodszego odbiorcy.

Mimo liczebności wątków pobocznych autor zdołał połączyć je w logiczną całość, dzięki czemu żaden nie wydaje się niepotrzebny i wnosi coś do wątku głównego lub wyjaśnia jakiś aspekt świata przedstawionego. Na pochwałę zasługuje również obmyślony przez autora system wszechświata, podzielony na grupy planet względem ich zamożności i istotności. Całościowo oceniam tę pozycję jako dobre science fiction i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie dane przeczytać mi podobne dzieło spod pióra pana Janusza, któremu dziękuję za możliwość lektury.

Autor: Janusz Borowik
Tytuł: Krixor. Na dnie świata
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 682

Jestem usatysfakcjonowany z lektury dzieła pana Janusza Borowika pod tytułem "Krixor. Na dnie świata". Jest to powieść fantasy-science fiction, więc łączy ona moje dwa ulubione gatunki i robi to dobrze.

Autor opisuje losy bohaterów zamieszkujących planetę NC11LV, która jest...