1. **Brak obiektywizmu autora**:
autor książki, będący zaangażowanym wiccaninem, podchodzi do tematu ze z góry przyjętą tezą i własnymi potrzebami. Brak obiektywizmu może prowadzić do manipulacji faktami lub jednostronnego przedstawienia informacji.

2. **Brak rzetelności w przedstawianiu faktów**: autor manipuluje faktami historycznymi i antropologicznymi, prezentując tylko te, które zgadzają się z jego osobistym stanowiskiem. Brak rzetelności może obniżyć wiarygodność książki.

3. **Nadmierna subiektywność i new-age’owy ton**: nadmierna subiektywność oraz ton new-age’owy książki, który może wpłynąć na jej wartość kulturową i przydatność.

4. **Brak wartości kulturowej i naukowej**: Mimo pasjonującego opisu kulturowych aspektów, książka jest postrzegana jako bezużyteczna i pozbawiona wartości kulturowej oraz naukowej.

5. **Rozczarowanie czytelnika**:
książka nie spełniła jego oczekiwań ani nie dostarczyła wartościowej wiedzy.

Wniosek można wyciągnąć, że aby monografia o bogu natury i czarnoksięstwie była sukcesem, wymagałaby bardziej obiektywnego podejścia, rzetelnego przedstawienia faktów oraz unikania nadmiernie subiektywnego tonu czytelnictwa. Dodatkowo, zgodność z rzeczywistością i wiarygodność treści są kluczowe dla zachowania zaufania czytelników.

Więc niestety ale nie polecam 👎

1. **Brak obiektywizmu autora**:
autor książki, będący zaangażowanym wiccaninem, podchodzi do tematu ze z góry przyjętą tezą i własnymi potrzebami. Brak obiektywizmu może prowadzić do manipulacji faktami lub jednostronnego przedstawienia informacji.

2. **Brak rzetelności w przedstawianiu faktów**: autor manipuluje faktami historycznymi i antropologicznymi, prezentując...

O ile część treści jest interesująca i daje nam jakiś tam wgląd w religię wicca, tak odnoszę wrażenie, że autor jest miejscami bardzo nieobiektywny i próbuje nas przekonać do swojego widzimisię niepopartego niczym. Poza tym rytuałów z tej książki bym nie wykonywała w takiej formie w jakiej są opisane, część z nich brzmi jakoś podejrzanie i zalatuje new age.

O ile część treści jest interesująca i daje nam jakiś tam wgląd w religię wicca, tak odnoszę wrażenie, że autor jest miejscami bardzo nieobiektywny i próbuje nas przekonać do swojego widzimisię niepopartego niczym. Poza tym rytuałów z tej książki bym nie wykonywała w takiej formie w jakiej są opisane, część z nich brzmi jakoś podejrzanie i zalatuje new age.

To mógł być hit. Monografia non-fiction o bogu natury i czarnoksięstwa - co mogło pójść nie tak? I rzeczywiście, początkowo książka robi dobre wrażenie, omawiając sylwetki takich istot jak grecki Pan, celtycki Cernnunos, walijski Herne, Zielony Człowiek, Puk czy Lucyfer. Kiedy jednak kierowani przeczuciem sprawdzimy kim jest autor, cała wiarygodność tej książki wali się na łeb ma szyję.

Mankey to zaangażowany wiccanin, który żyje z pisania i wykładania o rogatym bogu… i niestety to wyraźnie widać. Do bożków i bogów o których pisze podchodzi ze z góry przyjętą tezą i zgodnie z własnymi potrzebami. Gdybym już kiedyś nie natknęła się na Cernnunosa czy Herna, pewnie nie zauważyłbym, że wieloma faktami historycznymi i antropologicznymi Mankey zwyczajnie manipuluje albo przynajmniej przedstawia tylko tę ich cześć, które zgadzają się z jego osobistym stanowiskiem wobec neopogaństwa.

Wszystko oczywiście w radosnym duchu new-age, poprzetykane nieco krindżowymi i nie mającymi wiele wspólnego z tradycyjnym czarostwem czy natywnymi wierzeniami, rytuałami magicznymi. Naiwne to i radosne, ale bezużyteczne i w większości nie mające żadnej wartości kulturowej. Jedyne co bezsprzecznie dobrego mogę o książce powiedzieć to to, że mimo licznych konfabulacji, kulturowe części opisane są w pasjonujący sposób, co czyni reportaż podwójnie niebezpiecznym, bo przypadkiem można go wziąć za rzetelny.

Już w połowie wiedziałam, że szkoda na to mojego czasu a jednak zagryzłam zęby i przeczytałam do końca, tylko po to aby móc z czystym sumieniem zrecenzować książkę w soszalmediach. Wiem oczywiście, że opis na ostatniej stronie okładki sporadycznie ma coś wspólnego z rzeczywistością ale tutaj po prostu oszukuje. W żadnej mierze „Rogaty bóg” nie jest tym co tam stoi i to powoduje moją irytację. Ja wiem, że są systemy religijne, które „żyją” z agitki i kreowania niewłaściwego obrazu całości, ale błagam to nie powód aby randomowo mieszać wiarę z nauką. Nie w XXI wieku, gdy każdy może sobie w 2 minuty ustalić jak jest naprawdę.

To mógł być hit. Monografia non-fiction o bogu natury i czarnoksięstwa - co mogło pójść nie tak? I rzeczywiście, początkowo książka robi dobre wrażenie, omawiając sylwetki takich istot jak grecki Pan, celtycki Cernnunos, walijski Herne, Zielony Człowiek, Puk czy Lucyfer. Kiedy jednak kierowani przeczuciem sprawdzimy kim jest autor, cała wiarygodność tej książki wali się na...

Autor rzetelnie i ambitnie podszedł do tematu, wyjaśniając go dokładnie, w przystępnych słowach. Czyta się łatwo, a propozycje rytuałów i wskazówki co do działań z Rogatym Bogiem są bardzo ciekawe.

Autor rzetelnie i ambitnie podszedł do tematu, wyjaśniając go dokładnie, w przystępnych słowach. Czyta się łatwo, a propozycje rytuałów i wskazówki co do działań z Rogatym Bogiem są bardzo ciekawe.

Mam pewne skromne wrażenie, że autor nieco naciąga znane fakty historyczne i mitologię pod swoje własne przekonania. Niemniej, bardzo przyjemnie się czyta. Jest zarówno kawałek wiedzy, opisy rytuałów i prywatne doświadczenia autora, co bardzo urozmaica treść.
Co do samego wydania - spodziewałam się większej ilości ilustracji, szkoda, że było ich tak mało. Dodatkowo wkradło się trochę literówek i błędów.

Mam pewne skromne wrażenie, że autor nieco naciąga znane fakty historyczne i mitologię pod swoje własne przekonania. Niemniej, bardzo przyjemnie się czyta. Jest zarówno kawałek wiedzy, opisy rytuałów i prywatne doświadczenia autora, co bardzo urozmaica treść.
Co do samego wydania - spodziewałam się większej ilości ilustracji, szkoda, że było ich tak mało. Dodatkowo wkradło...

„Rogaty bóg. Historia, mity i praktyki magiczne” to książka autorstwa Jasona Mankey’a wydana przez Wydawnictwo Kobiece.

Fascynująca podróż do mitologicznych i duchowych korzeni postaci Rogatego Boga? Tak! Z książki dowiemy się wszystkiego o postaci Ojca Czarownic.

Co znajdziemy w książce? Fakty, tradycje, transformacje na przestrzeni lat – od czasów starożytnych po czasy współczesne. Autor nie zatraca się jedynie w teorii. Otrzymujemy przydatne informacje, a później praktyczne sposoby na przybliżenie się do Rogatego Boga dzięki rytuałom, zaklęciom i medytacjom. Dzięki nim będziemy mogli pielęgnować więź z pradawną siłą.
Autor opisuje różne praktyki czarownictwa, wiele idei boskości – przytacza na czym polegają kolejno podejścia: politeizm, miękki politeizm, „miliardowość albo wszyscy bogowie są jednym bogiem”, duoteizm, energie, „bogowie są manifestacją czegoś w nas”, „bogowie nie są realni i nie są energiami”.

Otrzymujemy zarys istoty Rogatego Boga, jego definicję, sposób przedstawiania i wizualizacji, mity, a także szereg znaczeń. Autor przytacza, jak postrzegany jest Rogaty Bóg - umiejscowiony pomiędzy dwoma królestwami: naszym światem a krainą śmierci, bóg natury, przyjemności seksualnej, płodności, poświęcenia, śmierci i odrodzenia. Jason Mankey pokazuje, jak pod każdym aspektem rozumie istotę Rogatego Boga.

Bardzo podobał mi się styl autora. Jason Mankey potrafi zaskoczyć i sprawić, że w pierwszej chwili mamy „wait, o czym ty piszesz?”, a za chwilę „oh, to ma sens!”. Przykładowo, autor porównuje Rogatego Boga i postrzeganie jego postaci przez poszczególne osoby do play-doh. Do ciastoliny, tak, do ciastoliny! I szczerze powiem, że nie dość, że zaimponowała mi forma przekazu, tak dodatkowo to miało ogromny sens, nie tylko w obliczu objaśnienia kwestii postrzegania Rogatego, a i w kwestii tak zupełnie życiowo-społecznej. Świetne jest to, w jaki sposób autor tłumaczy, że tutaj liczą się różne sposoby postrzegania w zależności w szczególności od wrażliwości i otwartości.

Interpretacja jest zindywidualizowana. „Jedni z nas odkładają każdy kolor ciastoliny do oddzielnego pojemniczka, a innym nie przeszkadza to, że zrobili z niej wielką brązową grudę”.

Autor w swojej książce przygląda się dwóm dawnym bóstwom - Panowi i Cernunnosowi, a później bardziej współczesnym rogatym bóstwom - Hernowi, Elen i Zielonemu Człowiekowi. Rozdziały zawierają praktyki, które pomogą czytelnikowi zbliżyć się do tych bóstw. Jason Mankey przytacza przykładowo rytuał służący spotkaniu Rogatego Boga, rytuał służący spotkaniu z Ojcem Czarownic. Swoją drogą można traktować jak odbicie lustrzane. Autor skupił się również na wyjaśnieniu kwestii związku Rogatego Boga z chrześcijańskim diabłem.

Podobało mi się również nawiązanie do dychotomicznej natury boskiej, tutaj w związku z byciem personifikacją natury – połączeniem łagodności i gwałtowności, przyjemności i potęgi; a także z potęgą życia i śmierci – a w zasadzie konieczności jednego i drugiego, aby świat funkcjonował. Wszystko to ma również związek z seksualnością, płodnością i tematami okolicznymi, związanymi głównie z przyjemnością. Śmierć również – „la petite mort”.

Przede wszystkim, w dobrym odbiorze książki, duchowego przewodnika, pomoże otwartość i wrażliwość na interpretacje. Bardzo podobało mi się, że autor stuprocentowo opiera się na braku ograniczeń. Widać po sposobie pisania i po tym, jak poprowadzona jest książka, że autor, „w świecie pełnym dupków”, jest postacią wyróżniającą się pozytywnie i zwyczajnie nierozczarowującą. Miło poczytać słowa kogoś, kto przedstawia, pokazuje, uświadamia i wypunktuje całokształt, a nie narzuca jedną wizję. W końcu Rogaty Bóg pozwolił mu napisać tę książkę, więc „w ich relacji wszystko jest w porządku” – mimo zaimków małą literą ;)

Plusem książki i podejścia samego autora jest to, że widać, skąd czerpał wiedzę – na końcu książki znajduje się ponad dwadzieścia stron z bibliografią, dzięki której wiemy, że słowa mają poparcie w innych tekstach, a w razie potrzeby – możemy zagłębić się w literaturę.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

„Rogaty bóg. Historia, mity i praktyki magiczne” to książka autorstwa Jasona Mankey’a wydana przez Wydawnictwo Kobiece.

Fascynująca podróż do mitologicznych i duchowych korzeni postaci Rogatego Boga? Tak! Z książki dowiemy się wszystkiego o postaci Ojca Czarownic.

Co znajdziemy w książce? Fakty, tradycje, transformacje na przestrzeni lat – od czasów starożytnych po czasy...

Ćwierkanie ptactwa nadaje rytm mym krokom, niczym zaproszenie do tańca. Promienie słońca lekko otulają moją twarz, to uczucie napawa mnie spokojem i wielką radością, aż mimowolnie kąciki mych ust same się układają do uśmiechu. Czuję błogość. Kładę się na trawie, która tak słodko gilgocze me stopy, są całe mokre od rosy. Odurzający zapach polnych kwiatów działa jak narkotyk na moje zmysły. Mogłabym tak pozostać w tym stanie na wieki. Odradzać się wraz z naturą, cieszyć każdym szelestem liści, każdym leśnym zapachem i energią słońca. Wiem, że nic mi nie grozi. Nie jestem sama. Za każdym razem moim leśnym wędrówką towarzyszy tajemnicza, potężna postać. Przed wejście do jego królestwa pochylam z szacunkiem głowę i proszę o błogosławieństwo i ochronę.

"ROGATY BÓG Historia, mity i praktyki magiczne" Jason Mankey , wydawnictwo Kobiece

Gdybym chciałam przekazać wartość tej bardzo ciekawej pozycji, nie byłaby to recenzja a streszczenie książki. Po zapoznaniu się z opisem książki "Rogaty Bóg" miałam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony bardzo chciałam by ta lektura była inna niż większość współczesnych książek o magii, z drugiej zaś nastawiona byłam dość sceptycznie, na podstawie własnego doświadczenia, wyszłam z założenia, że będę musiałam mocno weryfikować zamieszczone w niej informację. Po około 50 stronach lektury moje zdanie zmieniło się diametralnie, a ciekawość i chęć głębszego poznania tematu wygrały. Książkę ciężko mi było odłożyć na półkę, znaczniki poszły w ruch, a treść okazała się bogata w naukowe przypisy, ryciny i bardzo obszerną oraz zróżnicowaną bibliografię.

Jason Mankey jest Arcykapłanem trzeciego stopnia w gardneriańskiej wicca i wraz ze swoją żoną prowadzi kowen czarownic. W kręgu nie tylko swoich znajomych jest uważany za znawcę tematyki Rogatego Boga (co popiera swoją długoletnią magiczną praktyką): jest również autorem wielu książek w tematyce magicznej. Pisze artykuły dla "Raise the Horns" oraz "Witches and Pagans".

Kim jest Rogaty Bóg, jakie ma korzenie, jaki był dawniej i jest obecnie obraz wizerunku tej mistycznej postaci? To tylko część zagadnień jakie porusza ta książka. "Rogaty Bóg" jest niczym skompresowana encyklopedia. Autor prowadzi nas poprzez całą historię, zaczynając od czasów prehistorycznych i pierwszych wyobrażeniach bóstwa, które swoje odzwierciedlenie mają w skalnych rysunkach. To opisy historyczne, cytaty badań naukowych, ryciny, nawiązania literackie i w sztuce, mocny ślad w historii czarostwa nie tylko w wicca, ale i tradycyjnego. Książka ta obrazuje nam Rogatego Boga z każdego punktu widzenia i różnych tradycji.

Na przestrzeni ostatnich osiemdziesięciu lat większość autorów książek poświęconych czarownictwu opisywało Rogatego Boga jako pojedyncze i wyłącznie pradawne bóstwo. W świetle takiego myślenia każde bóstwo z rogami lub porożem jest po prostu postacią oryginalnego jedynego Rogatego Boga, a wszystkie obdarzone rogami lub porożem bóstwa mają wspólne cechy i charakter. Urocza mitologia, tyle że rozmijająca się z prawdą. W pogańskiej starożytności nigdy nie istniał jeden rogaty bóg. Istniało za to wiele obdarzonych rogami czy porożem bóstw, z których każde było inne i niewiele je łączyło.

"Rogaty Bóg" to również obalenie wielu zakłamanych, powielanych mitów i poglądów na temat tego bóstwa. Autor ma bardzo otwarty umysł oraz naukową wiedzę którą dzieli się z czytelnikami. Dionizos, Cernunnos, Zielony Człowiek, Lucyfer, Hern Myśliwy, Krampus, Azazel, Pan Cienia, Robin Goodfellow jak i żeńskie odpowiedniki bóstwa zostały szczegółowo omówione w tej książce. Znajdziemy tu również literaturę, która - może nie jest bardzo wiarygodnym źródłem wiedzy- jednak zapoczątkowała i wywarła wielki wpływ na wielu ludzi w temacie czarostwa, okultystki i całego towarzystwa ezoterycznego. Bardzo ciekawy jest też poruszony temat wpływu bóstwa na ludność angielskiej wsi, czy poetów i literaturę, obraz diabła w trakcie procesów o czary i powiązanie z piekłem i demonami. Rogaty Bóg nie jest tylko panem tańca, libacji i seksu. Jest bogiem śmierci i odrodzenia. Nie jest również tylko bóstwem męskim, rogaty nie ma jasno określonej płci czy preferencji seksualnych.

Historia Rogatego Boga nie jest linearna. Nie wiedzie z punktu A do punktu B w sposób łatwy do prześledzenia i logiczny. Zamiast tego przeskakuje z miejsca do miejsca i z jednej epoki do drugiej. Rogaty Bóg taki, jak go dzisiaj rozumiemy, został sklecony z rozmaitych elementów i w cale nie jestem pewien, że pasują one do siebie tak dobrze, jak byśmy chcieli, niemniej po złożeniu tworzą one coś nadzwyczajnego.

Pomijając kwestie przekonań religijnych, czy zainteresowaniem czarostwem, książka ta jest wielce ciekawa pozycją dla żądnych wiedzy czytelników. Bibliografia jaką znajdziemy na końcu lektury jest pełna opisów autora i nie należy do krótkich. Jason Mankey sam zaznaczył, że nigdy jeszcze nie użył tylu odnośników do tekstu. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, tekst nie jest trudny w odbiorze, a różnego rodzaju przedstawione anegdoty z życia autora nadają wyraz bardziej naturalny dla książki, dzięki czemu zaczynamy patrzeć na dzieło pisarza nie jako pozycje naukową a rozmowę na temat Rogatego Boga. Po danej lekturze moja wiedza została mocno uzupełniona, z ciekawością zapoznam się z wymienioną literaturą i przyjrzę się bliżej nazwiskom prekursorów bóstwa.

(współpraca barterowa)

Ćwierkanie ptactwa nadaje rytm mym krokom, niczym zaproszenie do tańca. Promienie słońca lekko otulają moją twarz, to uczucie napawa mnie spokojem i wielką radością, aż mimowolnie kąciki mych ust same się układają do uśmiechu. Czuję błogość. Kładę się na trawie, która tak słodko gilgocze me stopy, są całe mokre od rosy. Odurzający zapach polnych kwiatów działa jak narkotyk...

Rogaty bóg. Historia, mity i praktyki magiczne.

Jego głowę zdobi ogromne poroże, a dłonie niemal opadają pod ciężarem złotych, bogato zdobionych torkwesów. Jest bogiem łowów, panem życia i śmierci, pobudzenia seksualnego, poświęcania, bogactwa i wielu innych aspektów życia, które badacze z lubością mu przypisują, co rusz dopatrując się nowych metafor ukrytych w starych malowidłach.

Jason Mankey wykonał iście mrówczą robotę zbierając w całość informacje, które udało mu się ustalić i pozyskać. Świadczy o tym choćby bogata bibliografia umieszczona na końcu książki i liczne przypisy. Widać, że autor poświęcił sporo czasu na poznanie genezy swojego bóstwa ale także poglądów i wierzeń innych czarownic. Nie była to jednak całkowicie obiektywna kwerenda, autor sam wielokrotnie powtarza, że odrzucił od razu wiele przekonań i teorii, które wydawały mu się nieprawdopodobne a skupił się na tych, które zyskały jego sympatię.

I choć książka wiele stron poświęca genezie Rogatego boga, to nie jest to tylko zbiór zapisów historycznych, to również niejako dziennik prywatnych praktyk magicznych Jasona Mankeya, jego wspomnień i przemyśleń w których wiara i magia walczą o palmę pierwszeństwa.

Autor przeprowadza czytelnika przez szczegółowe teorie dotyczące początków Rogatego boga, by chwilę później zalać go falą swoich przemyśleń lub podzielić się rytuałami mającymi zbliżyć czytelnika do wybranego aspektu bóstwa. Rytuałami, które autor sam praktykuje i przedstawia jako najwłaściwsze.

Pod względem teologicznym nie jestem w stanie ocenić tej książki, każdy ma prawo wierzyć w takiego boga, jaki bliski jest jego sercu. Pod względem merytorycznym, hym... Dużym plusem tej pozycji jest tak jak wspomniałam drobiazgowe przedstawienie genezy Rogatego boga, przedstawienie jego aspektów i ich personifikacji a także, co szczególnie do mnie przemawia umieszczenie w książce odpowiednich ilustracji.

Zaskoczył mnie jednak stosunek autora do samej magii i rytuałów. Z jednej strony cieszy mnie jego otwartość i tolerancja, z drugiej martwi mnie jego brak odpowiedzialności, ponieważ magia powiedzmy sobie metaforycznie, jest jak chemia. Jeśli wymieszasz niewłaściwie, wszystko wybuchnie ci w twarz. Zaś sam autor wykazuje zupełny brak stanowczości w stosunku do proponowanych czytelnikom praktyk, co i rusz sugerując, że można podmieniać „składowe” czy słowa rytuałów, jeśli podane przez niego nam nie pasują…

Podsumowując Rogaty bóg zawiera w sobie sporą dawkę historii i magii. Choć nie podzielam niektórych poglądów autora uważam, że to może być ciekawa lektura uzupełniająca wiedzę, jednak nie jej jedyne źródło. No i z całą pewnością odradzałabym tak niefrasobliwe podejście do magii i rytuałów.

Cernunnos, Pan, Lucyfer… Rogaty bóg ma wiele twarzy, ale gdzie leży prawda? Z tej książki się tego nie dowiecie. Ponieważ każda czarownica ma swój własny jego obraz w sercu i własną teorię jego istnienia. Niemniej jednak, jeśli interesuje was „W co wierzą czarownice” to warto po nią sięgnąć.

*Autor pisząc o czarownicach ma na względzie głównie wiccan, ale - jak sam zaznacza - nie tylko, jego zapiski dotyczą także współczesnego czarostwa oraz czarostwa tradycyjnego i obejmują przede wszystkim tereny Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu

Rogaty bóg. Historia, mity i praktyki magiczne.

Jego głowę zdobi ogromne poroże, a dłonie niemal opadają pod ciężarem złotych, bogato zdobionych torkwesów. Jest bogiem łowów, panem życia i śmierci, pobudzenia seksualnego, poświęcania, bogactwa i wielu innych aspektów życia, które badacze z lubością mu przypisują, co rusz dopatrując się nowych metafor ukrytych w starych...