Groch z kapustą. Nie bardzo wiem, dla kogo jest ta książka?

Dla subkulturowych aktywistów, którzy połknęli metalowy haczyk na jakimś etapie swojego muzycznego rozwoju?

Dla heavy obłąkańców, którzy znaleźli sens i nie wyobrażają sobie życia bez headbangingu w rytm charakterystycznych ryków i gitarowych riffów?

A może dla przypadkowych czytelników, którzy jeszcze nie "skumali tej estetyki, odrzucała ich siła brzmienia i gubią się w gęstwinie dźwięków"?

Pierwsza część książki to szydercze pastwienie się się nad chmurnym i durnym, naiwnym początkiem heavy metalu w Polsce, przeplatane lekko irytującą metaforyką oraz troszeczkę obciachowymi skojarzeniami literackimi i popkulturowymi, ale też doprawione wyraźną nutką subtelnego sentymentu. Potem powierzchowna, szybka jazda i przeskoki z zespołu na zespół, z wytwórni na wytwórnię, z gatunku na gatunek, błyskotliwe żonglowanie terminologią. Wszystko to uzupełnione wątkiem autobiograficznym. Dla każdego jakiś ochłap. Na szczęście ostatnie rozdziały czyta się już bez nerwacji. Autor sięga po głębsze wnioski, czytelnik przywyka do jego specyficznego poczucia humoru, wybacza (wszak Jaro.Slav to metal, ale i polonista) i rozumie ...

Jednego nie można "Skórze..." ująć. Jest wiarygodna emocjonalnie. Wylewa się z niej osobista relacja z, delikatna czułość i przede wszystkim autentyczna miłość do tego szatańskiego zjawiska, jakim jest kultura heavymetalowa. Resztę można pominąć.

Groch z kapustą. Nie bardzo wiem, dla kogo jest ta książka?

Dla subkulturowych aktywistów, którzy połknęli metalowy haczyk na jakimś etapie swojego muzycznego rozwoju?

Dla heavy obłąkańców, którzy znaleźli sens i nie wyobrażają sobie życia bez headbangingu w rytm charakterystycznych ryków i gitarowych riffów?

A może dla przypadkowych czytelników, którzy jeszcze nie...

Wiele obiecywałem sobie po tej książce, być może nawet zbyt wiele, bo co prawda zawiedziony nie jestem, ale czuję niedosyt.

Przede wszystkim odnoszę wrażenie, że jest dość nierówno, autor skacze po tematach i miesza w chronologii. Nie dowiedziałem się niczego nowego ze światka metalowego, o czym bym wcześniej nie słyszał. Szkoda, że nie było bardziej szczegółowo o konflikcie Dziuba-Kat, Kostrzewski-Luczyk, czy choćby o Kmiołku z Trash'em All (też były różne scysje, choćby z Yattering). Ogólnie wykorzystywanie młodych zespołów przez duże labele to też temat wart większej uwagi. Jako fan Lux Occulty liczyłem też na więcej szczegółów i ciekawostek z życia zespołu. Dlaczego "The Mother and the Enemy" brzmi jak brzmi, skąd pomysł na "Kołysanki"? Odnoszę wrażenie jakby Szubrycht nie wiedział do końca czy chce stworzyć kompendium wiedzy o rodzimym metalu, czy bardziej swoją metalową biografię. Jest wszystkiego po trochu i moim zdaniem robi się lekki misz-masz.

W ogólnym rozrachunku jest dobrze, ale liczyłem na coś więcej.

Wiele obiecywałem sobie po tej książce, być może nawet zbyt wiele, bo co prawda zawiedziony nie jestem, ale czuję niedosyt.

Przede wszystkim odnoszę wrażenie, że jest dość nierówno, autor skacze po tematach i miesza w chronologii. Nie dowiedziałem się niczego nowego ze światka metalowego, o czym bym wcześniej nie słyszał. Szkoda, że nie było bardziej szczegółowo o...

Szubrycht jest ciekawszy kiedy przywołuje historie z czasów młodości, niż jak tlumaczy czym jest np. wall of death. Niemniej pozycja obowiązkowa dla fanów gitarowego grania. Ukłony dla autora za obszerną wiedzę. Z chęcią sięgnę po biografię Vadera.

Szubrycht jest ciekawszy kiedy przywołuje historie z czasów młodości, niż jak tlumaczy czym jest np. wall of death. Niemniej pozycja obowiązkowa dla fanów gitarowego grania. Ukłony dla autora za obszerną wiedzę. Z chęcią sięgnę po biografię Vadera.

Może kiedyś do niej wrócę. Znudziła mnie, gdzieś tak mniej w ięcej w połowie.

Może kiedyś do niej wrócę. Znudziła mnie, gdzieś tak mniej w ięcej w połowie.

Książka która w zasadzie składa się z dwóch części, z pamiętnika kombatanta płynnie przechodzimy w "Metal dla opornych" przy czym to pierwsza część książki jest dużo, dużo lepsza. Dla tych którzy latali w glanach (autor wspomniał o rumunkach i opinaczach ale zapomniał o bardzo popularnych w tamtych latach angielkach ;) na przełomie 80/90 to pozycja obowiązkowa. Na minus trochę sucharów w stylu GazWyb-u i brak zdjęć, aż prosiło się okrasić ten tekst fotkami.

Książka która w zasadzie składa się z dwóch części, z pamiętnika kombatanta płynnie przechodzimy w "Metal dla opornych" przy czym to pierwsza część książki jest dużo, dużo lepsza. Dla tych którzy latali w glanach (autor wspomniał o rumunkach i opinaczach ale zapomniał o bardzo popularnych w tamtych latach angielkach ;) na przełomie 80/90 to pozycja obowiązkowa. Na minus...

Ech, podróż sentymentalna do czasów nie tak dawno minionych, a jednak dziwnie odległych.
Od razu zaznaczyć trzeba, że "Skóra i ćwieki na wieki" nie do końca będzie pasować obeznanemu w tematyce metalowi (czy czynnemu, czy "w stanie spoczynku"),bo on tę wiedzę ma od dawna. Jeśli ktoś by po nią sięgnął tylko przez wzgląd na zawarte w niej informacje, to dobrze by był to naturszczyk, lub ktoś z metalem nie związany wcale.
Dużo miejsca zajmuje opowiedzenie historii polskiego metalu z perspektywy małoletnich czasów autora- mała mieścina ze śladową komunikacją, dogorywająca komuna, informacje o zespołach zdobywane tytanicznym wysiłkiem, lub cwaniackim kombinowaniem. To mi się podobało, nawet jeśli podobne rzeczy czytałem w biografiach Vader i Behemoth- o zinach, tape-tradingu, setkach listów pomiędzy fanami z różnych części świata. Chylę czoła przed każdym kto w tych siermiężnych czasach próbował coś wyszarpnąć z Zachodu, lub stworzyć coś swojego. Zwłaszcza gdy, tak jak u autora, okoliczne warunki stanowiły dodatkowe utrudnienie. Jako człowiek wychowany na osiedlu dresiarzy i patologii dosyć dobrze wiem, że małolat zafascynowany metalem może mieć pod górkę.
Co mi się podobało mniej, to czasem wątki opracowane po łebkach- często łapałem się na myśli "co, już?" gdy autor bardzo płynnie, bez śladu przerwy, rozwija kolejny temat. Ale, tak jak wyżej pisałem: dla "normalnych" ludzi będzie wystarczająco, dla tych mniej normalnych- nie.
Ale, ale! Wracam do plusów, bo te wychodzą na pierwszy plan: Szubrycht pisze po prostu świetnie. Bez egzaltacji, nostalgicznego chlipania, bardzo płynnie i lekko, często w formie... gawędy! Humor (ok, tu trzeba specyficznego gustu) wylewa się z każdej strony, niczym bełkot z wokalisty zespołu Gutalax. Co poczytuje za duży plus, to skompresowanie tego do zaledwie 320 stron- autor nie starał się zrobić z tego jakiejś kobyły, kompendium wiedzy. To ma być piguła wepchnięta w otwartą japę czytelnika.
Ech, włos na głowie przerzedzony, nie ma czym machać pod sceną, a jednak ta książka sprawiła, że po raz pierwszy od kilku lat zachciało mi się znów pójść na koncert, zostawić okulary na barze i pójść w pogo.
Czyli sentyment działa?

Cdn.

Ech, podróż sentymentalna do czasów nie tak dawno minionych, a jednak dziwnie odległych.
Od razu zaznaczyć trzeba, że "Skóra i ćwieki na wieki" nie do końca będzie pasować obeznanemu w tematyce metalowi (czy czynnemu, czy "w stanie spoczynku"),bo on tę wiedzę ma od dawna. Jeśli ktoś by po nią sięgnął tylko przez wzgląd na zawarte w niej informacje, to dobrze by był to...

Bardzo sympatyczne "drogi pamiętniczku".

Bardzo sympatyczne "drogi pamiętniczku".

Kompendium wiedzy o metalu dla normików chyba jeszcze do tej pory nie było. No to już jest!

Świetnie napisana, z dużą dozą humoru, wszystkie najważniejsze momenty w historii gatunku w Polsce i na świecie są starannie omówione. Dodatkowym atutem jest fakt, że Jarek to nie tylko fan, ale również muzyk, który w kształtowaniu się sceny metalowej w Polsce brał czynny udział ("My Guardian Anger" jego macierzystej formacji Lux Occulta to dla mnie jeden z najlepszych albumów w historii rodzimego hałasu),co urozmaica treść w postaci wplecionych osobistych doświadczeń i zabawnych anegdot. A ogromne dziennikarskie i redaktorskie doświadczenie autora sprawia, że czyta się to z ogromną przyjemnością.

Fani metalu raczej znają w większości te historie, ale jestem pewien, że też będą się bardzo dobrze bawić, jak i ja się bawiłem. Serdecznie polecam!

Kompendium wiedzy o metalu dla normików chyba jeszcze do tej pory nie było. No to już jest!

Świetnie napisana, z dużą dozą humoru, wszystkie najważniejsze momenty w historii gatunku w Polsce i na świecie są starannie omówione. Dodatkowym atutem jest fakt, że Jarek to nie tylko fan, ale również muzyk, który w kształtowaniu się sceny metalowej w Polsce brał czynny udział...

Jako wierny fan metalu urodzony w latach '70 odbyłem sentymentalną podróż do lat młodości. Tak było, słowo w słowo, tak było. I mimo 50-tki na karku metalowi jestem ciągle wierny - skóra i ćwieki na wieki \m/

Jako wierny fan metalu urodzony w latach '70 odbyłem sentymentalną podróż do lat młodości. Tak było, słowo w słowo, tak było. I mimo 50-tki na karku metalowi jestem ciągle wierny - skóra i ćwieki na wieki \m/

Żyjąc w tamtych czasach z sentymentem czytałem wspomnienia autora.Mieszkając jednak w inny regionie Polski,bezdyskusyjnie stwierdzam że kultura metalowa w moich stronach jednak różniła się jednak od tej opisywanej(pewni każde miasto,miasteczko miało swój koloryt).I jak dla mnie za dużo wycieczek w opisie zagranicznych kapel.

Żyjąc w tamtych czasach z sentymentem czytałem wspomnienia autora.Mieszkając jednak w inny regionie Polski,bezdyskusyjnie stwierdzam że kultura metalowa w moich stronach jednak różniła się jednak od tej opisywanej(pewni każde miasto,miasteczko miało swój koloryt).I jak dla mnie za dużo wycieczek w opisie zagranicznych kapel.