Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie, właśnie. Po to właśnie zostali wymyśleni Czesi. Żeby wprowadzać Polaków w dobry nastrój.
Mariusz Szczygieł jak nikt inny potrafi dostrzec tę subtelną osobliwość naszych południowych sąsiadów i lekkim piórem przydać blasku niezwykle wartościowej, przepięknej a jednocześnie jakże nam bliskiej kulturze czeskiej.

Właśnie, właśnie. Po to właśnie zostali wymyśleni Czesi. Żeby wprowadzać Polaków w dobry nastrój.
Mariusz Szczygieł jak nikt inny potrafi dostrzec tę subtelną osobliwość naszych południowych sąsiadów i lekkim piórem przydać blasku niezwykle wartościowej, przepięknej a jednocześnie jakże nam bliskiej kulturze czeskiej.

"Internat" nie jest pozycją wybitną. Temat wojenny, ujęty w naturalistyczną manierę, ani nie szokuje, ani nie skłania do refleksji. Narracja jest nierówna. Złość, żołnierskie teksty i smród przeplatają się z wątkami onirycznymi i retrospekcjami. Świat jest zepsuty, śnieg brudny, ludzie zmęczeni, nieufni, brzydcy i niesympatyczni, psy wygłodzone i chore, dialogi krótkie, urwane. I to wszystko jakieś nijakie.

Z drugiej strony jest to książka wiarygodna psychologicznie, z symbolicznym, łatwym do odczytania zakończeniem i gorzko zarysowaną metaforą zaangażowania Zachodu w konflikt/wojnę na pograniczu ukraińsko-rosyjskim :

– Nie obrażaj się – mówi Peter i jakoś nieumiejętnie podaje Paszce swoją zmarzniętą dłoń. Paszka ściska ją swoją. Stoją, nie wiedząc, co robić. Peter równie nieumiejętnie wyciąga swoją dłoń z tej Paszy, chowa ręce w kieszeniach.
– Myślisz może, że jestem palantem – mówi. – Nie myśl tak. Ty przecież nic o mnie nie wiesz. Dobrze?
– Dobrze – zgadza się Paszka i uśmiecha się.
Ale o palancie nie zaprzecza.
– Co ty z nim tak? – pytam Paszki, kiedy odchodzimy.
– A jak mam z nim? – dziwi się Paszka. – Jego naprawdę nikt nie interesuje. I my go nie interesujemy. On wyjedzie, my zostaniemy. I to wszystko.

Jeżeli komuś mało wojny stamtąd w telewizji i Internecie, może czytać ...

"Internat" nie jest pozycją wybitną. Temat wojenny, ujęty w naturalistyczną manierę, ani nie szokuje, ani nie skłania do refleksji. Narracja jest nierówna. Złość, żołnierskie teksty i smród przeplatają się z wątkami onirycznymi i retrospekcjami. Świat jest zepsuty, śnieg brudny, ludzie zmęczeni, nieufni, brzydcy i niesympatyczni, psy wygłodzone i chore, dialogi krótkie,...

Książka gdzieś-kiedyś pominięta i zapomniana. Niechwalona. Nienagradzana. A szkoda.

Odkurzenie starego, czyli młodszego Stasiuka było niezwykle odżywcze. "Dojczland" to książka, która sprawia wrażenie bycia napisaną na kolanie, trochę nonszalancko, trochę brawurowo, trochę na poważnie, trochę pod wpływem, lekko i dowcipnie. Zawiera zapis ulotnych spostrzeżeń oraz wspomnień i głębszych refleksji, pojawiających się w stanach sytego znudzenia, pomiędzy kolejnymi spotkaniami autorskimi. Autor nie broni się przed napadami podziwu i zauroczenia, narodowym kompleksem, stereotypami i uprzedzeniami, poczuciem zazdrości, a nawet mściwej zawiści. Pozwala im zaistnieć i odpłynąć ...

Książka gdzieś-kiedyś pominięta i zapomniana. Niechwalona. Nienagradzana. A szkoda.

Odkurzenie starego, czyli młodszego Stasiuka było niezwykle odżywcze. "Dojczland" to książka, która sprawia wrażenie bycia napisaną na kolanie, trochę nonszalancko, trochę brawurowo, trochę na poważnie, trochę pod wpływem, lekko i dowcipnie. Zawiera zapis ulotnych spostrzeżeń oraz...