Koontz albo potrafi wprawić mnie w zachwyt i oczarowanie, albo zupełnie mnie rozczarowuje... Niestety, tym razem czuję się bardzo zawiedziona - mimo nieźle zapowiadającego się początku.

Ten początek rzeczywiście mnie zaintrygował - Susan budzi się w szpitalu, okazuje się, że miała wypadek i trzy tygodnie pozostawała w stanie śpiączki. Po wybudzeniu pamięta niewiele ze swojego życia, powoli jednak odzyskuje pamięć. Z wyjątkiem jednej rzeczy - swojej pracy. Ten aspekt jej przeszłości jest dla niej całkowitą niewiadomą...

Mimo tej luki w pamięci wszystko wydaje się być w porządku - lekarze i pielęgniarki są bardzo życzliwi i wspierają Susan w każdej sprawie. Nagle jednak zaczyna widywać osoby ze swojej przeszłości, z koszmaru, który kiedyś przeżyła. I sama nie wie: ma halucynacje? A może oni są zupełnie prawdziwi?

Pomysł bardzo mi się spodobał, to wszystko, co przydarzało się Susan, rzeczywiście budziło lęk i grozę jak w najprawdziwszym horrorze. Byłam bardzo ciekawa, co autor z tym zrobi... Niestety - zrobił coś, co kompletnie mnie rozczarowało. Rozwiązanie zagadki okazało się czymś zupełnie innym, niż się spodziewałam. Pomyślicie pewnie: to przecież dobrze, że jest zaskoczenie. Niestety, to akurat było niemiłe zaskoczenie - zakończenie okazało się dla mnie nudne, naciągane i wydumane. I zupełnie mi nie pasowało do całości, i zepsuło całkiem niezłą powieść.

Nie chcę jednak nikogo zniechęcać do jej przeczytania - może akurat Wam się spodoba?

Koontz albo potrafi wprawić mnie w zachwyt i oczarowanie, albo zupełnie mnie rozczarowuje... Niestety, tym razem czuję się bardzo zawiedziona - mimo nieźle zapowiadającego się początku.

Ten początek rzeczywiście mnie zaintrygował - Susan budzi się w szpitalu, okazuje się, że miała wypadek i trzy tygodnie pozostawała w stanie śpiączki. Po wybudzeniu pamięta niewiele ze...