Całkiem inne spojrzenie na II wojnę światową i na jej koszty. Nieczęsto, a naprawdę bardzo rzadko można usłyszeć, że minione czasy to nie powód do podziwu i dumy narodowej. Bo czyż można czuć dumę, gdy podczas tylko jednego Powstania Warszawskiego życie straciło tak wielu i to wbrew swojej woli? A to nie jedyne wydarzenie w naszej historii! Uważam, że tak często używane ostatnio hasło "Cześć i chwała bohaterom" należy się tym, którzy mówią o prawdziwych uczuciach bezpośrednich uczestników wojennych wydarzeń, a nie osobom, które tak lekko szafowały życiem tysięcy ludzi.

Całkiem inne spojrzenie na II wojnę światową i na jej koszty. Nieczęsto, a naprawdę bardzo rzadko można usłyszeć, że minione czasy to nie powód do podziwu i dumy narodowej. Bo czyż można czuć dumę, gdy podczas tylko jednego Powstania Warszawskiego życie straciło tak wielu i to wbrew swojej woli? A to nie jedyne wydarzenie w naszej historii! Uważam, że tak często używane...

Znajdziemy tu wspomnienia osób, które przetrwały wojnę. Większość z tych wspomnień jest jednak przedstawiona dosyć pobieżnie, nie mogłam także oprzeć się wrażeniu, że zbieranie takich dowodów u jesieni życia bohaterów jest mocno zniekształcone i mgliste z racji zniekształcenia pamięci po latach. Najważniejszą częścią książki jest ostatnia rozmowa z ekspertką od traum pourazowych, która zwraca uwagę na powszechność tego syndromu w polskim społeczeństwie, a także właśnie na reakcję obronną organizmu w postaci wypaczenia wspomnień.

Znajdziemy tu wspomnienia osób, które przetrwały wojnę. Większość z tych wspomnień jest jednak przedstawiona dosyć pobieżnie, nie mogłam także oprzeć się wrażeniu, że zbieranie takich dowodów u jesieni życia bohaterów jest mocno zniekształcone i mgliste z racji zniekształcenia pamięci po latach. Najważniejszą częścią książki jest ostatnia rozmowa z ekspertką od traum...

Niezwykle ciekawa książka z dwóch powodów. Pierwszy, są tu spisane naprawdę jedne z ostatnich świadectw ludzi, którzy przetrwali wojnę (to słowo właściwe). Drugi, wreszcie można poznać prawdziwe relacje i oceny, lat wojny z najeźdźcami z zachodu i wschodu oraz ich okupacji. Potwierdza moją tezę, że przez dziesiątki lat karmieni byliśmy mitami o niezłomnych obrońcach bez skazy. Rzucającymi się na wroga z granatem, plujących mu w twarz z okrzykiem "Niech żyje wolna Polska". Ludzie ci, często bardzo ciężko doświadczeni przez getto, obóz koncentracyjny, walkę w powstaniu lub partyzantce często krytycznie odnoszą się do naszego wyimaginowanego obrazu tych życia w tych czasach. Zwłaszcza do tego co prawicowi politycy wyprawiają z tzw. polityką historyczną i zakłamywaniem faktów. Przykładem tego jest trzeźwa ocena "cichociemnego" Aleksandra Tarnowskiego krytycznie odnoszącego się do kadry oficerskiej pozostałej pod niemiecką okupacją, do jej słabego wyszkolenia, nieznajomości ówczesnych realiów wojny. A to właśnie oni decydowali o wdrożeniu planu Burza. W pamięć zapadły mi historie Ady Willenberg (Żydówki) i Otta Tuszyńskiego (Niemca) oboje jako dzieci mieli kontakt z Polakami tymi empatycznymi jak i tymi, którzy chcieli ich zguby. Oboje żyjąc z nami, a jednak (ze względu na swoje pochodzenie i doświadczenia) będąc trochę z boku jednoznacznie obstają za Polakami (nie koniecznie za polskością). Krytycznie odnosząc się do niektórych poczynań swoich współbraci. Wszystkie te wspomnienia, rozmowy pokazują, że z wiekiem nabieramy krytycyzmu i zdrowego dystansu do historii tej dużej a głównie tej małej, której jesteśmy świadkami. Dlatego chwała pani Magdalenie Rigamontti za te zapiski. Zwłaszcza, że część z tych osób nie ma już wśród nas. Również dlatego, że nam samym ciężko było pytać bliskich (doświadczyła tego autorka) o ich doświadczenia z II wojny światowej, a teraz nie ma komu zadać tych pytań.

Niezwykle ciekawa książka z dwóch powodów. Pierwszy, są tu spisane naprawdę jedne z ostatnich świadectw ludzi, którzy przetrwali wojnę (to słowo właściwe). Drugi, wreszcie można poznać prawdziwe relacje i oceny, lat wojny z najeźdźcami z zachodu i wschodu oraz ich okupacji. Potwierdza moją tezę, że przez dziesiątki lat karmieni byliśmy mitami o niezłomnych obrońcach bez...

Ciężka. Ale bardzo ciekawa. Polecam.

Ciężka. Ale bardzo ciekawa. Polecam.

Potrzebujemy takich książek. Świadkowie historii odchodzą po kolei, a tak wielu chce napisać historię od nowa. Bardzo ważna lektura, szczególnie w obliczu toczącej się wojny w Ukrainie. Wojna jest zła, jest zawsze tragedią milionów ludzi. Bolała mnie dosłownie dusza, kiedy to czytałam.

Potrzebujemy takich książek. Świadkowie historii odchodzą po kolei, a tak wielu chce napisać historię od nowa. Bardzo ważna lektura, szczególnie w obliczu toczącej się wojny w Ukrainie. Wojna jest zła, jest zawsze tragedią milionów ludzi. Bolała mnie dosłownie dusza, kiedy to czytałam.

Tytuł książki sugeruje, że będą to wspomnienia kontrowersyjne wobec współcześnie obowiązującej wykładni historii polski. Zaledwie kilka wywiadów spełnia te kryteria. Reszta jest po prostu opowieściami z czasów wojny.

Tytuł książki sugeruje, że będą to wspomnienia kontrowersyjne wobec współcześnie obowiązującej wykładni historii polski. Zaledwie kilka wywiadów spełnia te kryteria. Reszta jest po prostu opowieściami z czasów wojny.

Ponad 83 lata temu Niemcy napadły na Polskę. Data 1 września 1939 roku zapisała się w dziejach ludzkości jako wybuch najstraszliwszego konfliktu zbrojnego. Kolejny raz wkroczyliśmy w miesiąc przypominający o kruchości pokoju oraz łatwości, z jaką można obalić istniejący porządek rzeczy. W tym wyjątkowym okresie czytanie książek na temat II wojny światowej wydaje się pełniejsze, bardziej angażujące. Podobne odczucia towarzyszyły mi podczas lektury książki Magdaleny Rigamonti, która nie jest siermiężnym opracowaniem na temat jednego lub kilku fragmentów historii albo, co gorsza, zbiorczą statystyką poległych i ocalałych. Załączona książka zawiera rozmowy autorki ze świadkami zbrojnego bestialstwa. Wszystkie opublikowano w prasie. Rozmówczynie i rozmówcy Magdaleny Rigamonti dają świadectwo prawdzie o przeszłości, a ta odbiega od współcześnie lansowanych obrazów wojny, z jakimi spotkać się można w środkach masowego przekazu. Okupacja ma wiele twarzy i historii, jest wielowymiarowa, nie poddaje się konkretnej ocenie moralnej. W słowach ocalałych jedno cierpienie nie przeważa nad innym. Zobojętnienie na śmierć nie powinno oburzać, lecz skłaniać do refleksji nad istotą życia w czasach nieustannej walki o przeżycie. Krew na rękach III Rzeszy i Związku Radzieckiego nie oburza tak bardzo jak wspomnienie o pojedynczych Rosjanach czy Niemcach, którzy w pamięci rozmówczyń oraz rozmówców autorki zachowali odruchy człowieczeństwa. Mianownikiem ich opowieści o przeszłości jest niewyobrażalne cierpienie Polek i Polaków, o czym wciąż się zapomina przy rozliczeniu wojny. Magdalena Rigamonti oddaje głos właściwym osobom. Utrwala pamięć, przekazuje ją dalej. Nikomu niczego nie narzuca, zachęca do wysłuchania zagłuszonych historii o różnych obliczach wojny. Ilu ocalałych, tyle najróżniejszych obrazów z przeszłości, a każde z nich jest przejmujące i prawdziwe.

Ponad 83 lata temu Niemcy napadły na Polskę. Data 1 września 1939 roku zapisała się w dziejach ludzkości jako wybuch najstraszliwszego konfliktu zbrojnego. Kolejny raz wkroczyliśmy w miesiąc przypominający o kruchości pokoju oraz łatwości, z jaką można obalić istniejący porządek rzeczy. W tym wyjątkowym okresie czytanie książek na temat II wojny światowej wydaje się...

Świetny zbiór wywiadów z ludźmi ocalałymi z piekła II Wojny Światowej. Wywiady czyta się z dużym zainteresowaniem. Rigamonti nie ucieka od trudnych pytań, więc wywiady są naprawdę mocne. Zdecydowanie warto!

Świetny zbiór wywiadów z ludźmi ocalałymi z piekła II Wojny Światowej. Wywiady czyta się z dużym zainteresowaniem. Rigamonti nie ucieka od trudnych pytań, więc wywiady są naprawdę mocne. Zdecydowanie warto!

Jak dla mnie jest to książka, o której powinno dowiedzieć się zdecydowanie więcej osób.

Jest to zbiór rozmów, jakie przeprowadziła autorka z osobami, których dotknęła wojna.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak nikłą miałam wiedzę, w niektórych kwestiach, mimo iż ukończyłam studia, które dają mi uprawnienia do nauczania historii w szkole.
O niektórych tematach zawartych w tej książce trudno mi pisać, bo jak każdy mam pewne wyobrażenie o wojnie, ba, mam określoną historię rodzinną, która mnie ukształtowała. Jestem przekonana, że “Niewygodni” byliby inaczej odebrani przez każdego z mieszkańców różnych regionów Polski. Natomiast historie zawarte w książce zmuszają do ponownego zastanowienia się nad tym, jak postrzegamy niektóre zagadnienia związane z wojną.

Uważam, że to obowiązkowa lektura dla wszystkich studentów historii i osób, które chcą spojrzeć na ten temat z innej perspektywy.

Jak dla mnie jest to książka, o której powinno dowiedzieć się zdecydowanie więcej osób.

Jest to zbiór rozmów, jakie przeprowadziła autorka z osobami, których dotknęła wojna.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak nikłą miałam wiedzę, w niektórych kwestiach, mimo iż ukończyłam studia, które dają mi uprawnienia do nauczania historii w szkole.
O niektórych tematach...

... Przebaczyć to nie znaczy zapomnieć...

"Niewygodni " to zbiór wywiadów z osobami, które przeżyły piekło wojny i nie boją się o tym mówić na głos.
Nie zawsze byli odważni, nie zawsze chcieli poruszać temat tego okresu w ich życiu, ale w dobie tego co się dzieje, jak ludzie są manipulowani, a prawda zakłamywana chcą o tym mówić i mówią.
To ostatnie żywe świadectwo tego co miało miejsce i nie możemy o tym zapomnieć.
To historia Żydówki ukrywanej przez polską rodzinę, Polaka niemieckiego pochodzenia zafascynowanego niemiecką ideologią, fotografa, człowieka, który ujawnił prawdę o grobach katyńskich, o sybiraku, o uczestniku powstaną warszawskiego i o tym z czym do dnia dzisiejszego muszą się mierzyć.
O traumie, która w nich była i będzie już do końca.
Tak niewielu zostało świadków tamtych wydarzeń korzystajmy z ich wspomnień, uczmy się prawdziwego obrazu tego co wtedy się działo i jak wyglądało ludzkie życie. Każdy dzień w strachu, głodzie i obawie czy uda się przeżyć następny dzień.
W nich tkwi prawda...Korzystajcie

... Przebaczyć to nie znaczy zapomnieć...

"Niewygodni " to zbiór wywiadów z osobami, które przeżyły piekło wojny i nie boją się o tym mówić na głos.
Nie zawsze byli odważni, nie zawsze chcieli poruszać temat tego okresu w ich życiu, ale w dobie tego co się dzieje, jak ludzie są manipulowani, a prawda zakłamywana chcą o tym mówić i mówią.
To ostatnie żywe świadectwo tego co...