Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może nie byłam targetem tej książki, więc ocenię ją neutralnie. Najlepiej wyszło zakończenie. Nie jest to zła książka jest przeciętna. Bohaterowie bez większego wyrazu, główny wątek nieco spłycony. Trochę powtórzeń. Nie chciałabym żyć w świecie przedstawionym przez autorkę, za żadne skarby świata.

Być może nie byłam targetem tej książki, więc ocenię ją neutralnie. Najlepiej wyszło zakończenie. Nie jest to zła książka jest przeciętna. Bohaterowie bez większego wyrazu, główny wątek nieco spłycony. Trochę powtórzeń. Nie chciałabym żyć w świecie przedstawionym przez autorkę, za żadne s...

Rozwiń

Zwiń

Bez streszczonka, bo po przeczytaniu mojej recki stwierdziłam, że ujęłam w niej to co powinno być tu.

Fabuła jest zgrabnie prowadzona od samego początku do samego końca. Mamy trzy główne rozdziały a w tych rozdziałach mamy trzech głównych uczestników; Hannah, Meg i Cartera. Trzy historie w trzech różnych miejscach, w których trwa walka o przetrwanie. Akcja jest jak najbardziej okej. Wszystko dzieje się stopniowo, ale nie w ślimaczym tempie.

Nie będę się rozpisywać o bohaterach, bo chodzi oto, że oni są spoiwem całej fabuły a mianowicie jeden bohater. Mogę jedynie napisać, że są interesujący.
Część z Carterem to odosobniony azyl. Część z Hanną to rozbity autokar, a z kolei Meg utknęła w górskiej kolejce liniowej. Jest jednak więcej bohaterów prócz tej trójki. Wszyscy, bez wyjątku będą eliminowani, nie tylko przez panujący wirus, który zagraża ludzkości.

Klimat Debitu jest mroźny, „ciasny”, odosobniony. Czuć obecność mrocznej natury, matki natury i natury człowieka. Tajemniczość bohaterów, ich cele, te wszystkie niedopowiedzenia, nadały książce tego czegoś. W połowie, pomyślałam że autorka odpłynęła aż za bardzo, bo jak niby chce połączyć wszystko w całość? Otóż pani Tudor zrobiła pewien mały „psikus”. Autorka mąci w kotle i wychodzi z tego niezła mikstura. Styl pisania autorki, język okej.

Nie jest to typowy thriller. Dla mnie, podkreślam dla mnie jest to thriller z elementami postapo. Mamy w niej pewnego wirusa i to jak to oddziałuje na ludzi i byłych już ludzi, ale o dziwo nie ma tego dużo.
Jest też trochę czarnego humoru.

Krediarza uważam za fatalną lekturę, to była mordęga.
Debit to jej przeciwieństwo, Debit to układanka i jestem miło zaskoczona, że tak to się potoczyło.
Czy Wam się spodoba? Ciężko jest mi stwierdzić czy wejdziecie w ten klimat. To jest książka „musisz przeczytać by obrać stronę”.

✨Współpraca recenzencka
Dziękuję #wydawnictwoczarnaowca oraz pani Bognie za książkę do recenzji. 🫶🏻✨

Bez streszczonka, bo po przeczytaniu mojej recki stwierdziłam, że ujęłam w niej to co powinno być tu.

Fabuła jest zgrabnie prowadzona od samego początku do samego końca. Mamy trzy główne rozdziały a w tych rozdziałach mamy trzech głównych uczestników; Hannah, Meg i Cartera. Trzy historie...

Rozwiń

Zwiń

Dom pożądania to książka, która posiada fabułę, ale tej fabuły nie posiada. Przez ponad 100 stron Marion wybiera się do Domu pożądania a później w nim ląduje i poznaje jego wnętrze i inne krwiopanny. Tyle.
Akcja jest bardzo, ale to bardzo toporna i jeśli ktoś przetrwa ponad 100 stron to lepiej i tak nie będzie, gdzieś pod koniec jest ciutkę lepiej.

Marion to bardzo naiwna bohaterka, dziecinna. Inni bohaterowie są też nijacy, tacy meh. Nawet postać Lisavet jest nijaka, zwykła manipulatorka.
Książka to głównie opisy jedzenia, domu.

Nie jest strasznie, nie jest mrocznie, nie będziecie mieli żadnej gęsiej skórki. Jest upust krwi, ale bez żadnych drastycznych scen, także nie liczcie na grozę.
Jedynie klimat książki jest w miarę ok.

Ostatnie sceny to tani film sensacyjny, śmiechu warte. Przynajmniej się pośmiałam. 😆
Liczyłam na coś totalnie innego, ale że dostanę tak nijaką książkę to tego się zupełnie nie spodziewałam.

Napiszę tylko tyle, ten kto umieścił Dom pożądania jako horror powinien mieć specjalnie miejsce wiecie gdzie. Dla mnie to nawet nie jest powieść gotycka czy tam gotycki horror (chyba, że ktoś liczył nieliczne opisy domu, romans). Ale to nie mianuje u mnie książki jako horror, bez przesady.
Zresztą co ja się tam znam, czytajcie sprawdzajcie sami. ♥️🖤

Dom pożądania to książka, która posiada fabułę, ale tej fabuły nie posiada. Przez ponad 100 stron Marion wybiera się do Domu pożądania a później w nim ląduje i poznaje jego wnętrze i inne krwiopanny. Tyle.
Akcja jest bardzo, ale to bardzo toporna i jeśli ktoś przetrwa ponad 100 stron to l...

Rozwiń

Zwiń