Recenzja pojawiła się na blogu: https://naszerecenzje.wordpress.com/2022/11/03/pielegniarka-j-a-corrigan/

Od dłuższego czasu strasznie ciągnie mnie do thrillerów. Gdy tylko trafię na dobry, niemal znikam z tego świata na parę godzin i przenikam do uniwersum stworzonego przez autora, pełnego kłamstw, intryg i niedopowiedzeń. Liczy się dla mnie to, aby książka wciągała i aby jej zakończenie wręcz wbiło mnie w fotel. Nie dbam o świetnie wykreowane postacie czy piękne opisy. Czy „Pielęgniarka” sprostała moim niezbyt wygórowanym oczekiwaniom?

Rose Marlowe zostaje oskarżona o morderstwo pacjenta, którym się opiekowała. Szybko przyznaje się do winy i ma spędzić najbliższe dwadzieścia lat w więzieniu. Theo Hazel — były dziennikarz, a obecnie ledwo wiążący koniec z końcem pisarz, decyduje się na spotkanie z nią. Chce opisać historię Rose, wydać powieść i wreszcie pozbyć się długów. W trakcie rozmów ze skazaną Theo zaczyna widzieć coraz więcej nieścisłości w tej sprawie. Zaczyna wątpić w winę Rose, a nawet odczuwać do niej sympatię. Czy tytułowa pielęgniarka zabiła Abe’a? W jaki sposób była powiązana z ofiarą?

„Pielęgniarka” jest podzielona na dwa plany czasowe. Jeden z nich to spotkania Rose i Theo w więzieniu. Ta część powieści akurat nieco mniej mi się podobała. O ile uwielbiam książki z motywem więziennym, ostatnio zbyt często nieświadomie na niego trafiam i przez to nieco przejadł mi się ten temat. Sama Rose z czasów obecnych również nie zdobyła mojej sympatii. Nie rozumiałam i nadal nie rozumiem jej postępowania, uważam, że działała nielogicznie. Z jednej strony była pogodzona ze swoim losem, niemalże cieszyła się z przybycia do więzienia i nie chciała, by ktokolwiek poznał prawdę na temat śmierci Abe’a, a z drugiej zaś zdecydowała się wyjawić wszystko Theo i sama stwierdziła, że potrzebuje jego pomocy. Zdecydowanie bardziej polubiłam Rose z 1991 roku, a zatem tę, pojawiającą się na drugim planie czasowym. Była to dużo bardziej interesująca i zróżnicowana historia. Również Rose wydawała się być bardziej prawdziwa i ludzka. Potrafiłam utożsamić się z jej problemami, współczułam jej i cieszyłam się jej szczęściem.

„Pielęgniarka” zaintrygowała mnie swoim opisem i tytułem. Skoro miała to być historia o „sumiennej pielęgniarce i kochającej żonie” spodziewałam się jednak nieco więcej szczegółów jeżeli chodzi o pracę i życie Rose. Poza sceną śmierci Abe’a nic takiego nie ma miejsca. Czytelnik dowiaduje się, że Rose studiowała medycynę, ba, nawet towarzyszy jej w nauce i w zajęciach na uczelni. Sam wątek pielęgniarstwa został natomiast szokująco zaniedbany. Po prostu Rose zajęła się pielęgniarstwem, bo właściwie nie miała innego wyjścia, ale czy była sumienną pielęgniarką? Tego nawet nie wiadomo. Spodziewałam się jakiegokolwiek wprowadzenia do tej historii, ukazania, że Rose pomagała ludziom i nie mogłaby popełnić jakiejkolwiek zbrodni, a zwłaszcza na własnym pacjencie. Kolejna sprawa to kwestia „kochającej żony”. Być może czytałam nieuważnie, ale nie kojarzę żadnego fragmentu jak w ogóle doszło do tego ślubu, ani czy para była razem szczęśliwa.

Upraszczając moje własne słowa mogę stwierdzić, że czytam thrillery dla… zakończeń. Jak pod tym względem wypadła „Pielęgniarka”? Owszem, zakończenie było dla mnie zaskoczeniem, ale czy czegoś takiego oczekiwałam? Nie do końca. Uważam, że pod niektórymi aspektami fabuła została niepotrzebnie skomplikowana. Również obecność kilku z bohaterów była moim zdaniem zbędna. Nie zawsze im bardziej coś się skomplikuje tym lepsze będzie. Z drugiej strony w „Pielęgniarce” było coś, co udało mi się przewidzieć, co w przypadku thrillera jest raczej wadą. Jak zatem oceniam książkę Corrigan? Dobra, ale czytałam lepsze.

Czego jednak nie należy odmówić „Pielęgniarce” to szybkość akcji, Nie ma w niej monotonnych fragmentów, zbędnych opisów czy wydarzeń. Przez to też sama lektura jest łatwa i szybka. Przy odrobinie wolnego czasu jest się w stanie przeczytać powieść Corrigan za jednym podejściem.

„Pielęgniarka” to dobra, choć nie niepozbawiona wad powieść. Fakt, fabuła była momentami przesadzona, ale na dobrą sprawę wolę to, niż nudę. Sama lektura również była przyjemna. Gdy tylko odłożyłam książkę na stół kusiło mnie, by ponownie wziąć ją do ręki i przeczytać jeszcze parę stron. Wiem, że nie każdy będzie zachwycony książką Corrigan, ale warto dać jej szansę. Bardzo niewiele brakuje jej do ideału.

Recenzja pojawiła się na blogu: https://naszerecenzje.wordpress.com/2022/11/03/pielegniarka-j-a-corrigan/

Od dłuższego czasu strasznie ciągnie mnie do thrillerów. Gdy tylko trafię na dobry, niemal znikam z tego świata na parę godzin i przenikam do uniwersum stworzonego przez autora, pełnego kłamstw, intryg i niedopowiedzeń. Liczy się dla mnie to, aby książka wciągała i aby...

Książkę poleciła mi przyjaciółka. Ogólnie wg mnie najbardziej pokrzywdzony w tej książce jest Miles. On zapłacił najwyższą cenę, a główna bohaterka nie potrafi za nic wziąć odpowiedzialnośći.

Książkę poleciła mi przyjaciółka. Ogólnie wg mnie najbardziej pokrzywdzony w tej książce jest Miles. On zapłacił najwyższą cenę, a główna bohaterka nie potrafi za nic wziąć odpowiedzialnośći.

Sam tytuł mało zachęcajqcy do tego by sięgnąć po książkę. Jednak zwróciłam na nią uwagę, bo leżała w bibliotece w pozycjach polecanych thrillerów, a że lubię tematykę medyczną... Nie żałuję, książka wciągająca, czytało się naprawdę szybko i dobrze. Kilka aspektów psychologicznych skłaniało do refleksji. Byłam ciekawa jak się zakończy. Jednak na koniec czułam niedosyt, bo kilka wątków było niedopowiedzianych i niewyjaśnionych. Nie do końca byłam pewna czy to efekt zamierzony autora.

Sam tytuł mało zachęcajqcy do tego by sięgnąć po książkę. Jednak zwróciłam na nią uwagę, bo leżała w bibliotece w pozycjach polecanych thrillerów, a że lubię tematykę medyczną... Nie żałuję, książka wciągająca, czytało się naprawdę szybko i dobrze. Kilka aspektów psychologicznych skłaniało do refleksji. Byłam ciekawa jak się zakończy. Jednak na koniec czułam niedosyt, bo...

Bardzo mnie wciągnęła!

Bardzo mnie wciągnęła!

Historia wciągająca. Idealna na długi zimowy wieczór.

Historia wciągająca. Idealna na długi zimowy wieczór.

Z nudów i bardziej dla zabawy przeczytałem tę "damskawą" ksiażkę. Nie tragiczna, choć rozwiązania domyśliłem się niemal na samym początku.

Z nudów i bardziej dla zabawy przeczytałem tę "damskawą" ksiażkę. Nie tragiczna, choć rozwiązania domyśliłem się niemal na samym początku.

Książka w ogóle nie trzyma w napięciu. Według mnie historia nie trzyma się kupy i nie powala.

Książka w ogóle nie trzyma w napięciu. Według mnie historia nie trzyma się kupy i nie powala.

" Aby zrozumieć zbrodnię, bezwzględnie należy przeniknąć do umysłu ofiary oraz mordercy." (str.78)

Za przyznanie się do zabicia pacjenta, pielęgniarka Rose otrzymuje wyrok wieloletniego więzienia. W więzieniu czuje się dobrze, nawet doucza grupę współwięźniarek. Jej historią i zamordowanego pacjenta zainteresował się powieściopisarz i dziennikarz Theo. Po wahaniach Rose postanawia się z nim spotkać i opowiedzieć swoją smutną historię. Poznajemy jej przeszłość, jako studentki medycyny. Pragnęła zostać pediatrą, uwielbiała dzieci. Dorabiała też w barze, gdzie poznała starszego od siebie mężczyznę, w którym się zakochuje. Ze względu na nieoczekiwane zdarzenie musiała przerwać studia.

Wspomnienia z dzieciństwa nie należały do najlepszych, dlatego pragnęła jak najszybciej wyrwać się z domu podobnie jak jej brat. Mama cierpiała na chorobę psychiczną, a ojciec odszedł z domu.
Im Theo więcej dowiaduje się o Rose, tym bardziej go fascynuje. Jednocześnie zdaje sobie sprawę, że w jej życiu jest wiele tajemnic. Że nie mówi mu całej prawdy, coś ukrywa.
Po traumatycznych przeżyciach Rose przejrzała na oczy. Prawda okazała się bolesna. Nic nie było takie jak być powinno. Otaczały ją kłamstwa i stała się ofiarą manipulacji.
Koniec historii Rose jest mroczny i wstrząsający. Nie dosyć, że świat jej się zawalił to jeszcze zdiagnozowano u niej chorobę. Theo stopniowo poznaje prawdę i robi wszystko by pomóc więźniarce.

" Aby zrozumieć zbrodnię, bezwzględnie należy przeniknąć do umysłu ofiary oraz mordercy." (str.78)

Za przyznanie się do zabicia pacjenta, pielęgniarka Rose otrzymuje wyrok wieloletniego więzienia. W więzieniu czuje się dobrze, nawet doucza grupę współwięźniarek. Jej historią i zamordowanego pacjenta zainteresował się powieściopisarz i dziennikarz Theo. Po wahaniach Rose...

Bardzo duże rozczarowanie.
Nudny początek i jakoś kolejne strony nie porywają.

Bardzo duże rozczarowanie.
Nudny początek i jakoś kolejne strony nie porywają.

Jego ruchy stawały się coraz bardziej rytmiczne. Jęknęłam cicho, potem on stęknął. Tak opisuje jedną ze scen erotycznych autorka. Inne opisy są podobne. Jeżeli tak trudno pisarce opisać coś pięknego między dwojgiem ludzi to po co to w ogóle robić? Książka miała zaskakiwać nieoczekiwanymi zwrotami akcji, ale niestety była dosyć przewidywalna. Czyta się szybko i w sumie pomysł niezły, ale całość raczej przeciętna.

Jego ruchy stawały się coraz bardziej rytmiczne. Jęknęłam cicho, potem on stęknął. Tak opisuje jedną ze scen erotycznych autorka. Inne opisy są podobne. Jeżeli tak trudno pisarce opisać coś pięknego między dwojgiem ludzi to po co to w ogóle robić? Książka miała zaskakiwać nieoczekiwanymi zwrotami akcji, ale niestety była dosyć przewidywalna. Czyta się szybko i w sumie...