Jakieś strzępki słów, wyrwane z kontekstu. Nie wiem o co chodzi. Książka króciutka, a i tak nie dałam rady do końca.

Jakieś strzępki słów, wyrwane z kontekstu. Nie wiem o co chodzi. Książka króciutka, a i tak nie dałam rady do końca.

Wszystko wszędzie naraz, pourywana fabuła, brak spójnego wątku-idealne podsumowanie współczesnych mediów, w których najważniejsze jest szybkie przeklikiwanie między jednym filmikiem a drugim.
Można porównać sposób ,,prowadzenia" fabuły do wewnętrznego chaosu/przebodźcowania spowodowanego wieloma stymulantami...

Wszystko wszędzie naraz, pourywana fabuła, brak spójnego wątku-idealne podsumowanie współczesnych mediów, w których najważniejsze jest szybkie przeklikiwanie między jednym filmikiem a drugim.
Można porównać sposób ,,prowadzenia" fabuły do wewnętrznego chaosu/przebodźcowania spowodowanego wieloma stymulantami...

Faktycznie - trash. Ani to Masłowska, ani współczesny Proust. Chaotyczny strumień świadomości o niczym. Dawno się tak nie męczyłam.

Faktycznie - trash. Ani to Masłowska, ani współczesny Proust. Chaotyczny strumień świadomości o niczym. Dawno się tak nie męczyłam.

oj, słabiutko - intelektualnie, słabiutko. Kilka szotów to jeszcze nie literatura...

oj, słabiutko - intelektualnie, słabiutko. Kilka szotów to jeszcze nie literatura...

Grzebanie w śmieciach popkultury bywa przyjemne, rozpoznawanie odniesień daje sporą frajdę, a do twórcy czuję sympatię.

Ot, historyja opowiedziana śmieciami, szaloną narracją i tyle, świata na nowo nie odkryto. A że łyknąłem na raz, doceniam styl.

Grzebanie w śmieciach popkultury bywa przyjemne, rozpoznawanie odniesień daje sporą frajdę, a do twórcy czuję sympatię.

Ot, historyja opowiedziana śmieciami, szaloną narracją i tyle, świata na nowo nie odkryto. A że łyknąłem na raz, doceniam styl.

Myślę, że tytuł książki skleja treść idealnie.
Tej pozycji nie da się jednoznacznie ocenić. Jednego dnia dałbym 1/10 innego 10/10, w zależności od akceptowalnej na dane podejście dawki chaosu.
Na pewno nie zgodzę się, że autor jest grafomanem, niektóre fragmenty ewidentnie pokazują, że tam drzemie potężny talent. Z drugiej strony jestem wielkim przeciwnikiem doszukiwania się treści i głębi w miejscach gdzie tej treści i głębi nie ma, a są i takie momenty.

Na pewno ciekawa, choć trochę zmanieryzowana dzisiejszym spojrzeniem na literaturę ambitną, spojrzeniem moim zdaniem nie do końca trafionym.

Myślę, że tytuł książki skleja treść idealnie.
Tej pozycji nie da się jednoznacznie ocenić. Jednego dnia dałbym 1/10 innego 10/10, w zależności od akceptowalnej na dane podejście dawki chaosu.
Na pewno nie zgodzę się, że autor jest grafomanem, niektóre fragmenty ewidentnie pokazują, że tam drzemie potężny talent. Z drugiej strony jestem wielkim przeciwnikiem doszukiwania...

Książka z cyklu... wszystko, wszędzie, naraz. Książka ma lepsze i gorsze momenty. Szczerze mówiąc, po przeczytaniu mam mętlik w głowie i takie wielkie WTF?

Książka z cyklu... wszystko, wszędzie, naraz. Książka ma lepsze i gorsze momenty. Szczerze mówiąc, po przeczytaniu mam mętlik w głowie i takie wielkie WTF?

Książka z kategorii 'trudne do ocenienia'. Ma fragmenty, które mnie naprawdę zainteresowały, ale były też fragmenty wtf.

Książka z kategorii 'trudne do ocenienia'. Ma fragmenty, które mnie naprawdę zainteresowały, ale były też fragmenty wtf.

Typowa książka młodego polskiego literata silącego się na bycie przedstawicielem literatury współczesnej. Fabuła właściwie o niczym, taka tam historyjka o życiu, która ponoć ma przywołać nostalgię pewnego pokolenia. Było z tysiąc razy. I każdy to wie, autor pewnie też, dlatego urozmaiceniem i błyskotliwą nowością ma być narracja i język. Tutaj jednak znów porażka, język nieszczególny, nierówny. Fabuła za szybka, nie można się przywiązać do bohaterów, a narracja z perspektywy przedmiotów mogła być o wiele lepiej stworzona, tu widzę niewykorzystany potencjał fokalizacyjny. Sam grałem w call of duty, oglądałem south park, ale mimo to nie do końca zrozumiałem gdzie leży duch tej powieści. Po co tu jest Call of Duty?? Ja pamiętam jak chodziło się do szkoły, obskurne szatnie z metalowej siatki, jak boksy w schronisku, pomalowane mdławożółtą olejną, która się łuszczyła płatami. Wtedy wieszając worki i zdejmując kurtkę gadało się z kolegami o CoDzie, o tym jak się spiraciło gierkę z torentów, jak się strzelało, jaka to grafika na kompie itp, choć w gruncie rzeczy komp był stary, a kulkowa myszka tak nieprecyzyjna że nic się nie trafiało. Ja tak pamiętam CoDa, Metina i wiele wiele innych gier. Moim zdaniem normik autora nie do końca jest normikiem, albo po prostu to ja i moje ówczesne środowisko odbiegało od standardowej polskiej rzeczywistości.
Jedna rzecz jednak bardzo mi się spodobała. Była to historia o esejach katyńskich. Napisany przez bohatera esej, w którym starał się stworzyć postać uniwersalnego katyńczyka, a do tego przeplótł historię z realizmem magicznym, brzmi bardzo dobrze i myślę, że prędzej po taką książkę bym siegnął. A Trash Story to po prostu trash story,

Typowa książka młodego polskiego literata silącego się na bycie przedstawicielem literatury współczesnej. Fabuła właściwie o niczym, taka tam historyjka o życiu, która ponoć ma przywołać nostalgię pewnego pokolenia. Było z tysiąc razy. I każdy to wie, autor pewnie też, dlatego urozmaiceniem i błyskotliwą nowością ma być narracja i język. Tutaj jednak znów porażka, język...