"Los Stambułu to mój los: jestem przywiązany do tego miasta, bo uczyniło mnie tym, kim jestem."
Prawie każdy w pewnym momencie swojego życia odczuwa pragnienie powrotu do miejsc dzieciństwa i wczesnej młodości. Wspominamy swoich bliskich, przyjaciół i tęsknimy za tym czasem i miejscami.
To wyjątkowa opowieść Orhana Pamuka o tym okresie jego życia, i o Stambule, mieście w którym się urodził i dojrzewał. Wrócił do Stambułu, do kamienicy Pamuków, po pięćdziesięciu latach. Wspomina matkę, ojca, babkę i innych członków rodziny, ich wzajemne, codzienne relacje. Swoje dzieciństwo, dojrzewanie i pierwszą miłość. Zainteresowanie malarstwem, literaturą. To również opowieść o współczesnym Stambule. Mieście, w którym przykłady dawnej światłości, zwycięstw i wielkiej historii można spotkać na każdym kroku. "Dla mieszkańców miasta te ruiny są tylko smutnym wspomnieniem siły i bogactwa, które odeszły wraz z dawną cywilizacją i nigdy już nie wrócą. Tutaj zabytki przypominają ludziom, jak bardzo są biedni i zagubieni. To ubóstwo i ignorancja oraz obojętność na pomniki i historyczne budowle skutecznie pomaga mieszkańców uwolnić się od melancholii, a słowo historia nie ma żadnego znaczenia."
Ta dość osobista opowieść autora i jego spojrzenie na Stambuł. Dużo nostalgii, melancholii, smutku, żalu. Ale jest też optymizm i szczęście. A towarzyszą nam w czytaniu fotografie: z dzieciństwa i wczesnej młodości Orhana Pamuka, oraz dziesiątki pięknych dawnego Stambułu.
Może nie jest to łatwa książka do czytania, ale na mnie wywarła niezwykłe wrażenie. Lubię takie klimaty.To wg mnie "dobra" literatura. Polecam więc nie tylko wielbicielom twórczości Pamuka.

"Los Stambułu to mój los: jestem przywiązany do tego miasta, bo uczyniło mnie tym, kim jestem."
Prawie każdy w pewnym momencie swojego życia odczuwa pragnienie powrotu do miejsc dzieciństwa i wczesnej młodości. Wspominamy swoich bliskich, przyjaciół i tęsknimy za tym czasem i miejscami.
To wyjątkowa opowieść Orhana Pamuka o tym okresie jego życia, i o Stambule, mieście w...