Książka jest podstawą, którą wykłada dalej w "Die Welt als Wille und Vorstellung". Najlepsze jest tłumaczenie Marzęckiego, autora także książki o Schopenhauerze "Filozofia Schopenhauera wobec filozofii Indii".

Jedno słowo, należy odróżniać absolut od pojęcia Bóg. Maniera fenomenologiczna każe nam patrzeć na znaczenie a nie na to, co nam się wydaje. Gdańszczaniń potępiony myślą przez innych, mu współczesnych.

Nasłuchałem się już bdur — niech ta książka będzie próbą dla każdego, czy jest godny pójsć dalej.

Książka jest podstawą, którą wykłada dalej w "Die Welt als Wille und Vorstellung". Najlepsze jest tłumaczenie Marzęckiego, autora także książki o Schopenhauerze "Filozofia Schopenhauera wobec filozofii Indii".

Jedno słowo, należy odróżniać absolut od pojęcia Bóg. Maniera fenomenologiczna każe nam patrzeć na znaczenie a nie na to, co nam się wydaje. Gdańszczaniń potępiony...

„O podstawie dostatecznej” to doktorska praca Artura Schopenhauera. Zawarte w niej tezy są fundamentem, na którym zbudował on swój głośny system filozoficzny. Jest to zatem punkt początkowy, którego rozwinięciem będzie główne dzieło niemieckiego filozofa, tj. „Świat jako wola i przedstawienie”, oraz późniejsze pisma etyczne. Z tego powodu warto zacząć czytać Schopenhauera właśnie od tej pozycji – nie dlatego, że stanowi ona wybitne dzieło, bez którego nie jest możliwe zrozumienie jego koncepcji filozoficznej, ale dlatego, że pozwala zobrazować unikalny styl jego filozofowania, pełen absolutnej wiary w głoszone przez siebie prawdy oraz błyskotliwych analiz i argumentacji, okraszony przy tym starannie dobranymi cytatami. Właśnie to sprawia, że Schopenhauera czyta się świetnie, a w szczególności jego pisma moralne, jak np. „Aforyzmy o mądrości życia”. Rozprawa doktorska młodego Schopenhauera siłą rzeczy nie dorównuje pod tym względem jego późniejszym pracom. Kunszt przychodzi bowiem z wiekiem oraz doświadczeniem.

Tezy zawarte w „Poczwórnym źródle twierdzenia o podstawie dostatecznej”, jak brzmi pełny tytuł tej pracy, będą metodycznie i skrupulatnie rozwijane przez autora przez całe jego późniejsze życie. I to mimo długotrwałego braku zainteresowania ówczesnych odbiorców jego filozofią. Zapoznając się z nimi wcześniej, łatwiej będzie czytelnikowi podczas lektury jego najważniejszego dzieła, co musi być następnym krokiem, jeśli lektura tej pozycji ma mieć jakikolwiek sens.

W swojej pracy doktorskiej Schopenhauer nie bał się iść na „otwartą wojnę” z ówczesnymi gigantami niemieckiej filozofii (Hegel, Fichte, Schelling),nie szczędząc im przy tym złośliwości, ironicznych docinków i kąśliwych komentarzy (biedny Hegel). Nie stroni również od poprawek pod adresem samego Kanta, którego ogromnego wpływu na swoją filozofię nigdy nie ukrywał. „Nie jestem profesorem filozofii, abym miał bić czołem przed czyjąś głupotą” - oto naczelne motto Schopenhauera. Lektura tego dość krótkiego dziełka pozwoli poznać podstawę dostateczną dla takiej postawy.

„O podstawie dostatecznej” to doktorska praca Artura Schopenhauera. Zawarte w niej tezy są fundamentem, na którym zbudował on swój głośny system filozoficzny. Jest to zatem punkt początkowy, którego rozwinięciem będzie główne dzieło niemieckiego filozofa, tj. „Świat jako wola i przedstawienie”, oraz późniejsze pisma etyczne. Z tego powodu warto zacząć czytać Schopenhauera...

Czworaki korzeń racji dostatecznej to twór myśli, która opisując świat zaznacza w nim właśnie cztery korzenie tejże racji, racji dla tego, dlaczego coś bardziej jest, aniżeli nie jest.
W świecie filozof widzi cztery konieczności czy racje:
1) stawania się, a więc przyczynowość stricte fizyczną (np. jeżeli kula bilardowa uderzy inną kulę, to ta podąży w danym kierunku),
2) prawdziwość logiczną (np. jeżeli obydwie wszystkie przesłanki wnioskowania są prawdziwe, to i poprawnie przeprowadzony wniosek z konieczności musi być prawdziwy),
3) bycia (która to racja określa wzajemną relację do siebie czystych elementów czasu i przestrzeni) oraz
4) prawo motywacji czyli przyczynowość wolitywna (np. o wybraniu tej a nie innej drogi postępowania decyduje prawo motywacji, które jest wyznacznikiem dwóch czynników: przedmiotów determinujących wolę (np. pokusy) oraz samej struktury woli, która jest zindywidualizowana i niezmienna (charakter empiryczny człowieka).
Należy pamiętać, że Schopenhauer jest spadkobiercą dorobku Kanta, a sam nawet uważa się za kogoś więcej, bo jedynego ucznia Kanta, który poprawnie go zinterpretował i zakończył jego myślenie swoją twórczością, a więc odkryciem w człowieku woli, która jest pochodną transcendentalnej woli jako rzeczy samej w sobie. Przekroczył zatem - wedle własnego mniemania - ograniczoność Kantowskiego transcendentalizmu, który rzeczy samą w sobie spychał w otchłań niepoznawalności.
Osobiście polecam inne wydanie tej książki z Wydawnictwa Marek Derewiecki, gdzie występują bardziej aktualne terminy mające miejsce w filozofii Schopenhauera.

Czworaki korzeń racji dostatecznej to twór myśli, która opisując świat zaznacza w nim właśnie cztery korzenie tejże racji, racji dla tego, dlaczego coś bardziej jest, aniżeli nie jest.
W świecie filozof widzi cztery konieczności czy racje:
1) stawania się, a więc przyczynowość stricte fizyczną (np. jeżeli kula bilardowa uderzy inną kulę, to ta podąży w danym kierunku),...