bardzo nudna powieść - bardzo o niczym

bardzo nudna powieść - bardzo o niczym

„Ostatni wywiad” Eshkol Nevo (tł. Anna Halbersztat) to historia mężczyzny w średnim wieku, który z zawodu jest pisarzem. Bohater w książce odpowiada na pytania do wywiadu, na początku te pytania są bardzo typowe - „Czy od zawsze wiedziałeś, że będziesz pisarzem?”, „Co cię motywuje do pisania?”, „Jak wygląda Twój dzień pracy?”, jednak z czasem mężczyzna zaczyna coraz bardziej odpływać w swoich odpowiedziach.

Zaczyna opowiadać o swoim życiu, dzielić się swoimi refleksjami i przemyśleniami, swoimi problemami. Mówi o licznych spotkaniach autorskich i różnych wyjazdach, o rozpadającym się małżeństwie, umierającym przyjacielu. Mężczyzna zaczyna snuć opowieść swojego życia, jednak z czasem zaczynamy się zastanawiać, czy wszystko o czym pisze jest prawdą, czy może odzywa się jego natura pisarza i podkoloryzowuje rzeczywistość? Tak naprawdę nie wiemy, co tu jest prawdą i czy może bohater z nami czasem nie pogrywa.

Konstrukcyjnie ta książka to coś rewelacyjnego! Początkowo obawiałam się tej formy wywiadu, ale ostatecznie bardzo do mnie przemówiła. To bardzo świeża i nieoczywista powieść. Wyjątkowa i zdecydowanie warta uwagi!

„Ostatni wywiad” Eshkol Nevo (tł. Anna Halbersztat) to historia mężczyzny w średnim wieku, który z zawodu jest pisarzem. Bohater w książce odpowiada na pytania do wywiadu, na początku te pytania są bardzo typowe - „Czy od zawsze wiedziałeś, że będziesz pisarzem?”, „Co cię motywuje do pisania?”, „Jak wygląda Twój dzień pracy?”, jednak z czasem mężczyzna zaczyna coraz...

Lubię Eshkola Nevo, ale ta książka mnie nie porwała. Quasi biografia pisarza w formie wywiadu, gdzie tenże pisarz spowiada się z własnego kryzysu i w życiu twórczym, i osobistym, z naciskiem na to ostatnie jednak. Z biegiem czasu staje się jasne, że prawda miesza się tu z fikcją i trudno stwierdzić, co jest co. Nudziły mnie jednak te wywody, bo nie było w nich nic specjalnie odkrywczego, ot kryzys wieku średniego.
Nie wiedzieć czemu Nevo twierdzi, że Warszawę bombardowali alianci...

Lubię Eshkola Nevo, ale ta książka mnie nie porwała. Quasi biografia pisarza w formie wywiadu, gdzie tenże pisarz spowiada się z własnego kryzysu i w życiu twórczym, i osobistym, z naciskiem na to ostatnie jednak. Z biegiem czasu staje się jasne, że prawda miesza się tu z fikcją i trudno stwierdzić, co jest co. Nudziły mnie jednak te wywody, bo nie było w nich nic...

Jeny, jaka to jest dobra książka, jak ja się dobrze czyta!!! Sięgnęłam po nią, żeby poczytać o codziennościach i paradoksach Izraela. No i dostałam to, co chciałam (paradoksów jest to mnóstwo, I love it) - ale oprócz tego naprawdę kawałek świetnej literatury. Nevo pięknie pisze o miłości, przyjaźni, wgle o uczuciach. Jest tu mnóstwo zabawnych fragmentów! Jedyny minus, ale to moje osobiste wrażenie - zawiodło mnie zakończenie. Nie to, co się w nim wydarza na faktach, ale to, że Nevo nie odmienia głównego bohatera. Daje mu łaskę akceptacji, ale właśnie nie zmiany. Pewnie wielu osobom to się spodoba - no ale mi nie. Teraz sprawdzam wcześniejsze książki autora!

Jeny, jaka to jest dobra książka, jak ja się dobrze czyta!!! Sięgnęłam po nią, żeby poczytać o codziennościach i paradoksach Izraela. No i dostałam to, co chciałam (paradoksów jest to mnóstwo, I love it) - ale oprócz tego naprawdę kawałek świetnej literatury. Nevo pięknie pisze o miłości, przyjaźni, wgle o uczuciach. Jest tu mnóstwo zabawnych fragmentów! Jedyny minus, ale...

Ależ to była smutna i melancholijna książka! Jeśli szukacie pozycji, po której poczujecie nagłą ochotę przytulić się do kogoś, to ta będzie idealna.

Ależ to była smutna i melancholijna książka! Jeśli szukacie pozycji, po której poczujecie nagłą ochotę przytulić się do kogoś, to ta będzie idealna.

Zaczyna się dość niewinnie, izraelski pisarz w niemocy twórczej odpowiada na pytania czytelników nadesłanych przez redakcję (ma to być jego ostatni twórczy akt). Cudownie się to czyta, bo owe pytania stają się przyczynkiem do refleksji pisarza nad sobą i swoim życiem. Snuje on opowieść o sobie, o swoich porażkach i niepowodzeniach (twórczych i osobistych),większych lub mniejszych, chwilach szczęścia, zwątpienia, wstydliwych momentach i tych, które spowodował łzy. Jest to o tyle ciekawe, że w książce pisarz jest osobą rozpoznawalną, która ma moc kształtowania, z jego wartościami i postawą chcą identyfikować się czytelnicy, mimo że na spotkania literackie czasem nie przychodzi nikt lub tylko garstka osób. Pięknie napisana historia męskiej przyjaźni (rzadko tak pięknie i szczerze potraktowanej),miłości rodzicielskiej, do kobiet(y). Sporo też jest o politycznej sytuacji w kraju i wpisanej w nią człowieka (nie tylko pisarza). Bliskie, i te mniej bliskie, osoby w życiu autora są sportretowane w całej swojej złożoności i ambiwalencji. Pisarza często ich wykorzystuje w swoich książkach (tu pytanie, czy jest to moralnie poprawne?). O etycznych dylematach też sporo w tej książce, nie tylko w tym kontekście. Pojawia się pytanie, czy można robić rzeczy, które są sprzeczne z naszymi wartościami, kłócą się z naszym "ja", a które robimy, by uzyskać pewne korzyści (przede wszystkim materialne),i pozostać sobą. Dialogi są barwne, ciekawe, pełne humoru i ironii. Opowieść często wraca w różnych momentach do przerwanych wcześniej wątków, na czym konstrukcja książki też zupełnie nie cierpi, wręcz przeciwnie. Ja jestem zachwycona i zapewne przeczytam inne książki Eshkola Nevo, bo jest to pierwsza, po którą sięgnęłam.

Zaczyna się dość niewinnie, izraelski pisarz w niemocy twórczej odpowiada na pytania czytelników nadesłanych przez redakcję (ma to być jego ostatni twórczy akt). Cudownie się to czyta, bo owe pytania stają się przyczynkiem do refleksji pisarza nad sobą i swoim życiem. Snuje on opowieść o sobie, o swoich porażkach i niepowodzeniach (twórczych i osobistych),większych lub...

To książka o uczuciach. O przyjaźni i miłości. Dla mnie opowieść frapująca.

To książka o uczuciach. O przyjaźni i miłości. Dla mnie opowieść frapująca.

To naprawdę uczucie nieporównywalne do żadnego innego - przeczytać dobrą książkę. Po prostu dobrą. To znaczy dobrze napisaną, solidnie przemyślaną, koronkowo skonstruowaną, z bohaterami z krwi i kości, mądrą, ale łapiącą nas też za gardło i serducho, momentami zabawną, w każdym calu inteligentną, traktującą czytelnika jako partnera. Książkę, w której możemy się przejrzeć, mimo, że powstała gdzieś daleko, na innym kontynencie, w innym języku i kulturze.
Do tej kategorii zaliczam "Ostatni wywiad" Eshkola Nevo. To przewrotne odmierzenie prawdy i zmyślenia, zarówno jeśli chodzi o bohatera jak i autora, budzi mój głęboki szacunek. Świetna pisarska robota.

To naprawdę uczucie nieporównywalne do żadnego innego - przeczytać dobrą książkę. Po prostu dobrą. To znaczy dobrze napisaną, solidnie przemyślaną, koronkowo skonstruowaną, z bohaterami z krwi i kości, mądrą, ale łapiącą nas też za gardło i serducho, momentami zabawną, w każdym calu inteligentną, traktującą czytelnika jako partnera. Książkę, w której możemy się przejrzeć,...

Nie mogłam się oderwać; coś te izraelskie długaśne powieści mają w sobie zmysłowego (?),że pochłaniają człowieka i absorbują sobą w dzień i w nocy

Nie mogłam się oderwać; coś te izraelskie długaśne powieści mają w sobie zmysłowego (?),że pochłaniają człowieka i absorbują sobą w dzień i w nocy

„Ostatni wywiad" to opowieść o mierzeniu się ze smutkiem, tęsknotą, stratą - na wielu poziomach. Pisarz przeżywa kryzys, nie może lub nie chce już pisać, postanawia więc udzielić ostatniego wywiadu. Będzie odpowiadał na nadesłane do redakcji pytania internautów.
Bardzo ciekawa jest forma tej powieści. To długi dialog pomiędzy bezimiennymi rozmówcami a pisarzem, który odsłania przed nimi kolejne fragmenty swojego życia, a zdarza się, że niekoniecznie odpowiada na zadane pytanie, popadając w dygresje i wędrując we wspomnieniach. Jest też w „Ostatnim wywiadzie" sporo autoironii, poczucia humoru, ale i otwartości na własne potknięcia i słabe miejsca. Autor z codziennych wydarzeń, czasem przypadkowych spotkań tworzy wielobarwną, fascynującą opowieść o istocie sztuki opowiadania i cenie, jaką się za ten dar płaci.

„Ostatni wywiad" to opowieść o mierzeniu się ze smutkiem, tęsknotą, stratą - na wielu poziomach. Pisarz przeżywa kryzys, nie może lub nie chce już pisać, postanawia więc udzielić ostatniego wywiadu. Będzie odpowiadał na nadesłane do redakcji pytania internautów.
Bardzo ciekawa jest forma tej powieści. To długi dialog pomiędzy bezimiennymi rozmówcami a pisarzem, który...