Myśl o powołaniu pierwszych oddziałów powietrznodesantowych zakiełkowała w umysłach polskich sztabowców już na początku lat trzydziestych XX w. Do zadań tej formacji miało należeć potajemne przerzucanie ludzi i sprzętu wojskowego oraz działanie małymi zespołami dywersyjnymi na tyłach nieprzyjaciela.


W 1936 r. w Legionowie odbyły się pierwsze cztery kursy dla instruktorów spadochroniarstwa, a pierwszy wojskowy kurs spadochronowy zorganizowano w 1937 r. Rok później przystąpiono do szkolenia spadochroniarzy na potrzeby oddziałów specjalnych, dywersyjnych. Dalsze prace przerwał wybuch wojny 1 września 1939 r.

Dopiero na emigracji we Francji pierwotna idea przybrała postać konkretnych działań Sztabu Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej (KG ZWZ) gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego oraz mjr. dypl. Włodzimierza Mizgiera-Chojnackiego i grupy entuzjastów nowoczesnego spadochroniarstwa. 7 grudnia 1939 r. Mizgier-Chojnacki skierował do dowódcy Polskich Sił Powietrznych (PSP) we Francji gen. bryg. Józefa Zająca pismo, w którym przedstawił plan utworzenia ośrodka spadochronowego w Avignonie, gdzie można byłoby organizować oddziały desantowo-spadochronowe o charakterze dywersyjnym i wywiadowczym.