Pewnie oceniłabym lepiej, gdyby nie dwie dość istotne dla mnie wady. Pierwszym zarzutem jest jednolitość. Zapewne gdyby Anna Sward nie zdecydowała się na prowadzenie narracji pierwszoosobowej (za którą średni przepadam) nie byłoby problemu. Kiedy chwyciłam za książkę i spostrzegłam, że historię opowie mi sześć osób, przystąpiłam do lektury z entuzjazmem. Jednak Anna nie obdarzyła swoich postaci zróżnicowanym językiem, więc w zasadzie nie ma między nimi żadnych różnic. Język psychotycznej Kaj nie różni się w najmniejszym stopniu od języka jej matki, nie wspominając już o Kristianie, który niedość, że pozbawiony indywidualnego sposobu postrzegania i opisywania świata, to jeszcze patrzy na świat bez naleciałości charakterystycznych dla swojej płci. Tak więc, świat opisywany przez sześć osób mogła śmiało opisać jedna, gdyby nie to, że pani Anna narzuciła sobie stylistykę sagową, którą chciała stratować w pewien sposób.
Drugą wadą, która już pewnie jest tylko moim widzimisię, jest skłonność/fiksacja autorki do bezpodstawnego mordowania zwierząt. O ile w przypadku Kaj znęcanie się nad zwierzakami i pewna niechęć jest ciekawostką, która może nas doprowadzić do diagnozy jej schorzenia, o tyle zabicie Dylana, labradora i Vicky wydaje mi się zwyczajnie głupie. Nic nie zmienia w opowieści, nic nowego nie wnosi. U mnie wzbudziło tylko reakcje odpowiednią do zdziwienia: No nie, znów?
Oczywiście zaczęłam się zastanawiać czy pani Anna nie ma problemów natury psychicznej.
Poza tymi wadami książkę powinnam ocenić jako średnią. Dysfunkcyjna rodzina i powolny rozkład wątpliwych relacji rodzinnych zostały wielokrotnie pokazane, czytałam lepsze, ale są wakacje, siedzę w Szwecji i może dlatego oczko wyżej.

Pewnie oceniłabym lepiej, gdyby nie dwie dość istotne dla mnie wady. Pierwszym zarzutem jest jednolitość. Zapewne gdyby Anna Sward nie zdecydowała się na prowadzenie narracji pierwszoosobowej (za którą średni przepadam) nie byłoby problemu. Kiedy chwyciłam za książkę i spostrzegłam, że historię opowie mi sześć osób, przystąpiłam do lektury z entuzjazmem. Jednak Anna nie...