Fajna książka. Szybko się czyta.

Fajna książka. Szybko się czyta.

Prostota i wspaniałe ilustracje Joanny Rusinek. Kontrast świata oczami dziecka między Białymi Panami, a Czarnymi Panami. A w tym wszystkim złowrogie zaklęcie na W.

Prostota i wspaniałe ilustracje Joanny Rusinek. Kontrast świata oczami dziecka między Białymi Panami, a Czarnymi Panami. A w tym wszystkim złowrogie zaklęcie na W.

Wojna jest ciężki tematem dla Nas dorosłych, więc jak o niej mówić z najmłodszymi? Z pomocą przychodzą takie książki jak ta ! Autor w przystępny sposób przekazuje dzieciom prawdę historyczną - w tym wypadku zarys działań w czasie okupacji niemieckiej. Ilustracje stanowią piękne dopełnienie całości.

Wojna jest ciężki tematem dla Nas dorosłych, więc jak o niej mówić z najmłodszymi? Z pomocą przychodzą takie książki jak ta ! Autor w przystępny sposób przekazuje dzieciom prawdę historyczną - w tym wypadku zarys działań w czasie okupacji niemieckiej. Ilustracje stanowią piękne dopełnienie całości.

Bardzo lubię i doceniam serię "wojny dorosłych - historie dzieci". I tak, jak w każdej serii, tak i tutaj są książki świetne np. "Wysiedleni" czy "Listy w butelce", ale są też i ciut słabsze pozycje. Nie znaczy to jednak, że "Zaklęcie" jest słabą książką, absolutnie nie. Po prostu na tle innych z tej serii wypada troszkę gorzej. Może dlatego, że język autora jest prosty, widać i czuć, że książka przeznaczona jest dla dzieci, ja bym powiedziała, że dla tych naprawdę młodszych. Główny bohater, Włodek, przedstawia czytelnikowi najważniejsze kwestie związane z wojną, np. co to były Szare Szeregi albo tajne komplety. Mam wrażenie, że nie ma tutaj historii samego Włodka, a wykorzystanie głównego bohatera to wyjaśnienia kwestii wojennych. Trochę przeszkadzało mi to, że nie mogłam bardziej poznać Włodka i się z nim zaprzyjaźnić. W każdym razie, książkę bardzo polecam. Porusza ważne tematy w bardzo przystępny sposób i jest świetnym początkiem do poznawania literatury o tematyce wojennej dla dzieci. Jest to idealna pozycja do rozpoczęcia dyskusji na ten temat. Ogromną wartością tych książek, również tej, jest to, że są one oparte na autentycznych relacjach. W tym przypadku chodzi o Włodzimierza Dusiewicza. No i te przecudowne ilustracje. Polecam.

Bardzo lubię i doceniam serię "wojny dorosłych - historie dzieci". I tak, jak w każdej serii, tak i tutaj są książki świetne np. "Wysiedleni" czy "Listy w butelce", ale są też i ciut słabsze pozycje. Nie znaczy to jednak, że "Zaklęcie" jest słabą książką, absolutnie nie. Po prostu na tle innych z tej serii wypada troszkę gorzej. Może dlatego, że język autora jest prosty,...

Seria Wydawnictwa Literatura „Wojny dorosłych – historie dzieci” to chyba najbardziej zachwycający mnie cykl książek dla dzieci. Dodatkowo dotyka najbardziej interesującej mnie tematyki, a mianowicie II wojny światowe. Jednak nie są to jedynie opowieści o wojnie ujęte w dziecięce opowieści, one są pisane z perspektywy dziecka, o tych strasznych czasach widzianych ich oczami. Ponadto należy wspomnieć, że nie są to historie wyssane z palca, tylko każda z nich opowiada o osobie żyjącej faktycznie, lub jest na kimś wzorowana.
„Zaklęcie na W” Michała Rusinka jest moją drugą, przeczytaną z tej serii.
Autor tej książki to tłumacz literatury (dziecięcej i tej dla dorosłych) oraz librett musicali, twórca słuchowisk radiowych i tekstów piosenek. Autor książek dla dzieci
Przepiękne ilustracje, które dopełniają całość historii, stworzyła do niej Joanna Rusinek, polska ilustratorka, projektantka okładek płyt i książek, pisarka.
Książka opowiada historię Małego Włodka, w którego mniemaniu miały skończyć się właśnie wakacje a zacząć szkoła, jednak zamiast tego zaczęła się wojna. Jednak chłopczyk nie rozumie, czym ów wojna jest, gdyż dorośli nie chcą mu nic powiedzieć, a jak o niej mówią to ściszają głos. W umyśle dziecka powstaje więc wizja, że wojna musi być zaklęciem wypowiadanym przez jakiegoś złego czarnoksiężnika a sprawia ono, że dotychczas kolorowy świat staje się czarno - biały.
Postać Włodka ma swój pierwowzór w rzeczywistości w osobie Włodzimierza Dusiewicza ps. Dusza, który urodził się 13 stycznia. Jest to polski reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, aktor lalkowy, nauczyciel, Zawiszak, powstaniec warszawski i pisarz. Tym razem czytelnik ma do czynienia z autentyczną relacją z czasów wojny, ale ukazaną oczyma chłopca, który uważał ten czas za trudny i smutny, ale jednocześnie traktował też go jako swoistą przygodę.
Z każdą kolejną pozycją z tej serii „Wojny dorosłych – historie dzieci” przekonuję się, że nie jest to tylko cykl książek dla dzieci poruszający tematykę II wojny światowej, ale również idealna lektura dla starszych dzieci i dorosłych, bo przedstawia poruszany temat w sposób, który nie odstręcza od pierwszych stron. Jednak należy pamiętać, że wrażliwe dzieci trzeba powoli oswajać z tematem, a te książki są do tego idealne, gdyż nie ma tam brutalnych opisów, wszystko jest rzeczowe i opisane w prosty sposób.

Polecam, naprawdę warto.

Seria Wydawnictwa Literatura „Wojny dorosłych – historie dzieci” to chyba najbardziej zachwycający mnie cykl książek dla dzieci. Dodatkowo dotyka najbardziej interesującej mnie tematyki, a mianowicie II wojny światowe. Jednak nie są to jedynie opowieści o wojnie ujęte w dziecięce opowieści, one są pisane z perspektywy dziecka, o tych strasznych czasach widzianych ich...

Po bardzo pozytywnych odczuciach po lekturze „Asiuni” J. Papuzińskiej sięgnęłam po następną pozycję z cyklu: Wojny dorosłych – historie dzieci. I cóż… Książka wydana równie starannie, jak poprzednie, z pięknymi ilustracjami Joanny Rusinek, ale tym razem nie podobało mi się, nie potrafiłam wyobrazić sobie odbiorcy, do którego adresowana była ta opowieść. Mam wrażenie, że autor chciał zbyt dużo. I nie do końca się to udało:
1) Autor, w niezbyt grubej książeczce, starał się wyjaśnić bardzo dużo terminów związanych z II wojną światową. W niektórych momentach miałam wrażenie, jakbym czytała dziecku słownik wyrazów nieznanych, a nie opowieść o wojennych losach kilkuletniego chłopca.
2) Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autor opowiedział tę historię z punktu widzenia dorosłego, któremu wydaje się, że wie, w jaki sposób snuć opowieści dzieciom, a nie z punktu widzenia dorosłego, który potrafi to robić.
3) Moim zdaniem było tu dużo za dużo. Słów do wyjaśnienia, „przypadków” wojennych, bardzo poważnych problemów (tutaj z racji objętości książeczki – ledwie muśniętych): starczyłoby tego na kilka interesujących książeczek dla dzieci.

Po bardzo pozytywnych odczuciach po lekturze „Asiuni” J. Papuzińskiej sięgnęłam po następną pozycję z cyklu: Wojny dorosłych – historie dzieci. I cóż… Książka wydana równie starannie, jak poprzednie, z pięknymi ilustracjami Joanny Rusinek, ale tym razem nie podobało mi się, nie potrafiłam wyobrazić sobie odbiorcy, do którego adresowana była ta opowieść. Mam wrażenie, że...

Wojna widziana oczyma kilkuletniego Włodka. Wraz z wybuchem wojny świat staje się bezbarwny - pojawiają się Czarni Panowie (hitlerowcy). Włodek zupełnie nieświadomie rozwozi rozkazy, przekonany że wozi zaproszenia na ślub, w drobnych przedmiotach z przeszłości (tornister, ubrania po ojcu) odnajduje nutki normalności znanej sprzed wojny.

Wojna widziana oczyma kilkuletniego Włodka. Wraz z wybuchem wojny świat staje się bezbarwny - pojawiają się Czarni Panowie (hitlerowcy). Włodek zupełnie nieświadomie rozwozi rozkazy, przekonany że wozi zaproszenia na ślub, w drobnych przedmiotach z przeszłości (tornister, ubrania po ojcu) odnajduje nutki normalności znanej sprzed wojny.

Czarni Panowie wkraczają do Polski. Czarni Panowie...brzmi, jak z Harrego Pottera, lecz tu naziści w czarnych płaszczach są realni. Rozpoczyna się wojna, której dzieci nie pojmują. Dla nich jest ona bliższa zabawie, może jakiemuś udawaniu w strzelanie i bieganie z karabinem, ale żeby zabijać ludzi? Dlaczego?
I w tym świecie budzi się nagle mały Włodek. Lubi swój rowerze, dlatego ktoś od razu podłapuje jego osobę. Włodziu wozi na rowerku różne rzeczy - gdy zatrzymują go Obcy Panowie - mówi prawdę o tym, co ma. Lecz prawda w ustach dziecka nijak ma się do faktu. Dorośli nie mówią małemu prawdy, bo ta przeraża. Włodzio staje się doręczycielem i kurierem jednocześnie - informacji z "podziemia", zakodowanych informacji czy akcji. Dla Polaków. I nie wpada.
Ale jest wszędobylski smutek.
Jakiś brak nadziei...
Nic nie jest pewne...
Ale coś się dzieje... coś złego.... to czuje nawet dziecko.

Michał Rusinek ujął tragizm w prostych słowach. Śmierć, mordy, wojna, a to wszystko oczyma dziecka. Włodek, to jednak prawdziwa postać.
Warto. Plus rysunki siostry Joanny - wspaniała powieść, która zmusza do zadumy.


Niby za oknem słońce, upał, każdy (ja zresztą też) myśli o lodach czy mrożonej Coffee, albo ... krioterapii 🤓🙃😉 i niby pasowałoby dopasować do tego skwaru wszystko wokół, jak choćby czytane książki, oglądane filmy, czy smaki jedzenia, to .... Lepiej czasem być na przekór, z uśmiechem robić i łapać rzeczy, które nas same przyciągają 🙃🤓 tak trafiłam na książkę o wojnie, wojnie widzianej oczyma dziecka. Ta książka to miszmasz smutku, uśmiechu przez łzy i potędze wyobraźni.
Powinniśmy swoje wyobraźnie dopasować do dzieci. Zawsze. Życie będzie dla wielu z nas inne, chyba lżejsze, bardziej optymistyczne i zaczną pojawiać się w nim...barwy. kolory. Radość...

Czarni Panowie wkraczają do Polski. Czarni Panowie...brzmi, jak z Harrego Pottera, lecz tu naziści w czarnych płaszczach są realni. Rozpoczyna się wojna, której dzieci nie pojmują. Dla nich jest ona bliższa zabawie, może jakiemuś udawaniu w strzelanie i bieganie z karabinem, ale żeby zabijać ludzi? Dlaczego?
I w tym świecie budzi się nagle mały Włodek. Lubi swój rowerze,...

Krótko i na temat o trudnych sprawach. Schematycznie przedstawieni Czarni i Biali Panowie, rozróżnienie na dobrych i złych i czas na zastanowienie się czy Czarny zawsze jest Czarny? Magiczny sposób na przedstawienie wojny dzieciom. Polecam.

Krótko i na temat o trudnych sprawach. Schematycznie przedstawieni Czarni i Biali Panowie, rozróżnienie na dobrych i złych i czas na zastanowienie się czy Czarny zawsze jest Czarny? Magiczny sposób na przedstawienie wojny dzieciom. Polecam.

Nazwa serii wspaniale oddaje klimat opowieści - Wojny dorosłych, historie dzieci. Robi się niesamowicie żal bohaterów opowieści, którzy przecież nie do końca zdają sobie sprawę co się dzieje wokół nich. Wspaniała opowieść.

Nazwa serii wspaniale oddaje klimat opowieści - Wojny dorosłych, historie dzieci. Robi się niesamowicie żal bohaterów opowieści, którzy przecież nie do końca zdają sobie sprawę co się dzieje wokół nich. Wspaniała opowieść.