Książka zyskuje na wartości dzięki walorom poznawczym. Nie znam Kabulu, więc ciekawe było poznać i zadziwić się (hola! zadziwić się to nie to samo, co dać się zaskoczyć; TV oglądam, gazety czytam, ale to jednak co innego). Nie mam jednak pewności na ile rzeczywistość powieściowa jest autentyczna, a na ile wyolbrzymiona literacko ( dramat i beznadzieja życia w kraju, gdzie nie ma ani jednostek, ani wyborów czy sentymentalizm i gra na emocjach?). W każdym razie mocne, raczej niełatwe wrażenia. Rozedrgane, linczujące tłumy. Zwyczaj chodzenia po ulicy z batem. Roje much na twarzach dzieci. Ulicznicy, brud i nędza. Państwo policyjno-religijne zarazem. Zakaz dotykania własnej żony na ulicy. Zakaz śpiewu, muzyki, radości.
Wrażenie na mnie zrobiła scena oglądania twarzy obcej kobiety. Nie umiem sobie wyobrazić, jak to jest znać twarz tylko swojej żony.

Estetyka zdecydowanie nie moja. Zniewieściali, płaczący mężczyźni. Rozwlekłe, sentymentalnie poetyckie monologi zastępujące brak zindywidualizowanego, wyraźnego charakteru postaci.

Byłaby słaba, gdyby nie opowiadała o obcej mi kulturze.

To teraz proszę mi polecić reportaże z Afganistanu. I bez zdjęć paszportowych zakwefionych kobiet proszę!

Książka zyskuje na wartości dzięki walorom poznawczym. Nie znam Kabulu, więc ciekawe było poznać i zadziwić się (hola! zadziwić się to nie to samo, co dać się zaskoczyć; TV oglądam, gazety czytam, ale to jednak co innego). Nie mam jednak pewności na ile rzeczywistość powieściowa jest autentyczna, a na ile wyolbrzymiona literacko ( dramat i beznadzieja życia w kraju, gdzie...