Jeden z najlepszych dramatów, jakie czytałam.

Język Ibsena jest pozbawiony zdobień i rymów, co z pewnością ułatwia wielu czytelnikom przebrnięcie przez "Norę". Styl pisarza sprawia, że dialogi i historią zyskują na wiarygodności, a postaci nie są sztucznie przerysowane, jak to czasem w dramatach bywa.

Ibsen zawarł w "Norze" bardzo wiele - zarówno krytykę mieszczaństwa, jak i problem rodziny (zwłaszcza pozycji kobiety). Mamy w utworze również jego największy atut, czyli postaci.

Z jednej strony Ibsen stworzył Helmera, z pozoru idealnego męża i ojca, wręcz człowieka bez skazy. Stanowi kontrast dla swojej żony - przy jej dziecinności wydaje się osobą stałą i spokojną. Końcówka dramatu zaciera to wrażenie, a Helmer jawi się czytelnikowi (widzowi) taki, jaki jest naprawdę - obłudny, pełen hipokryzji. Tak naprawdę to on, nie Krogstad, jest jedyną negatywną postacią "Domu lalki".

Tytułowa Nora - z początku irytuje, drażni swoim charakterem i zachowaniem, aby przejść pod koniec prawdziwą przemianę. Całe życie udaje, poświęca się, przez co nie zaznała prawdziwego szczęścia. Na końcu dzieła staje się niemalże emancypantką, chcącą oderwać się od męża i domu i stać się samodzielną - aby poszukać własnego "ja" oraz szczęścia. Nora, koniec końców, wykazuje się siłą i dojrzałością.

Na uwagę zasługuje również pani Linde oraz Krogstad, który swoim postępowaniem reprezentuje naturalizm.

Całość warta przeczytania.

Jeden z najlepszych dramatów, jakie czytałam.

Język Ibsena jest pozbawiony zdobień i rymów, co z pewnością ułatwia wielu czytelnikom przebrnięcie przez "Norę". Styl pisarza sprawia, że dialogi i historią zyskują na wiarygodności, a postaci nie są sztucznie przerysowane, jak to czasem w dramatach bywa.

Ibsen zawarł w "Norze" bardzo wiele - zarówno krytykę mieszczaństwa,...