Mogę wreszcie dać tą upragnioną 10 :)

Tym razem przenosimy się do Gruzji, ale oczami Kamy. Przyjaciółki Any, która również postanawia zamieszkać w tym pięknym kraju. Mogłabym powiedzieć po tych dwóch książkach, że znam już Gruzję, jednak nie do końca. Perspektywa ze strony tej kobiety ukazuje nam nowe miejsca, zabytki i piękno przeróżnych miejscowości.

Kama również ma swojego Gruzina, z którym mieszkają w pięknym domu, mają psa, ale... chyba coś w tym związku nie do końca gra. Oddalają się od siebie, a wiadomości wymieniane z nijakim Jackiem, wcale nie ułatwiają ich relacji...
Dochodzi do tego jeszcze Ana, która również pogubiła się w swoich uczuciach, a Gio chyba jednak nie uwolnił się od swoich demonów. Timar, wciąż więziony i wypełniający część jej umysłu, ale też... serca.
Czy ta przyjaźń przetrwa? Czy kobiety odnajdą swoją prawdziwą miłość?

Pokochałam tą serię i swoje serce zostawiam na razie w Gruzji :) To była naprawdę piękna przygoda przepełniona smutkiem, nadzieją i miłością. W każdej części odkrywamy Anę i jej życiowe rozterki, a w ostatniej mamy też okazję poznać jej przyjaciółkę. Nie będzie to lekka przeprawa, jeśli ktoś się zdecyduje na tą serię, ale uważam, że warto popatrzeć na ten kraj oczami autorki :) Temat miłości poruszany w książce też nie jest kolorowy, ale przecież ona nie zawsze taka jest... Sięgnijcie i przekonajcie się sami! :)

Mogę wreszcie dać tą upragnioną 10 :)

Tym razem przenosimy się do Gruzji, ale oczami Kamy. Przyjaciółki Any, która również postanawia zamieszkać w tym pięknym kraju. Mogłabym powiedzieć po tych dwóch książkach, że znam już Gruzję, jednak nie do końca. Perspektywa ze strony tej kobiety ukazuje nam nowe miejsca, zabytki i piękno przeróżnych miejscowości.

Kama również ma...

Po pierwszą część sięgnęłam z miłości do Gruzji i z tego samego powodu dokończyłam tę serię. Choć przypuszczam, że gdyby nie audiobook, to nie podołałabym. Pomijam to, że wątki romantyczne są okropne i w ogóle nieangażujące. Ale najgorsze dla mnie były rozmowy między 4 przyjaciółkami. Infantylne i irytujące do bólu. Miałam wrażenie, że słucham wypowiedzi nastolatek, a nie dorosłych, inteligentnych kobiet. Skojarzenia rodem z gimnazjum.
Opisy Gruzji, tamtejszych krajobrazów, ludzi, jedzenie całkiem okej. Widać, że autorka zna ten kraj. Ale przez to, że fabuła mnie irytowały, nie mogłam wczuć się w nią, jak również w opisy tego wspaniałego kraju.

Po pierwszą część sięgnęłam z miłości do Gruzji i z tego samego powodu dokończyłam tę serię. Choć przypuszczam, że gdyby nie audiobook, to nie podołałabym. Pomijam to, że wątki romantyczne są okropne i w ogóle nieangażujące. Ale najgorsze dla mnie były rozmowy między 4 przyjaciółkami. Infantylne i irytujące do bólu. Miałam wrażenie, że słucham wypowiedzi nastolatek, a nie...

Opowieść wciąga, bardzo fajnie przemycony zarys gruzińskich relacji. Polecam na luźny spokojny wieczór.

Opowieść wciąga, bardzo fajnie przemycony zarys gruzińskich relacji. Polecam na luźny spokojny wieczór.

„Supra to nie jest zwykła kolacja. Supra to święto współistnienia. Sztuka bycia razem. Tradycja kultywowana przez pokolenia. Afirmowanie bliskości.”

Po raz kolejny autorka zabrała mnie w niesamowitą podróż do Gruzji. Gruzji pachnącej chinkali, chaczapuri, badridżani… Gruzji, gdzie czas biegnie inaczej, a ludzie stawiają bliskość rodziny i przyjaciół na pierwszym miejscu. Gruzji, która pod tym względem mnie zauroczyła. Jednak ta Gruzja to również kraj, gdzie na porządku dziennym jest patriarchat, gdzie rządzą mężczyźni, a kobiety praktycznie nie mają nic do powiedzenia. Kraj mimo, że tajemniczy, momentami przeraża. Zachwyca, jednak budzi strach i lęk.

„Toast za Gruzję” jest trzecim tomem przygód przyjaciółek z Polski. Tomem, który, tak jak pozostałe, zauroczył mnie i zachwycił. Książkę czyta się błyskawicznie. Autorka czaruje piórem.
Książka pokazuje siłę kobiet! Ich walkę, odnajdywanie siebie i miłości do własnej osoby. Mimo zawirowań daje nadzieję na odnalezienie miłości i tej drugiej połówki.
Zakończenie, mimo że się go spodziewałam, wzruszyło mnie.

„Supra to nie jest zwykła kolacja. Supra to święto współistnienia. Sztuka bycia razem. Tradycja kultywowana przez pokolenia. Afirmowanie bliskości.”

Po raz kolejny autorka zabrała mnie w niesamowitą podróż do Gruzji. Gruzji pachnącej chinkali, chaczapuri, badridżani… Gruzji, gdzie czas biegnie inaczej, a ludzie stawiają bliskość rodziny i przyjaciół na pierwszym miejscu....

Anna i Kama - dwie przyjaciółki, które wiążą się z Gruzinami. Tym razem bieg wydarzeń poznajemy z perspektywy Kamy, która zamieszkała z mężem w wyremontowanym domu w gruzińskiej wiosce. Marzy o otwarciu pensjonatu, ale czas pandemii uniemożliwia podróże. Firmę Anny też dotknęły skutki ogólnoświatowego kryzysu. Jej mąż jest lekarzem, więc skazana jest na towarzyski i zawodowy ostracyzm. Jednak nie to ją najbardziej martwi, lecz zmiany w zachowaniu męża oraz brak wieści o Timarze.
Dodatkowo ojciec, ciotka, przyjaciółka i inni znajomi zaczynają mieć przed nią tajemnice i gdyby nie zgubny nadmiar alkoholu długo nie poznałaby prawdy.
Kama nie do końca akceptuje postępowanie Anny, chce ją chronić, sprawić, że zawalczy o siebie, ale nie wie jak. Czuje się też źle ze względu na konieczność ukrywania pewnych faktów przed przyjaciółką. Swoje problemy stara się rozwiązać z pozostałymi przyjaciółkami za pomocą social mediów 
Cieszy mnie to, iż mimo dużych zawirowań w życiu Anny, Kamy oraz innych bohaterów, mamy szansę lepiej poznać mentalność, obyczaje Gruzinów, lokalną kuchnię i więcej dowiedzieć się o jej walorach turystycznych. Póki co więcej dowiedzieć się, a z czasem zrealizować marzenie o podróży.

Anna i Kama - dwie przyjaciółki, które wiążą się z Gruzinami. Tym razem bieg wydarzeń poznajemy z perspektywy Kamy, która zamieszkała z mężem w wyremontowanym domu w gruzińskiej wiosce. Marzy o otwarciu pensjonatu, ale czas pandemii uniemożliwia podróże. Firmę Anny też dotknęły skutki ogólnoświatowego kryzysu. Jej mąż jest lekarzem, więc skazana jest na towarzyski i...

Jestem teraz na końcówce powieści. Ale bardzo mi się podobała mimo zwrotu akcji. Co do autorki to życzę jej kolejnych tak wspaniałych powieści jak gruzińska trylogia

Jestem teraz na końcówce powieści. Ale bardzo mi się podobała mimo zwrotu akcji. Co do autorki to życzę jej kolejnych tak wspaniałych powieści jak gruzińska trylogia

Ana i Kama - dwie najlepsze przyjaciółki postanawiają, że przeprowadzą się do Gruzji. Ana z córkami zamieszkała z Giorgiem. Natomiast Kama mieszka z chłopakiem w górskiej wiosce. Każda chce wypaść jak najlepiej na starcie w nowym życiu. Czy ich marzenie się właśnie spełnia? Miłość kwitnie, a troski i zmartwienia schodzą na dalszy plan? Jak wygląda naprawdę życie kobiety w patriarchalnym modelu rodziny? Czy przyjaźń przetrwa wszystko? Za kogo zostanie wzniesiony tytułowy toast?

.

Jest to trzecia część cyklu "Gruzińskie wino". Ach jak bardzo czekaliśmy na kontynuację losów naszych ulubionych bohaterów... Fabuła tym razem skupia się głównie na postaci Kamy. Jest interesująco! Ale trzeba też przyznać, że autorka zafundowała czytelnikowi prawdziwy rollercoaster emocjonalno - czytelniczy. Postacie jak i burzliwy przebieg zdarzeń zostały dopracowane w każdym najmniejszym szczególe. Przez ten efekt z łatwością przenosimy się do skrzętnie kreowanego świata i stajemy się naocznymi świadkami toczącej się akcji. To lubimy i za to kolejny już raz dziękujemy autorce! Czekamy na Twoje kolejne publikacje.

Ana i Kama - dwie najlepsze przyjaciółki postanawiają, że przeprowadzą się do Gruzji. Ana z córkami zamieszkała z Giorgiem. Natomiast Kama mieszka z chłopakiem w górskiej wiosce. Każda chce wypaść jak najlepiej na starcie w nowym życiu. Czy ich marzenie się właśnie spełnia? Miłość kwitnie, a troski i zmartwienia schodzą na dalszy plan? Jak wygląda naprawdę życie kobiety w...

W trzecim tomie główną narrację przejmuje Kama, przyjaciółka Any, również Polka zamieszkująca w Gruzji. Możemy więc z ciekawością, ale i niemałym zażenowaniem, przyglądać się życiu Any z boku, oceniać jej zachowanie, osądzać wybory. Mimo dużej zażyłości między kobietami, Kama nie wybiela, ani nie próbuje wytłumaczyć przyjaciółki. Okazuje się bowiem, że życie Any wcale nie jest takie kolorowe jak mogłoby się wydawać. Czy jej wybory okażą się właściwe?
Do tego Kama sama wydaje się być rozdarta, próbuje przebudować swoje życie, odnaleźć się w nowym związku. Obie kobiety mogą również liczyć na wsparcie ze strony przyjaciółek. Wszystko odbywa się w czasach pandemii, więc kontakty utrzymywane zostają dzięki komunikatorom internetowym. Dodatkowo Ana - żona lekarza - musi zmierzyć się z subtelnym, ale raniącym ostracyzmem ze strony swoich znajomych z pracy...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.967792129913564/8321659007860136/

W trzecim tomie główną narrację przejmuje Kama, przyjaciółka Any, również Polka zamieszkująca w Gruzji. Możemy więc z ciekawością, ale i niemałym zażenowaniem, przyglądać się życiu Any z boku, oceniać jej zachowanie, osądzać wybory. Mimo dużej zażyłości między kobietami, Kama nie wybiela, ani nie próbuje wytłumaczyć przyjaciółki. Okazuje się bowiem, że życie Any wcale nie...

Książkę Toast za Gruzję czytałam spacerując samotnie po wiosennym, bardzo już ciepłym Tbilisi. Może dlatego odbierałam tą opowieść niejako na żywo wyobrażając sobie, że akcja (choć przecież wymyślona) rozgrywa się gdzieś niedaleko mnie, że bohaterowie skupiają w sobie cechy charakteru gruzińskich bicho, których może mijam na swej drodze. Że perypetie głównych bohaterek odzwierciedlają prawdziwe życie jakie być może toczy się tuż obok.
Ania ma cudowny dar pokazywania rzeczywistości takiej jaka jest, nie staje po stronie żadnego z bohaterów, każdy z nich ma swoje racje, można ich lubić albo nie. Chciałoby się wejść w ten tajemniczy, momentami mroczny, nasycony emocjami świat bohaterów, stanąć obok nich, stać się jednym z nich. Posmakować tego gruzińskiego życia, z całym jego bogactwem smaków, doznań, przeżyć, emocji. I to się autorce udało. Jeśli coś drażni w książce Anny Pilip to może czasami brak wykończenia niektórych scen, ale być może moje wrażenie wynika z faktu, że Toast za Gruzję to pierwszy przeczytany przeze mnie tom przygód Anny i Kamy. I brakuje mi tła zawartego w poprzednich dwóch tomach. Do których oczywiście mam zamiar sięgnąć. Już niebawem.

Książkę Toast za Gruzję czytałam spacerując samotnie po wiosennym, bardzo już ciepłym Tbilisi. Może dlatego odbierałam tą opowieść niejako na żywo wyobrażając sobie, że akcja (choć przecież wymyślona) rozgrywa się gdzieś niedaleko mnie, że bohaterowie skupiają w sobie cechy charakteru gruzińskich bicho, których może mijam na swej drodze. Że perypetie głównych bohaterek...

Ana to Polka, która z miłości do przystojnego gruzińskiego lekarza Giorgiego przeniosła się wraz z córkami na stałe do Gruzji. Jej przyjaciółka Kama również związała się z Gruzinem i zamieszkała w górskiej wiosce na końcu świata. Kobiety poznają blaski i cienie życia w obcej, patriarchalnej kulturze, do której próbują się dostosować.
Ana czuje się zagubiona i nierozumiana przez męża, a jej serce wypełnia niepokój o Timara, starego przyjaciela, okaleczonego i więzionego w Osetii Południowej. Tymczasem w życiu Kamy pojawia się tajemniczy psychoterapeuta Jack…
Ana i Kama – dwie historie, dwa charaktery, przyjaźń na dobre i na złe. Czy ich gruzińskie wybory okażą się właściwe?

Na początku chcę się przyznać, że nie miałam okazji poznać wcześniejszych tomów i tak naprawdę poznałam Anę dopiero w 3 tomie. I wiem jedno, że muszę nadrobić poprzednie. Czułam, że potrzebuję zmiany jeśli chodzi o książki, takiej fabularnie jeszcze nie czytałam. Gruzja bardzo mnie przyciągnęła, ta kultura, te widoki, ten klimat i cały kraj mną zawładnął. Wyobraźnia działa na dużych obrotach, myślami byłam w Gruzji i razem z tymi bohaterami spędzałam czas. Autorka w tej książce mocno postawiła na emocje. Jestem pozytywnie zaskoczona tą historią, czułam się silnie przywiązana do tych kobiet. Toast za Gruzję to książka okraszona bólem, cierpieniem, ale także nadzieją, miłością, przyjaźnią. Zmaltretowani przez życie próbują walczyć ze traumami i odnaleźć szczęście. Ja jako zapalony podróżnik, cieszę się, że na kartkach papieru miałam okazję "poznać" bliżej Gruzję i z pewnością chciałabym odwiedzić ją na żywo. Historia mnie oczarowała, towarzyszyły mi przy niej emocje, a bohaterki zapewniły mi ogrom wrażeń.

Ana to Polka, która z miłości do przystojnego gruzińskiego lekarza Giorgiego przeniosła się wraz z córkami na stałe do Gruzji. Jej przyjaciółka Kama również związała się z Gruzinem i zamieszkała w górskiej wiosce na końcu świata. Kobiety poznają blaski i cienie życia w obcej, patriarchalnej kulturze, do której próbują się dostosować.
Ana czuje się zagubiona i nierozumiana...