Po kilkumiesięcznej przerwie postanowiłam jeszcze raz dać szansę Kelly Moran. A wszystko to wina okładek w cyklu Redwood, jakoś nie mogę przejść przy nich obojętnie. Jeszcze żeby w regale stały, ale nie, panie z biblioteki co jakiś czas eksponują książki na półkach a wtedy mój zmysł widzenia zauważa kątem oka taką okładkę, która zdaje się krzyczeć: weź mnie, weź mnie.
Przyznam szczerze, nie od razu między mną a tekstem zaiskrzyło. Na początku trochę kartkowałam.
Flynn jest weterynarzem jak jego bracia, a wcześniej ojciec. Od urodzenia głuchy, przy pracy ze zwierzętami musi polegać na swoich innych zmysłach. Perfekcyjnym uzupełnieniem tego duetu jest Gabby, asystentka Flynna, na której on może ślepo polegać. Mamy taki stereotyp małego miasteczka: znają się od szkoły podstawowej, przyjaźnią, pracują razem i po jakimś czasie postanawiają ujawnić swoje uczucia względem siebie. Tylko co będzie dalej, gdy nie wyjdzie z miłością.
Trochę mi zeszło z czytaniem tej książki, po 1/3 musiała odleżeć swoje zanim do niej wróciłam. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, mimo wszystko szło mniej opornie niż z tomem pierwszym. Może to ja, a może pani Moran się rozkręciłyśmy.

Po kilkumiesięcznej przerwie postanowiłam jeszcze raz dać szansę Kelly Moran. A wszystko to wina okładek w cyklu Redwood, jakoś nie mogę przejść przy nich obojętnie. Jeszcze żeby w regale stały, ale nie, panie z biblioteki co jakiś czas eksponują książki na półkach a wtedy mój zmysł widzenia zauważa kątem oka taką okładkę, która zdaje się krzyczeć: weź mnie, weź mnie....