Jest kłopot z tą książką.
Z jednej strony jest świetnie, wartko napisana. Zebrana w niej ilość faktów, przeprowadzonych rozmów, tropów i materiałów budzi szacunek dla autora i jego pracy. Doskonale oddaje klimat lat powojenych oraz polityczną duchotę lat 70-tych i 80-tych. Umieszcza Kapuścińskiego we właściwym kontekście i opisuje jego barwne życie. Czyta się doskonale.

Z drugiej jednak strony, nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że na pewnym etapie swojej pracy Artur Domosławski zbudował sobie kilka wątpliwych lub trudnych do udowodnienia tez na temat Kapuścińskiego. I układał swoje rozmowy oraz zebrany materiał w ten sposób, by tezy te poprzeć. Jest teza o kompleksach Kapuścińskiego jako mieszkańća małego Płońska, który przyjechał do Warszawy (poparte rozmowami z jego kolegami z pierwszych lat pracy). Jest mocne przekonanie o braku rzetelności reporterskiej i licznych zafałszowaniach (rozdział o wielbicielach i krytykach Haile Selassie jest przez to niemal komiczny), na którą to tezę dowody są jednak dość demagogiczne. Stąd w końcu przekonanie o tym, że pod koniec swych lat Kapuściński najbardziej ze wszystkiego bał się lustracji.

Takich tez jest w książce dużo więcej. Są one wątłe i chociaż prawdopodobne, to przeszarżowane i bezceremonialnie lansowane przez autora jako prawdziwe. A to jednak tylko przypuszczenia. To, że Kapuściński budował mit wokół własnej postaci nie jest specjalnie odkrywcze, to że podkolorowywał awanturnicze motywy swoich książek również (do Jacka Pałkiewicza i tak mu daleko).

Rozdział o córce Kapuścińskiego i jego romansach to kwestia drugorzędna, i choć charakterystyczna bardziej dla brukowych i sensacyjnych biografii, to dla mnie świadczy jedynie o charakterze Domosławskiego. Ja bym przyjacielowi czy "mistrzowi" takiego świństwa nie zrobił. Autor zdecydował się to sprzedać i zdaje się nieźle się sprzedało.

Wracając do samej książki - zgodnie z intencją Domosławskiego nie jest napisana na klęczkach, ani z pozycji surowego lustratora. Jest za to napisana z zacięciem domorosłego psychoanalityka, który próbuje złożyć sobie wizerunek człowieka ze strzępków informacji jakie ma i z własnych przekonań i wyobrażeń. Trzeba brać na to poprawkę.

Tak czy inaczej jest to w tej chwili najkompletniejsze źródło informacji o życiu Kapuściskiego. Jako jego wierny czytelnik od wielu, wielu lat ciesze się, że mogłem tę biografię przeczytać. Choć z autorem nie zgadzałem się w bardzo wielu sądach.

No, jest z tą książką kłopot.

Jest kłopot z tą książką.
Z jednej strony jest świetnie, wartko napisana. Zebrana w niej ilość faktów, przeprowadzonych rozmów, tropów i materiałów budzi szacunek dla autora i jego pracy. Doskonale oddaje klimat lat powojenych oraz polityczną duchotę lat 70-tych i 80-tych. Umieszcza Kapuścińskiego we właściwym kontekście i opisuje jego barwne życie. Czyta się doskonale....