Nie rozumiem, mówiąc szczerze o to ta cała awantura? Artur Domosławski napisał bardzo porządną i jak mi się wydaje dość rzetelną biografię Kapuścińskiego. A ja, czytając ją 15 lat po największych sporach o książkę miałem ten luksus, że nie musiałem ani klęczeć na kolanach przed Maestro, ani demonizować Kapuścińskiego.

Wrażenie jakie z tej książki wyniosłem? Kapuściński był dość przeciętnym człowiekiem, obdarzonym wielkim talentem literackim. Gość malował słowami i miejscami ocierał się o wybitność. Po latach nie mam trudności z jednoznaczną oceną postaci Ryśka - jak często jest określany przez przyjaciół - gość był od pierwszego do ostatniego dnia żarliwym komunistą. A jeśli w stanie wojennym rzucił legitymacją, to dlatego, że akurat instynkt podpowiadał mu, że tak się właśnie należy odwrócić, zgodnie z wiatrem.

Jednocześnie, mam przekonanie, że w tym człowieku był jakiś dość silny pierwiastek dobra. Naprawdę potrafił się wczuć w nędzę i zły los pokrzywdzonych czy to w Ameryce Południowej, czy w Afryce.
Nie jest to bynajmniej usprawiedliwienie dla jego życiowych wyborów. Od lat 50 do 89 - wierzący komunista. Nie koniunkturalista - wyraziście czerwony. Zbrodnie stalinizmu? "Nie słyszałem" Więzienie dla znajomych? "W kraju mnie nie było etc. etc."
Dla mnie najmocniejszym elementem tej książki jest ostatni okres życia pisarza, gdzie widzi na własne oczy, jak jego ukochana idea, której oddał życie i duszę bankrutuje z kretesem i uparcie odmawia przyjęcia tego faktu do świadomości. Zadziwiające fikołki potrafi zrobić umysł ludzki, byle tylko nie dopuścić do siebie przekonania, że JA się myliłem. Źle wybrałem stronę. I właśnie z tym będzie mi się, dzięki tytanicznej pracy Domosławskiego, kojarzył Kapuściński. Czasem w takcie lektury stawiałem sobie pytanie: Jak gość o tak przeciętnych przymiotach charakteru, małostkowy i nie znoszący krytyki mógł zrobić taką karierę? Odpowiedź, którą wypracowałem jest jedna, talent literacki, który miał był większy niż sam jego posiadacz.
Czy książkami Kapuścińskiego należy napalić w kominku? Nie, bo to jeden z największych polskich pisarzy(żaden tam reporter),ale Pisarz przed duże P.
Czy należy go rozgrzeszyć? Bo taki były czasy i wszyscy byli brudni? Też nie i po lekturze "Kapuściński non-fiction" mam dziwne wrażenie, że wraz z upływem lat ocena Kapuścińskiego jako osoby będzie tylko bardziej i bardziej surowa.
Pan Domosławski zabrał mnie w niezwykłą podróż po życiu wielkiego pisarza, który jako człowiek okazał się co najwyżej przeciętny, a bywał po prostu mierny.

6/10 - Tak się powinno pisać biografie.

Nie rozumiem, mówiąc szczerze o to ta cała awantura? Artur Domosławski napisał bardzo porządną i jak mi się wydaje dość rzetelną biografię Kapuścińskiego. A ja, czytając ją 15 lat po największych sporach o książkę miałem ten luksus, że nie musiałem ani klęczeć na kolanach przed Maestro, ani demonizować Kapuścińskiego.

Wrażenie jakie z tej książki wyniosłem? Kapuściński...

Bardzo dobra i obszerna lektura o Kapuścińskim jako pisarzu i jako człowieku, choć przyznam, że czytało mi się dosyć topornie, przynajmniej na początku - Mimo tego warto się z tym dziełem zapoznać i się trochę z nim pomęczyć.

Bardzo dobra i obszerna lektura o Kapuścińskim jako pisarzu i jako człowieku, choć przyznam, że czytało mi się dosyć topornie, przynajmniej na początku - Mimo tego warto się z tym dziełem zapoznać i się trochę z nim pomęczyć.

Nie skończyłam

Nie skończyłam

Najbardziej pojemna historia o losach jednego człowieka, jaką kiedykolwiek przeczytałem. Kompleksowa, kontrowersyjna i wyznaczająca nowy szlak.

Najbardziej pojemna historia o losach jednego człowieka, jaką kiedykolwiek przeczytałem. Kompleksowa, kontrowersyjna i wyznaczająca nowy szlak.

Gdzieś na samej górze bogowie i figury
W dole pracują robotnicy wyrobnicy
Głośno grają organy, fortepiany
Głoszą wszem i wobec - idą zmiany
Powietrze pełne spalin i dymu z kominów
W dole gdzieniegdzie zaśpiewają ptaki
Głośno grają fabryczne maszyny
Regularnym rytmem zazębiają tryby
Ulice milczą, nic nie mówią
Milczą, milczą, jednak widzą
Milczą milczą, nic nie mówią
Milczą

Ulice milczą FARBEN LERHE

Rzetelna i pełna...a biorąc pod uwagę wzajemne relacje obu panów , szczera i uczciwa. Nie burzy legendy , nie wysadza pomników , niczego nie odbiera...a raczej sporo dodaje...może aż nazbyt ludzkich cech:))
Kapuściński miał talent...miał też wady...dziwne?

Gdzieś na samej górze bogowie i figury
W dole pracują robotnicy wyrobnicy
Głośno grają organy, fortepiany
Głoszą wszem i wobec - idą zmiany
Powietrze pełne spalin i dymu z kominów
W dole gdzieniegdzie zaśpiewają ptaki
Głośno grają fabryczne maszyny
Regularnym rytmem zazębiają tryby
Ulice milczą, nic nie mówią
Milczą, milczą, jednak widzą
Milczą milczą, nic nie...

Takie biografie szanuję. Pokazanie postaci wielowymiarowo. Wątek stosunku do komunizmu chyba jest najciekawszy. Człowiek tamtych czasów.

Takie biografie szanuję. Pokazanie postaci wielowymiarowo. Wątek stosunku do komunizmu chyba jest najciekawszy. Człowiek tamtych czasów.

Biografia oszołamiająca wnikliwością. Można tylko sobie wyobrażać, ile wątpliwości musiał mieć Domosławski, pracując nad życiorysem legendy, często zmuszony do jego dekonstrukcji. Pomimo że moja ocena Kapuścińskiego była krytyczne przed lekturą, to mój obraz pisarza znacznie się skomplikował. Domosławski przytacza różne punkty widzenia, świetnie oddaje ducha epoki, przestrzega przed spojrzeniem ahistorycznym (doskonale to wychodzi przy temacie współpracy Kapuścińskiego z SB). Dużo tu bliskich mi rozważań na temat granic reportażu. Niezwykle ciekawa jest analiza tekstów Kapuścińskiego w zestawieniu z jego życiorysem. Podoba mi się rozbudowane tło historyczne, zwłaszcza szersze akcenty literackie i realia zimnowojenne. 

Z jednej strony pisarstwa Kapuścińskiego jako literatury faktu nie da się obronić, z drugiej wiele opisów wciąż urzeka. Niejeden komentarz i dziś wydaje się trafny np. gdy Kapuściński pisze o "chomejnizacji" Polski po 1989 roku przez katolicki kler czy przestrzega przed usprawiedliwianiem amerykańskiego imperializmu w imię walki z terroryzmem.  

"Kapuściński non-fiction" okazał się dla mnie niezwykle satysfakcjonującą lekturą, z której dużo się dowiedziałem.

Biografia oszołamiająca wnikliwością. Można tylko sobie wyobrażać, ile wątpliwości musiał mieć Domosławski, pracując nad życiorysem legendy, często zmuszony do jego dekonstrukcji. Pomimo że moja ocena Kapuścińskiego była krytyczne przed lekturą, to mój obraz pisarza znacznie się skomplikował. Domosławski przytacza różne punkty widzenia, świetnie oddaje ducha epoki,...

Jak dla mnie nudne i wlekące się jak flaki z olejem. Nieciekawa książka o nieciekawej (dla mnie) postaci, napisana w mało przystępny sposób dla czytelnika. Przykro mi jak zranię fanów reportażu, ale najwyraźniej ten typ pisarstwa to nie moja bajka.

Jak dla mnie nudne i wlekące się jak flaki z olejem. Nieciekawa książka o nieciekawej (dla mnie) postaci, napisana w mało przystępny sposób dla czytelnika. Przykro mi jak zranię fanów reportażu, ale najwyraźniej ten typ pisarstwa to nie moja bajka.

Książka napisana świetnie. Dzieła Kapuścińskiego pasjonujące.
Co do krytyki skierowanej do autora p. Domosławskiego, uważam, że napisał wyważoną biografię pisarza - reportera.
Nie pamiętam kto to powiedział: ...zmarłym należy się prawda, żyjącym nie koniecznie... (niedokładny cytat, sens zachowany).
Biografia winna być prawdziwa, a że prawda jest kłująca? no cóż, tak to jest.
Kapuścińskiego pisarza oceniam na 9, człowieka na 5. Co mnie razi w życiu Kapuścińskiego:
1. bezkrytyczne podejście do władz w PRL, z małym wyjątkiem;
2. brak działań w sprawie aresztowanej koleżanki, wsadzonej do więzienia za żart;
3. zastępowanie braków faktów, zmyśleniami;
4. korzystanie ze znajomości do realizacji własnych fantazji, własnych celów, a następnie niepoznawanie kolegów z KC i nie tylko, kiedy komunizm odjechał.
Po zmianie władzy, to co pozostawało za nim było be. Przesiada się szybko do nowego pociągu z Lechem W.
Trzeba uczciwie stwierdzić, że Kapuściński był mistrzem dostosowywania do zmieniających się warunków politycznych, dla własnych korzyści. Pytanie: czy to wada, błąd? a może zaleta?
Książkę polecam, bo to nie tylko biografia ale próba analizy PRLu.

Książka napisana świetnie. Dzieła Kapuścińskiego pasjonujące.
Co do krytyki skierowanej do autora p. Domosławskiego, uważam, że napisał wyważoną biografię pisarza - reportera.
Nie pamiętam kto to powiedział: ...zmarłym należy się prawda, żyjącym nie koniecznie... (niedokładny cytat, sens zachowany).
Biografia winna być prawdziwa, a że prawda jest kłująca? no cóż, tak to...

Ciekawa biografia ciekawego człowieka, książka świetnie streszcza nam polityczne dzieje powojennej Polski. Pozycja obowiązkowa, lekki minus za lans narratora.

Ciekawa biografia ciekawego człowieka, książka świetnie streszcza nam polityczne dzieje powojennej Polski. Pozycja obowiązkowa, lekki minus za lans narratora.