„Krytyka posypie się z różnych stron. (…) Dla jednych, którzy Ryśka wielbili i kochali, za dużo w obrazie ich idola będzie czerni, dla drugich, którzy mieli ochotę Kapuścińskiego lustrować, sądzić i oskarżać – bieli.” (Teresa Torańska)

„…nie jest to kolejna hagiografia, która czyni z bohatera jakiegoś mentalnego eunucha.” (Andrzej Stasiuk)

Nie rozumiałam tych słów recenzji umieszczonych na początku książki. Teraz rozumiem. To opowieść o człowieku z krwi i kości, takim jakim był naprawdę.

Artur Domosławski przez trzy lata podążał śladami zmarłego Ryszarda Kapuścińskiego i zbierał informacje o nim. Tak powstała ta książka o człowieku, który zwiedził mnóstwo krajów, który w trzy miesiące był w stanie od podstaw nauczyć się w stopniu komunikatywnym języka obcego, który jeździł w niebezpieczne rejony świata, zbierał informacje i… pisał. Zawsze uśmiechnięty, słuchający, miły, uprzejmy.

To historia o człowieku, którego sensem życia było podróżowanie, który nie chciał opuścić „placu boju” mimo gruźlicy czy malarii mózgowej. Który umiał zasymilować się z ludźmi, wśród których przebywał i nigdy nie kręcił nosem na podane potrawy. To historia o człowieku, który łączył wyrazy wysyłając wiadomości do PAP-u, gdyż tak było taniej, który, mimo braku takich funduszy, jakie dostawali korespondenci innych instytucji, zawsze był na miejscu, by opisać to, co widzi.

To historia o człowieku, który kreował swój mit w reportażach. Prawdopodobnie z powodu niskiej samooceny i chęci przedarcia sobie szlaków, konfabulował. Ale przecież, jak z teorii literatury wiadomo, bohater literacki to nie jest autor. Owszem, reportaż powinien być wiernym odbiciem rzeczywistości i w tym względzie Kapuściński zawiódł, ale, jak ktoś chce, to niech te reportaże umieści w sferze fikcji. Nic na tym nie stracą ze swojego uroku i walorów.

To historia o człowieku, który przez sporą część swojego życia był członkiem partii PZPR, który miał teczkę, z kilkoma nieistotnymi informacjami. O tych faktach nie będę się wypowiadać, gdyż nie mam ku temu kompetencji - nie żyłam w tamtych czasach.

To historia o Alicji i Zojki, które przez cały czas czekały na powrót męża i ojca. Dobra, przyznaję, to nie książka o nich. Ale ze wszystkimi cieniami Kapuścińskiego mogę się pogodzić, bo przecież nikt nie jest idealny, ale z jego wieloletnim romansem – nie. To mnie strasznie kłuje. I to nie przez to, że romans miał Kapuściński, ale przez to, że mąż zdradzał żonę. Podziwiam panią Alicję, która, w gruncie rzeczy, przyzwalała na ten romans. Ja bym takiego dawno wyrzuciła ze swojego życia.

Co do pana Artura Domosławskiego: świetnie napisana biografia, szczegółowa, z przytoczeniem słów rodziny, znajomych, samego Kapuścińskiego. To w pewnym sensie konfrontacja Kapuścińskiego z reportaży i Kapuścińskiego ze wspomnień tych, którzy go znali…

„Krytyka posypie się z różnych stron. (…) Dla jednych, którzy Ryśka wielbili i kochali, za dużo w obrazie ich idola będzie czerni, dla drugich, którzy mieli ochotę Kapuścińskiego lustrować, sądzić i oskarżać – bieli.” (Teresa Torańska)

„…nie jest to kolejna hagiografia, która czyni z bohatera jakiegoś mentalnego eunucha.” (Andrzej Stasiuk)

Nie rozumiałam tych słów...